Μπροστά στο 18ο συνέδριο της ΟΛΜΕ

Στις αρχές της χρονιάς είχαμε τις απολύσεις χιλιάδων αναπληρωτών,  χιλιάδες συναδέλφους να μετακινούνται σε 2 έως και 5 σχολεία, τις περικοπές ωρών στο Γυμνάσιο και τομέων στα ΕΠΑΛ, την κατάργηση της μείωσης ωραρίου στους υπεύθυνους εργαστηρίων, τις νέες αναθέσεις μαθημάτων, την απαγόρευση συμπλήρωσης ωραρίου με προγράμματα. Με λίγα λόγια, την με κάθε τρόπο δημιουργία πλεοναζόντων εκπαιδευτικών με στόχο την εξοικονόμηση προσωπικού. Άλλωστε φέτος ήταν και η χρονιά της πλήρους διάψευσης των υποσχέσεων για 20.000 διορισμούς στην εκπαίδευση.
Αλλά οι ίδιες προτεραιότητες υπήρξαν και στη συνέχεια. Η κάλυψη των τμημάτων ένταξης με μόνιμους εκπαιδευτικούς χωρίς καμιά προηγούμενη σχέση με την ειδική αγωγή, η κατάργηση τμημάτων στα ΕΠΑΛ στη μέση της χρονιάς μέσω του χαρακτηρισμού φοίτησης, οι ηλεκτρονικές εγγραφές στα ΕΠΑΛ και οι πρόσφατες καταργήσεις ειδικοτήτων είναι κομμάτια του ίδιου παζλ. Αλλά και η μαθητεία, η θεματική εβδομάδα στα γυμνάσια, οι δημιουργικές εργασίες στο λύκειο, δείχνουν το σχολείο που σχεδιάζουν. Ένα σχολείο της αγοράς, όπου η τεχνική εκπαίδευση θα έχει αντικατασταθεί από την κατάρτιση στα ιδιωτικά ΙΕΚ και όπου το νέο ελιτίστικο λύκειο θα είναι για λίγους και εκλεκτούς.
Οι αντιστάσεις
Οι αντιστάσεις, τη χρονιά που πέρασε, ήταν υπαρκτές, αλλά δεν μπόρεσαν να σταθούν εμπόδιο στα μέτρα του υπουργείου. Μικροβελτιώσεις ήταν ό,τι επιτεύχθηκε μετά από αντιδράσεις. Αλλά και προσπάθεια μπλοκαρίσματος στην πράξη της εφαρμογής τους. Με μια ΟΛΜΕ που στην καλύτερη περίπτωση ακολουθούσε τις αντιδράσεις του κλάδου και τις αποφάσεις των τοπικών ΕΛΜΕ, που αρνήθηκε όμως πεισματικά να πάρει την πρωτοβουλία οργάνωσης της ανατροπής των μέτρων του υπουργείου. Με τρεις εκλογικές αναμετρήσεις (υπηρεσιακά συμβούλια, ΕΛΜΕ, συνέδριο ΟΛΜΕ), όπου η ΔΑΚΕ ενισχύθηκε, οι ΣΥΝΕΚ άντεξαν (χάρη στον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού, αλλά και την πολυδιάσπαση της Αριστεράς) και η Αριστερά, παρότι κράτησε σοβαρές δυνάμεις, δεν μπόρεσε να δημιουργήσει έναν πόλο αντίστασης που να εμπνέει και να κινητοποιεί.
Αν το 17ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, που έγινε λίγο πριν το δημοψήφισμα (δηλαδή τον τελευταίο σπασμό του ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ), κρατούσε με τις αποφάσεις του και τα αποτελέσματά του ανοιχτό το ενδεχόμενο αντεπίθεσης των εκπαιδευτικών, το 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ μας βρίσκει σε θέση άμυνας. Τα σύννεφα που μαζεύονται, ο νέος νόμος για την εκπαίδευση που θα ψηφιστεί μέσα στο καλοκαίρι, η αξιολόγηση σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών, η οποία, με προπομπό την αξιολόγηση των διευθυντών που ήδη εφαρμόζεται, έρχεται από τη νέα χρονιά, είναι τα καταρχήν μέτωπα που έχουμε μπροστά μας.
Το επερχόμενο συνέδριο
Στο συνέδριο αυτό, με σύμπραξη ΣΥΝΕΚ, ΔΑΚΕ, θα επιχειρηθεί πιθανότατα, με βάση τους νέους συσχετισμούς, η ανατροπή των ριζοσπαστικών αποφάσεων των δύο προηγούμενων συνεδρίων. Το πώς θα απαντηθεί καταρχήν αυτή η προσπάθεια είναι το πρώτο διακύβευμα του συνεδρίου.
Κατά δεύτερο λόγο, πέρα από τις αποφάσεις του συνεδρίου, κρίσιμο θα είναι να διατηρηθούν οι έδρες που είχε η Αριστερά στο ΔΣ της ΟΛΜΕ. Για να γίνει αυτό, θα απαιτηθεί σύμπραξη των αριστερών δυνάμεων. Ή τουλάχιστον των Παρεμβάσεων με τις δυνάμεις της Αγωνιστικής Ριζοσπαστικής Ενότητας. Μια τέτοια σύμπραξη θα μπορούσε να απελευθερώσει μια δυναμική κοινών σχημάτων σε όλη την Ελλάδα που θα ενέπνεε και θα επανέντασσε στο κίνημα ένα μεγάλο κομμάτι αποστασιοποιημένων αγωνιστών. Η δημιουργία ενός αριστερού πόλου αντίβαρο στο συνδικαλισμό των παρατάξεων που σχετίζονται με τα μνημονιακά κόμματα θα μπορούσε να ξεκινήσει.
Τέλος, επειδή το συνέδριο δεν γίνεται σε κενό αέρος, αλλά στέλνει μηνύματα σε όλη την κοινωνία, πρέπει να υπάρχει επίγνωση ότι τα αποτελέσματα και οι συσχετισμοί που διαμορφώνονται σε έναν από τους μεγαλύτερους κλάδους εργαζομένων του δημοσίου θα έχουν πολλούς αποδέκτες.
Πρέπει να το αντιμετωπίσουμε ως ένα ακόμα επεισόδιο ενός πολέμου θέσεων και θα κρίνει σε σοβαρό βαθμό το πώς θα δοθούν οι κρίσιμες μάχες που έχουμε μπροστά μας.