Οι εξελίξεις στην υπόθεση της αξιολόγησης και της συνέχειας του ελληνικού μνημονιακού προγράμματος, αλλά και οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ευρώπη –και τον κόσμο– αποκαλύπτουν πόσο διαπερνά όλες τις εξελίξεις, ανεξάρτητα από χώρα και περιοχή, μία και μόνη «κόκκινη γραμμή»: η προσπάθεια των εκπροσώπων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού να μεταφέρουν όλα τα βάρη της κρίσης του συστήματος και να στηρίξουν όλες τις προσπάθειες υπέρβασής της στη σκληρή εκμετάλλευση των εργαζόμενων τάξεων, με την ακραία λιτότητα, την αυταρχοποίηση, το ρατσισμό, τον εθνικισμό και το σοβινισμό, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η απόφαση του Eurogroup συνιστά ένα «συμβόλαιο» ακραίας εκμετάλλευσης και καταπίεσης των εργαζόμενων τάξεων στην Ελλάδα, με αδιανόητο στην ευρωπαϊκή ιστορία χρονικό βάθος –ως το 2060! Το «συμβόλαιο» αυτό υπογράφουν τόσο οι δανειστές-εκπρόσωποι του διεθνούς κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού όσο και η ελληνική άρχουσα τάξη, η οποία μάλιστα πιέζει για μεγαλύτερα ανταλλάγματα (μείωση της φορολογίας των κερδών, πλήρη ασυδοσία στο πλιάτσικο των ιδιωτικοποιήσεων, νέες διευθετήσεις ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα) κλπ.
Όσο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, συμπληρώνοντας το 3ο μνημόνιο με τα μέτρα για το αφορολόγητο, τις συντάξεις και τα κοινωνικά επιδόματα και βάζοντας την υπογραφή της όχι μόνο σε μια γενναία επέκταση του μνημονίου μέχρι το 2022 με πλεονάσματα 3,5%, αλλά και σε ένα καθεστώς «αιώνιας» λιτότητας με πλεονάσματα πάνω από 2% για τις επόμενες 4 δεκαετίες, συνυπέγραψε ουσιαστικά μια οιονεί κοινή μνημονιακή πλατφόρμα με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, ανοίγοντάς του το δρόμο για την κυβερνητική εξουσία, μόνο που τα έκανε όλα αυτά στο όνομα της Αριστεράς, ενώ στην πράξη υπογράφει και υλοποιεί πολιτικές ακραίου κέντρου.
Είναι το διαρκές έγκλημα των μνημονίων, το διαρκές έγκλημα της άρχουσας τάξης και των δανειστών, το διαρκές έγκλημα των παλαιών και νέων μνημονιακών κυβερνήσεων και τώρα της κυβέρνησης του μνημονιακά μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Οι εξελίξεις αυτές θέτουν άμεσα το καθήκον της απάντησης, κινηματικής και πολιτικής, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Οι δυνατότητες υπάρχουν, όπως απέδειξαν και στην Ελλάδα, έστω ενδεικτικά και σε μικρή κλίμακα, οι κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, από τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα ενάντια στα νέα μέτρα, μέχρι τις κινητοποιήσεις στους δήμους. Στην Ευρώπη, η «ζήτηση» για αριστερή πολιτική εκφράστηκε στις πρόσφατες εκλογές με την επιτυχία της «Ανυπότακτης Γαλλίας» και με το «ρεύμα Κόρμπιν» στη Βρετανία. Δύο περιπτώσεις, που υπογράμμισαν τις δυνατότητες, αλλά που κάποια (διαφορετικού τύπου) «προβληματικά» χαρακτηριστικά τους ταυτόχρονα θέτουν το ίδιο ζήτημα: την ανάγκη αυτή η λαϊκή διαθεσιμότητα να μην παραμείνει εκλογικό ρεύμα αλλά να οργανωθεί σε μάχιμους πολιτικούς οργανισμούς…