«Είμαστε εδώ και θα παλέψουμε ως το τέλος!»

Μετά από 15 μέρες σκληρής μάχης ο αγώνας έληξε;

Τον λήξανε αναίμακτα. Με αφορμή τον καύσωνα και ότι πρέπει να μαζευτεί το σκουπίδι, κάνανε αναστολή. Μέχρι τώρα όμως (σ.σ. 3 μέρες μετά την αναστολή της κινητοποίησης) δεν έχουμε κάτι νεότερο από την ΠΟΕ-ΟΤΑ. Ούτε πότε θα δει αν θα συνεχίσει τις κινητοποιήσεις, ούτε τι ακριβώς θα γίνει μ’ εμάς. Υποτίθεται ότι περιμένουμε διευκρινιστική εγκύκλιο από το Υπουργείο, που δεν έχει έρθει ως τώρα ή δεν έχει κοινοποιηθεί σ’ εμάς αν έχει έρθει. 
Θα συνεχίσουμε με τις ήδη υπάρχουσες συμβάσεις, θα σταματήσουμε, θα υπογράψουμε λήξη συμβάσεων και την ίδια μέρα θα υπογράψουμε ανανέωση, δεν το ξέρουμε. Και δεν ξέρουμε αν θα είναι και νόμιμες σύμφωνα με το ελεγκτικό. Άρα δεν μπορώ να σου πω τι μπορεί να γίνει αύριο.

Τώρα εργάζεστε ακόμη. Θα πληρωθείτε;
Ούτε γι’ αυτό μπορώ να σου πω. Δεν το ξέρουμε τι ακριβώς θα γίνει. Όλα είναι σε εκκρεμότητα.

Μια προσωρινή 
ισοπαλία δηλαδή;
Μπορούμε να πούμε ότι κερδίσαμε σε εισαγωγικά κάποιες αλλαγές σε όσα προβλέπει ο ΑΣΕΠ, όπως το σπάσιμο των ορίων ηλικίας, που για το μόνιμο προσωπικό ο ΑΣΕΠ προβλέπει ως μέγιστη ηλικία υποβολής αίτησης τα 45 χρόνια. Οι περισσότεροι στην καθαριότητα είμαστε μεγάλοι άνθρωποι. Η συνάδελφος που πέθανε στου Ζωγράφου ήταν 62 χρονών. Σε τέτοια ηλικία το να πηγαίνεις για δουλειά σημαίνει ότι έχεις μεγάλη ανάγκη. Δεν πας για δουλειά απλά για να περάσεις την ώρα σου. Πολύ περισσότερο όταν πας να μαζέψεις σκουπίδια. 
Κερδίσαμε και μια μοριοδότηση, που δεν έχουμε καταλάβει ακόμη πώς θα είναι, και μια παράταση της εργασίας μας μέχρι να βγούνε οι οριστικοί πίνακες από τον ΑΣΕΠ. Θεωρητικά αυτά κερδίσαμε. Μένει να δούμε στην πράξη αν τα κερδίσαμε πραγματικά.

Στην Καλλιθέα φτιάξατε μια απεργιακή επιτροπή, μαζί με τους μόνιμους εργαζόμενους στο δήμο. Συνεχίζεται η λειτουργία της;
Όχι. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια καθίζηση. Έχουμε επιστρέψει στους χώρους δουλειάς και δεν έχει καλεστεί η επιτροπή ακόμη. Έγινε και μια προσπάθεια από ορισμένους συναδέλφους στην ΠΟΕ-ΟΤΑ να φτιαχτεί κεντρικά μια επιτροπή συμβασιούχων της Αττικής, αλλά ούτε και αυτή ευόδωσε. Λογικά έχει μια απογοήτευση ο κόσμος. Σε αυτές τις κινητοποιήσεις βγήκε κόσμος που δεν είχε ξαναβγεί στο δρόμο να παλέψει. Ακόμα και το να σηκωθεί μία συνάδελφος ή ένας συνάδελφος, να ξυπνήσει το πρωί, να πάρει δύο τρία λεωφορεία και να έρθει να παρακολουθήσει όλη τη συνέλευση ή το να κατέβει στη μία πορεία από τις τρεις που κάναμε για μένα ήταν θετικό. Αυτό όμως δεν το επεκτείναμε παραπάνω και δεν βοήθησε και το συνδικαλιστικό κίνημα να το προχωρήσουμε παραπάνω.

Τι θα ήθελες περισσότερο 
από την Ομοσπονδία 
και τις παρατάξεις;
Θα περίμενα από τις παρατάξεις να είναι πιο συνεπείς. Και θα περίμενα από την Ομοσπονδία να μην είχε κλείσει αυτό τον αγώνα μέσα στους δήμους. Να τον είχε ανοίξει στα σχολεία, να τον είχε ανοίξει στα νοσοκομεία, να τον είχε ανοίξει σε άλλους χώρους του δημοσίου που υπάρχουν συμβασιούχοι. Το δημόσιο λειτουργεί με συμβασιούχους. Δεν το έκανε αυτό. Και όταν της το βάλαμε, δεν το έκανε. Για φαντάσου να το είχε ανοίξει και να πήγαινες στα νοσοκομεία και να εμπλεκόντουσαν σε αυτό τον αγώνα και οι γιατροί; Να πήγαινες στα σχολεία και να εμπλεκόντουσαν οι καθηγητές που είναι αναπληρωτές και δεν έχουν μόνιμη δουλειά; Ακόμη και στους δήμους δεν κατάφερε να μας συντονίσει με τους συναδέλφους που είναι στο Βοήθεια στο Σπίτι (ΒσΣ). Οι άνθρωποι που δουλεύουν στο ΒσΣ φτάνουν, μερικοί, τα 11 χρόνια συμβασιούχοι.

Πολιτική στήριξη είχατε;
Αν εξαιρέσεις τη ΛΑΕ, που πέρασε κάποια στιγμή και ο Λαφαζάνης, από τις άλλες όχι. Το ΠΑΜΕ έχει φτιάξει το Συνδικάτο-ΟΤΑ και δρα εκτός της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Ούτε κι εγώ συμφωνώ με όλα της ΠΟΕ-ΟΤΑ, αλλά τι να κάνουμε; Αυτό είναι το όργανό μας αυτή τη στιγμή. Δεν υπήρχε άλλη στήριξη από καμιά άλλη πολιτική παράταξη εκτός από τη ΛΑΕ που ερχόντουσαν συνέχεια αντιπρόσωποί της και τη ΔΕΑ που είχαμε συνέχεια δίπλα μας. Μόνο από αυτούς.

Υπάρχουν δήμοι που δεν αλλάζουν τα οργανογράμματά τους και κάνουν απολύσεις. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει συνέχεια;
Θα έπρεπε να υπάρχει συνέχεια. Το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει η ΠΟΕ-ΟΤΑ είναι το να δεχθεί τους συμβασιούχους ως μέλη της, κάτι που δεν έχει γίνει με απόφαση των παρατάξεων που την ελέγχουν, ενώ οι περισσότεροι είμαστε μέλη των συλλόγων μας. Ακόμη και το ΠΑΜΕ έλεγε να γίνονται οι διμηνίτες, με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των συμβασιούχων να μη γίνουμε μέλη της Ομοσπονδίας. Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους διμηνίτες, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι οι δίμηνες συμβάσεις στους δήμους είναι προσωπικές. Εκεί δεν μπαίνει ο ΑΣΕΠ.
Το δεύτερο που πρέπει να γίνει είναι σε κάθε δήμο να γίνουν επιτροπές συμβασιούχων. Να συσπειρωθεί ένας κόσμος που, ας μην ξεχνάμε, έχει μεγάλη ανάγκη το μεροκάματο και εύκολα πέφτει θύμα υποσχέσεων δυστυχώς. Από εκεί και πέρα να ενημερώνει συνεχώς για το ζήτημα και να πιέσει τους δήμους να παίρνουν αποφάσεις για να κρατήσουν το προσωπικό.

Στο Δήμο 
Καλλιθέας;
Με απογοήτευσε η στάση των συνδικαλιστών, αλλά με ενθάρρυνε πάρα πολύ η στάση των συμβασιούχων. Ειδικά των γυναικών. Είχαμε μια μεγάλη συμμετοχή των γυναικών και για μένα είναι πολύ σημαντικό. Στο πανό της Καλλιθέας, αν δείτε φωτογραφίες, όλα τα κορίτσια που είναι μπροστά συμμετέχουν για πρώτη φορά στη ζωή τους σε κίνημα, σε πορεία, σε συγκέντρωση, σε συνέλευση, σε οτιδήποτε κινηματικό. Με ενθάρρυνε πάρα πολύ αυτό και η μαχητικότητά τους. Ότι είμαστε εδώ και θα παλέψουμε αποφασιστικά ως το τέλος.