Η Ευρώπη-φρούριο υψώνει κι άλλα τείχη

Η Ευρώπη-φρούριο συγχαίρει τον εαυτό της για την επιτυχία της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, δηλαδή για την αισθητή μείωση των ροών προσφύγων, δηλαδή για τον εγκλωβισμό χιλιάδων και χιλιάδων κυνηγημένων και ξεριζωμένων ανθρώπων είτε στην Τουρκία (παρά τη θέλησή τους), είτε ακόμα και στις ρημαγμένες χώρες από τις οποίες πασχίζουν να φύγουν.
Με τα «ανατολικά» σύνορα να θεωρούνται επαρκώς σφραγισμένα, το ενδιαφέρον των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων έχει στραφεί πλέον στην κεντρική Μεσόγειο και την ανάγκη να σφραγίσουν ένα ακόμα πέρασμα, αυτό από τη Λιβύη στην Ιταλία. Έχουν πυκνώσει η αρθρογραφία που περιγράφει την Ιταλία του 2017 ως την «Ελλάδα του 2015-2016», οι αναφορές σε προοπτικές «ιταλικής Ειδομένης» στα βόρεια σύνορα της Ιταλίας, οι απειλές από γειτονικές χώρες (π.χ. Αυστρία) για ανάπτυξη του στρατού στα σύνορα κ.ο.κ. 
Τίποτα το καλό δεν προμηνύει αυτό το κλίμα και η έντονη κινητικότητα γύρω από το στόχο να «στηριχθεί» η ιταλική κυβέρνηση. Σε έκθεση-κόλαφο, η Διεθνής Αμνηστία καταγγέλλει τις πρακτικές της ΕΕ στην κεντρική Μεσόγειο: «Αντί να ενεργήσουν με κίνητρο να σώσουν ζωές και να προσφέρουν προστασία, οι Ευρωπαίοι υπουργοί δίνουν με επαίσχυντο τρόπο προτεραιότητα σε απερίσκεπτες συμφωνίες με τη Λιβύη, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αποτρέψουν πρόσφυγες και μετανάστες από το να φτάσουν στην Ιταλία».
Εγκλήματα
Δεν πάει πολύς καιρός από όταν η ΕΕ αποφάσισε να δώσει έμφαση στην «αναχαίτιση» των προσφύγων κοντά στις ακτές της Λιβύης, στην ενίσχυση των συνόρων της αφρικανικής χώρας και στον «πόλεμο ενάντια στους διακινητές». Όλα αυτά προφανώς σε βάρος προγραμμάτων που θα μπορούσαν να φροντίζουν για τη διάσωση στα ανοιχτά του λιβυκού πελάγους. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιχείρησαν να «πουλήσουν» τα κατασταλτικά μέτρα ως ανθρωπιστικά, που θα «σώσουν ζωές» στην κεντρική Μεσόγειο, αποτρέποντας τα ταξίδια. Το αποτέλεσμα; Το 2017 είναι το πιο φονικό έτος, σε μια διαδρομή μετανάστευσης που θεωρούνταν ήδη η πλέον θανατηφόρα στον κόσμο. Ο αριθμός των νεκρών έχει τριπλασιαστεί σε σχέση με αυτόν του 2015, όταν αποφασίστηκαν τα «αποτρεπτικά» μέτρα.  
Στο μεταξύ, οι λιβυκές «αρχές» (αν μπορούμε να μιλάμε για τέτοιο πράγμα στη διαλυμένη χώρα) με τις οποίες συνεργάζεται η ΕΕ, κατηγορούνται για συνεργεία στην εκμετάλλευση των προσφύγων και των μεταναστών (με εκβιασμούς, δωροδοκίες κλπ), για χρήση πραγματικών πυρών ενάντια σε βάρκες, για πυρπολισμούς και βυθίσεις πλοίων κ.ο.κ. 
Μόνο ένταση αυτής της βαρβαρότητας μπορούμε να περιμένουμε από τη στιγμή που η ΕΕ αποφάσισε να «ρίξει επιπλέον βάρος» στο ζήτημα. Στην ίδια τη Λιβύη, πρόσφυγες και μετανάστες πωλούνται κι αγοράζονται σε σκλαβοπάζαρα, αιχμαλωτίζονται σε κλουβιά, βασανίζονται για λύτρα κ.ο.κ. Με αυτά γνωστά, αποκτά ακόμα πιο χυδαίο χαρακτήρα η πρόθεση της ΕΕ να αναζητήσει τρόπους που θα εγκλωβίζουν τους μετακινούμενους πληθυσμούς σε αυτή τη χώρα.
Με αυτά γνωστά, ο Μουζάλας έφτασε στον πάτο του κατήφορου που είχε ξεκινήσει αφότου υπουργοποιήθηκε, όταν δήλωσε στο ιταλικό πρακτορείο Ansa πως η λύση για το προσφυγικό ζήτημα στην Ιταλία είναι η αναπαραγωγή του «αποτελεσματικού» μοντέλου ΕΕ-Τουρκίας σε μια εκδοχή ΕΕ-Λιβύης!
Σχέδιο Μάρσαλ;
Όπως πάντα σε αυτά τα σχέδια, υπάρχει και ένα κάποιο οικονομικό πακέτο που λειτουργεί ως «τυράκι» για τις κυβερνήσεις που θα τα υλοποιήσουν και ως ανθρωπιστικό «φύλο συκής» για τα εγκλήματα που γίνονται. Η συζήτηση τώρα στρέφεται γύρω από ένα «σχέδιο Μάρσαλ για την Αφρική». Αυτό καταρχήν θα βοηθήσει τις λαϊκές και φτωχές τάξεις όσο βοήθησαν τα διάφορα «πακέτα» της ΕΕ τους εργαζόμενους των ευρωπαϊκών κρατών. Επιπλέον, δεν θα θυμίζει καν παλαιότερα κεϊνσιανής έμπνευσης σχέδια «ανασυγκρότησης». Το νούμερο 44 δισ. ευρώ, που προβλήθηκε στους τίτλους των ρεπορτάζ, είναι παραπλανητικό. Στη συγκεκριμενοποίηση της συμφωνίας διαβάζουμε πως θα πρόκειται για «επιδοτήσεις και δανειακές εγγυήσεις» γύρω στα 3 δισ. ευρώ, τα οποία πιστεύουν ότι ως ένεση θα «μοχλεύσει ιδιωτικές επενδύσεις συνολικού ύψους 44 δισ. ευρώ». Και όλοι γνωρίζουμε πως αυτές οι περιβόητες «επενδύσεις» είτε αποδεικνύονται ευσεβής πόθος (αφού το κεφάλαιο δεν επενδύει πια εύκολα), είτε πρόκειται για πάρτι λεηλασίας (αφού το κεφάλαιο επενδύει μόνο αν πρόκειται για «αρπαγές» που ως τέτοιες εγγυώνται άμεση κερδοφορία).
Χυδαίος ρατσισμός
Το ανερχόμενο αστέρι του «δημοκρατικού κέντρου», ο Εμανουέλ Μακρόν, όταν ρωτήθηκε στα περιθώρια του G20 για ένα «Σχέδιο Μάρσαλ για την Αφρική», ήταν επιφυλακτικός. Πρέπει, λέει, να αντιμετωπιστούν τα «πραγματικά» προβλήματα της Αφρικής. Που είναι, λέει, «πολιτισμικά» και «δημογραφικά». Δεν έχει νόημα, σύμφωνα με τον Γάλλο πρόεδρο, να δαπανώνται δισεκατομμύρια, όταν «κάθε γυναίκα κάνει 7-8 παιδιά»! Ο «δημοκράτης» Μακρόν ανασύρει τα ρατσιστικά στερεότυπα που είχε καλλιεργήσει το γαλλικό κράτος ενάντια στους αποικιοκρατούμενους λαούς (προκειμένου να δικαιολογήσει τότε τη λεηλασία τους), για να αθωώσει σήμερα τον γαλλικό ιμπεριαλισμό για την καταλήστευση της μαύρης ηπείρου και να αρνηθεί αυτή τη φορά ακόμα και κάποια ψίχουλα (που απέχουν μίλια από τις αποζημιώσεις που θα αποκαθιστούν πραγματικά τη δικαιοσύνη). Και για να γίνει πειστικός, επιστρατεύει και τον «πληθυσμιακό πανικό», που πέρα από ψευδής είναι και βαθύτατα ρατσιστικός… Αυτή η τοποθέτηση ισούται με δεκάδες αναλύσεις για το τι έχουν να περιμένουν «της γης οι κολασμένοι» από την «πολιτισμένη Ευρώπη»…