Socialism 2017: Χτίζουμε την Αριστερά, παλεύουμε ενάντια στη Δεξιά

Στο Socialism 2017, η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία, αφού πάνω από 2.000 άνθρωποι παρακολούθησαν τις 160 συζητήσεις του. Για τέσσερις μέρες, από τις 6  μέχρι τις 9 Ιούλη, η καρδιά της αντίστασης χτυπούσε στο Σικάγο με ακτιβίστριες και ακτιβιστές από τις ΗΠΑ και ολόκληρο τον κόσμο να συζητούν σε αίθουσες γεμάτες, με το ενθουσιώδες κοινό να διακόπτει με χειροκροτήματα προσωπικότητες-σύμβολα του αγώνα ενάντια στον Τραμπ, όπως η μαύρη ακτιβίστρια και πανεπιστημιακός Κιάνκα Γιαμάτα Τέιλορ, η συγγραφέας Σάρον Σμιθ, η μαύρη φεμινίστρια, ιστορικό μέλος της συλλογικότητας Κόμπαχι Ρίβερ, Μπάρμπαρα Σμιθ, ο ηθοποιός Γουάλας Σον, ο αρθρογράφος-αθλητικογράφος Ντέιβ Ζίριν και πολλές-οί άλλες-οι.
Όπως σημειώνουν οι διοργανώτριες-ές: «Το φετινό συνέδριο ήταν μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές συγκεντρώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς που έγιναν στη νέα, μετά τον Τραμπ εποχή. Υπήρχε μια ευρεία γκάμα θεμάτων που συζητήσαμε. Από το πώς να χτίσουμε δίκτυα επείγουσας ανάγκης για να υπερασπιστούμε τους μετανάστες-τριες εργάτες-τριες, μέχρι τις τελευταίες εξελίξεις από τους ευρωπαϊκούς αγώνες, την ιστορία της μαρξιστικής παράδοσης και τα πολιτιστικά events. Φέτος ήταν ακόμα μεγαλύτερη η αίσθηση του επείγοντος». 
Πράγματι για όσες και όσους ήμασταν εκεί, κοιτώντας, ακούγοντας και συζητώντας με τον κόσμο, ήταν προφανές ότι κάτι πολύ σπουδαίο συνέβαινε στο Socialism 2017. 
Ένας από τους λόγους επιτυχίας του συνεδρίου ήταν και η συνδιοργάνωση πολλών από τις συζητήσεις με το γνωστό περιοδικό «Jacobin», γεγονός που προσέλκυσε αγωνίστριες-αγωνιστές από αρκετές συλλογικότητες και διαφορετικές παραδόσεις. Το σύνθημα «Χτίζουμε την Αριστερά», σε μια χώρα που η ενότητα της Αριστεράς παραδοσιακά υπονομευόταν από τις διαφορετικές στάσεις απέναντι στο κόμμα των δημοκρατικών, ποτέ δεν ακούστηκε τόσο καθαρά όσο φέτος. 
Ανάμεσα στις πολλές συζητήσεις ξεχωρίζει η κεντρική εκδήλωση της Παρασκευής με ομιλήτρια τη συγγραφέα και καθηγήτρια του Princeton University, Keeanga Yamahtta Taylor. Σε αυτή τη συζήτηση η γνωστή ακτιβίστρια του κινήματος Black Lives Matter παρουσίασε το λόγο που ήταν προγραμματισμένος να δοθεί ένα μήνα πριν στο Σιάτλ και που η ίδια ακύρωσε λόγω των μηνυμάτων ρατσιστικού μίσους και τις απειλές κατά της ζωής της, μετά από την καμπάνια μίσους που εξαπέλυσε εναντίον της το ειδησεογραφικό πρακτορείο Fox News. Τα λόγια της διακόπτονταν συνεχώς από συνθήματα και χειροκροτήματα: «Δεν θα νικήσουμε μόνο επειδή πιστεύουμε ότι το δίκιο είναι με το μέρος μας. Πρέπει να ξέρουμε για τι παλεύουμε και χρειάζεται να συζητήσουμε ανοιχτά και να χαράξουμε μαζί τη στρατηγική μας. Μα πάνω απ’ όλα χρειάζεται να οργανώσουμε κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις και να χτίσουμε κοινωνικά κινήματα, να κερδίσουμε συνειδήσεις…».
Μια ακόμα συζήτηση-σταθμός ήταν η συνάντηση για την 40χρονη επέτειο της συλλογικότητας Combahee River, μιας οργάνωσης μαύρων γυναικών που έδρασε το 1970 και πάλεψε ενάντια σε όλες τις μορφές καταπίεσης, με έμφαση στα δικαιώματα των μαύρων γυναικών, με έντονη αντιπολεμική δράση και αντισυστημικό λόγο. Στη συζήτηση συμμετείχαν δύο σπουδαίες προσωπικότητες, η Μπάρμπαρα Σμιθ και η Ντεμίτα Φρέιζερ. Όπως σημείωσε η γνωστή φεμινίστρια συγγραφέας και στέλεχος του ISO Σάρον Σμιθ σε μια κατάμεστη αίθουσα: 
«Χρειάζεται να εκπαιδευτούμε και έχουμε να μάθουμε πολλά από την παράδοση του μαύρου φεμινισμού (black feminism). Η μελέτη της ιστορίας αυτής της συλλογικότητας άλλαξε τη ζωή μου, ήρθα σε επαφή με αυτό που ονομάζουμε ταυτόχρονη καταπίεση και διαθεματικότητα (intersectionality) και έτσι ξαναέγραψα το βιβλίο μου “Γυναίκες και Σοσιαλισμός”, ώστε να τονίσω πόσο σημαντικό είναι το ζήτημα των διαφορετικών μορφών ταυτόχρονης  καταπίεσης στον αγώνα για τη γυναικεία απελευθέρωση και το φεμινισμό». 
Σημαντική θέση στο συνέδριο είχαν και οι συζητήσεις που ήταν αφιερωμένες στα 100 χρόνια από τη Ρώσικη Επανάσταση με πάνω από δέκα θεματικές συζητήσεις αφιερωμένες στο γεγονός, στα επιτεύγματα και στις μετέπειτα αναγνώσεις του 1917.  
Το συνέδριο λειτούργησε και ως σημείο συνάντησης για τη ριζοσπαστική Αριστερά της Ευρώπης, με αρκετές συζητήσεις αφιερωμένες στην ελληνική και ισπανική εμπειρία, το Brexit, την κρίση και την αντίσταση. Αγωνίστριες-ές από την Αυστραλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ελβετία, την Ολλανδία, την Ιρλανδία κ.α. βρίσκονταν εκεί. Η ΔΕΑ συμμετείχε με ομιλήτρια και ομιλητή (Σωτήρης Μάρταλης και Κατερίνα Σεργίδου) σε τρεις συζητήσεις που αφορούσαν τις πολιτικές εξελίξεις, την εμπειρία κτισίματος πλατιών κομμάτων και την προσφυγική κρίση. Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για την Ελλάδα αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι το κοινό ήταν καλά ενημερωμένο, ενώ αρκετές-οί ήταν και οι ακτιβιστές-τριες που είχαν ήδη επισκεφθεί τους προσφυγικούς καταυλισμούς στην Ελλάδα, προσφέροντας εθελοντικά το χρόνο τους για την υποστήριξη των προσφύγων. 
Οι διοργανωτές είχαν κάθε λόγο να γιορτάζουν, αφού φέτος ήταν η χρονιά που το ISO έκλεισε τα 40 χρόνια ύπαρξής του. Σε μια έντονα φορτισμένη αίθουσα παλαίμαχοι και νέες-οι αγωνίστριες-ές μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους και θυμήθηκαν τις πιο σημαντικές στιγμές της ιστορίας τους. 
Στις αίθουσες, στους διαδρόμους, στο εντυπωσιακό βιβλιοπωλείο των εκδόσεων  Haymarket  (με χιλιάδες βιβλία να πωλούνται κάθε στιγμή), στα συνθήματα, οι νέες και οι νέοι ακτιβιστές, οι γυναίκες, οι μαύροι, οι μετανάστες από το Μεξικό, έπαιρναν το ρόλο, τραγουδούσαν, συντόνιζαν τις συζητήσεις με χαμόγελο και αισιοδοξία, οργάνωναν ακούραστα το συνέδριο. 
Να πώς περιέγραψε την εμπειρία του συνεδρίου η Ελίζαμπεθ Κλίντον, οργανώτρια του ISO στο Τέξας, μιλώντας στην «Εργατική Αριστερά»: «Ο Σοσιαλισμός  2017 ήταν συναρπαστικός. Νιώθω εμπνευσμένη από το βάθος της μαρξιστικής ανάλυσης, αλλά και από την καθημερινή δουλειά στην οποία εμπλέκονται χιλιάδες άνθρωποι. Αγωνίστριες-ές που ταξίδεψαν από όλο τον κόσμο, εμπλούτισαν τις συζητήσεις και τους έδωσαν ακόμα περισσότερο βάθος. Φέτος είχαμε το μεγαλύτερο συνέδριό μας. Άνθρωποι που δεν είναι οργανωμένοι πουθενά, που δεν είχαν ξανάρθει ποτέ, βρήκαν τρόπο να φτάσουν μέχρι εδώ. Ζούμε πράγματι σε σκοτεινούς καιρούς, αλλά υπάρχει ελπίδα. Το επίπεδο ριζοσπαστικοποίησης όπως και πόλωσης είναι υψηλό. Ελπίζω ότι σύντομα η δυσαρέσκεια και οι αγώνες της εργατικής τάξης θα εκφραστούν σε μεγαλύτερη κλίμακα και με πιο συστηματικό τρόπο. Η δική μας πλευρά θα χρειαστεί περισσότερη οργάνωση και πολιτικές ιδέες για να νικήσει. Έχοντας μπροστά μου ένα μαραθώνιο 16ωρης οδήγησης μέχρι το Τέξας και πίσω στην εκμετάλλευση της πρωινής εργασίας, σκέφτομαι ότι γυρίζω σπίτι για να συνεχίσω τον αγώνα για έναν κόσμο ελεύθερο από καταπίεση και εκμετάλλευση, από τη δική μου γωνιά του κόσμου».