Οι πυρκαγιές κατά τους θερινούς μήνες είναι ένα πολύ συχνό και καταστροφικό φαινόμενο στην Ελλάδα. Το ίδιο συχνό φαινόμενο είναι η αδυναμία του συστήματος να αντιμετωπίσει τις φλόγες αλλά και η μετέπειτα επιχειρηματολογία των κυβερνήσεων στη δικαιολόγηση των αδικαιολόγητων.
Ημερ.Δημοσίευσης
Φέτος συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τη φονική πυρκαγιά του 2007 στην Πελοπόννησο όπου χάθηκαν 63 άνθρωποι, κάηκαν 268.834 εκτάρια γης, 4,5 εκατομμύρια ελαιόδεντρα, 60.000 ζώα και 1.500 σπίτια. Πρόκειται για μια από της μεγαλύτερες «φυσικές» καταστροφές στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Η κυβέρνηση Καραμανλή, παντελώς ανίκανη να αντιμετωπίσει την κατάσταση έκανε λόγο για οργανωμένο σχέδιο εμπρησμών (για «ασύμμετρη απειλή» κατά της χώρας έκανε λόγο ο τότε υπουργός Β. Πολύδωρας) και παράλληλη έλλειψη επαρκών δυνάμεων για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας έκτασης καταστροφής. Περίπου παρόμοια, αν όχι ίδια, επιχειρηματολογία χρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας ακριβώς 10 χρόνια μετά για να δικαιολογήσει την κρατική αδυναμία μπροστά στις τεράστιες πυρκαγιές που έκαιγαν επί μέρες την Ανατολική Αττική, την Ηλεία, τη Ζάκυνθο και πολλές άλλες περιοχές φέτος τον Αύγουστο.
Την ώρα που καιγόντουσαν σπίτια και οι πυροσβέστες πάλευαν με τη φωτιά, κυβερνητικά στελέχη παρήλαυναν από τηλεοπτικά πάνελ προσπαθώντας να αντλήσουν πολιτική υπεραξία πάνω στα αποκαΐδια και τις καταστροφές. Έκαναν λόγο για «εγχώριο οργανωμένο σχέδιο εμπρησμού το οποίο επιδιώκει να καλλιεργήσει κλίμα πολιτικής αστάθειας» την ίδια ώρα που φλεγόταν όλη η Βόρεια Μεσόγειος (Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία). Η φωτιά που έκαιγε όλη τη νότια Ευρώπη συνεπώς δεν ήταν πολιτικό τρικάκι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ αλλά αποτέλεσμα της υπερθέρμανσης και της ξηρασίας που επικρατεί σε αυτές τις περιοχές με βάση την αρθρογραφία ειδικών δασολόγων.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε την πάγια πρακτική των προηγούμενων κυβερνήσεων που τα ρίχνουν στον ισχυρό άνεμο, στον αόρατο αντιπολιτευόμενο εμπρηστή και στην έλλειψη πόρων. Μάλιστα προχώρησε και ένα βήμα παρακάτω ενημερώνοντάς μας μέσω του υπουργού προστασίας του πολίτη ότι μάλλον… δεν μπορεί να προστατευθεί ο πολίτης γιατί τα υπάρχοντα πυροσβεστικά αεροπλάνα χρονολογούνται από το 1973 (!). Μάλιστα ο Ν. Τόσκας με απίστευτη κυνικότητα δήλωσε ότι «δεν ξυπνάει κάποιος ένα πρωί, ειδικά σε συνθήκες λιτότητας και ξεκινά να αντικαταστήσει τα αεροπλάνα», την ώρα που η Ελλάδα μέσα στον ΝΑΤΟ κάνει τις μεγαλύτερες δαπάνες επί του ποσοστού του ΑΕΠ της για στρατιωτικούς εξοπλισμούς αμέσως μετά τις ΗΠΑ με ποσοστό 2,38%.
Η υπέρμετρη δαπάνη της κυβέρνησης σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς προφανώς υποσκελίζει τη διάθεση πόρων για αγορά πυροσβεστικών μέσων, για προσλήψεις πυροσβεστών και για λήψη προληπτικών μέτρων απέναντι στη φωτιά όπως η δημιουργία αντιπυρικών ζωνών και η εγκατάσταση υδατοδεξαμενών. Αυτός είναι και ο λόγος που ο υπουργός Ν. Τόσκας υπό το κωμικοτραγικό επιχείρημα ότι «δεν υπάρχει ενεργή γραμμή παραγωγής πυροσβεστικών αεροπλάνων στον κόσμο αυτή τη στιγμή» δικαιολόγησε την αντιμετώπιση των πυρκαγιών σε μεγάλο βαθμό με στρατιωτικά αντί με πυροσβεστικά μέσα(!).
Το ίδιο το πυροσβεστικό σώμα προειδοποιούσε μόλις δύο χρόνια πριν δηλώνοντας ότι μόνον 3 από τα συνολικά 8 πυροσβεστικά αεροσκάφη Καναντέρ CL-415 είναι ετοιμοπόλεμα, ότι άλλα δύο Καναντέρ CL-415 έχουν συντριβεί τα τελευταία χρόνια (ένα στην Εύβοια και ένα στο Θερμαϊκό Κόλπο), καθώς και ότι 40 χρόνια επιχειρήσεων συμπληρώνουν τα Καναντέρ CL-215, τα οποία θεωρούνται εντελώς γερασμένα με αποτέλεσμα τις συνεχείς βλάβες και τη μειωμένη επιχειρησιακή δυνατότητα. Παράλληλα όμως έκανε λόγο για στοιχειώδεις ελλείψεις στον ατομικό εξοπλισμό των πυροσβεστών καθώς πολλοί από αυτούς δε διέθεταν ούτε καν δεύτερη φόρμα εργασίας! Η μείωση της χρηματοδότησης στο πυροσβεστικό σώμα είναι κλιμακωτή σε κάθε ετήσιο προϋπολογισμό και έχει ως αποτέλεσμα την παρακμή των οχημάτων, τη συρρίκνωση της ατομικής προστασίας των ενεργών πυροσβεστών και τη μη πρόσληψη νέων πυροσβεστών που η βοήθειά τους κρίνεται σωτήρια για το Σώμα.
Την ώρα, λοιπόν, που η φωτιά έκαιγε τεράστιες δασικές εκτάσεις, ζώα, σπίτια και απειλούσε ανθρώπους, το πολιτικό σύστημα συνέχιζε τις κοκορομαχίες πάνω στον ιδρώτα των πυροσβεστών και στην απελπισία των πληγέντων. Κυβερνητικά στελέχη τουίταραν για οργανωμένο σχέδιο εμπρησμού (όπως πάντα άλλωστε), η αντιπολίτευση κατηγορούσε την κυβέρνηση για έλλειψη οργάνωσης (παρότι η ίδια ζήταγε απολύσεις πυροσβεστών), ο Πάνος Καμμένος ήλπιζε να μας σώσει η Παναγιά και ο Θάνος Τζήμερος πρότεινε να νοικιάζουμε τα δάση… Η πλήρης παράνοια του μνημονιακού συρφετού σε ένα κρεσέντο γελοιότητας, ανοησίας και μεταφυσικής.
Αντίστοιχα τα ΜΜΕ είτε παρουσίαζαν τη Ρένα Δούρου ως ηρωική επιχειρησιακή υπεύθυνη των πυροσβεστών, είτε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως τον ερχόμενο εγγυητή των πάντων. Μια σουρεάλ κατάσταση που αντικατοπτρίζει μια πυρκαγιά που από το υλικό και το πραγματικό μεταβαίνει σταθερά στο ιδεολογικό και νοητικό επίπεδο φανερώνοντας μέσα σε συνθήκες πίεσης την αδυναμία της κυρίαρχης τάξης να απαντήσει στις στοιχειώδεις ανάγκες των ανθρώπων. Και όταν η κυρίαρχη τάξη είναι ανίκανη ακόμη και να εξασφαλίσει τους όρους αναπαραγωγής των υποτελών τότε μάλλον οι τελευταίοι φλερτάρουν με το θάνατο όπως τις προηγούμενες μέρες.
Για τις πυρκαγιές λοιπόν δεν ευθύνονται ο «στρατηγός άνεμος», οι εμπρηστές και η κακή μας μοίρα αλλά ένα σύστημα που υπηρετεί το κέρδος, τους ανταγωνισμούς και τον πόλεμο, αδιαφορώντας πλήρως για τις ανάγκες και την ίδια τη ζωή των ανθρώπων. Αυτό το σύστημα πρέπει να το σβήσουμε μαζί με τις φωτιές του.