Η πάλη ενάντια στον κρατικό ρατσισμό και την ακροδεξιά στην Αυστραλία

Η Αυστραλία υπήρξε πάντοτε ρατσιστικό κράτος. Η ίδρυσή της στηρίχθηκε στη γενοκτονία των ιθαγενών και η πρώτη εθνική νομοθετική της πράξη ήταν η Πολιτική Λευκής Αυστραλίας, ένας μεταναστευτικός νόμος ξεδιάντροπων διακρίσεων. 
Αυτή η σάπια εθνική παράδοση συνεχίζεται.
Οι ιθαγενείς αντιμετωπίζουν εξωπραγματικά ποσοστά φυλάκισης, την άρνηση των δικαιωμάτων τους στη γη και στην αυτοδιάθεση, και ακραία φτώχεια.
Οι μουσουλμάνοι υπόκεινται σε εντατική κρατική παρακολούθηση. Τα σπίτια τους δέχονται συστηματικά εισβολές από την αστυνομία μέσα στη νύχτα, ενώ οι τηλεοπτικές κάμερες συνεργάζονται για να δαιμονοποιήσουν μια ολόκληρη κοινότητα. 
Μουσουλμάνοι αλυσοδένονται και κρατούνται σε συνθήκες απομόνωσης, σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, περιμένοντας να γίνει η δίκη τους. Αυτό χωρίς να έχει συμβεί καμία τρομοκρατική επίθεση. Κατηγορήθηκαν για «εγκλήματα σκέψης». 
Όπως είναι αναμενόμενο, οι μουσουλμάνοι γίνονται όλο και περισσότερο θύματα εγκλημάτων μίσους. Τα τζαμιά δέχονται βανδαλισμούς, ενώ ιδιαίτερα οι γυναίκες που φορούν χιτζάμπ έχουν γίνει στόχος ισλαμοφοβικών παρενοχλήσεων. 
Εν τω μεταξύ, όλοι οι μετανάστες αντιμετωπίζουν διαρκώς αυξανόμενα γραφειοκρατικά και οικονομικά εμπόδια για να αποκτήσουν βίζα και πολιτικά δικαιώματα. Έχουν εισαχθεί «τεστ πολίτη» για να επιβεβαιώνουν την «αφοσίωση» των μεταναστών.
Προσφυγικό
Αλλά ίσως το πιο εμβληματικό του ρατσισμού του αυστραλιανού κράτους είναι η βάρβαρη αντιμετώπιση των αιτούντων άσυλο.
Οι λεπτομέρειες θα είναι οικείες στους αντιρατσιστές ακτιβιστές στην Ευρώπη. 
Τα σύνορα έχουν στρατιωτικοποιηθεί. Η Αυστραλία έχει γίνει ένα πραγματικό φρούριο. Οι βάρκες με τους πρόσφυγες απωθούνται πίσω στη θάλασσα. Κανείς δεν επιτρέπεται να αποβιβαστεί σε αυστραλιανό έδαφος.
Χιλιάδες έχουν πνιγεί επειδή το αυστραλιανό ναυτικό ιεραρχεί υψηλότερα την αποτροπή από τη διάσωση ζωών στη θάλασσα.
Ακόμα περισσότερες χιλιάδες έχουν απελαθεί πίσω στον κίνδυνο και ενδεχομένως το θάνατο, σε εμπόλεμες ζώνες στη Μέση Ανατολή ή στα χέρια καταπιεστικών κυβερνήσεων.
Σήμερα γύρω στους 1.250 άντρες, γυναίκες και παιδιά κρατούνται από την αυστραλιανή κυβέρνηση σε δύο στρατόπεδα-φυλακές στα νησιά του Ειρηνικού –το Νησί Μανούς στην Παπούα Νέα Γουινέα και το Ναουρού. Οι ακτιβιστές υπέρ των δικαιωμάτων των προσφύγων αποκαλούν αυτά τα στρατόπεδα το «αρχιπέλαγος των γκούλαγκ» της Αυστραλίας. 
Υπήρξαν 36 θάνατοι σε χώρους κράτησης από το 2010. Επτά από αυτούς τους θανάτους συνέβησαν στο Μανούς ή το Ναουρού. Ένας άνθρωπος ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τους φρουρούς. Άλλοι πέθαναν από απλά προβλήματα υγείας που κατέστησαν θανατηφόρα εξαιτίας της συστηματικής υγειονομικής αμέλειας. Ένας άλλος άνθρωπος αυτοπυρπολήθηκε γιατί είχε χάσει κάθε ελπίδα. 
Τα στρατόπεδα αποτελούν εργοστάσια παραγωγής ψυχικών ασθενειών, ενώ η φυσική και σεξουαλική κακοποίηση καλπάζει. Για να συγκαλύψει αυτά τα εγκλήματα, η κυβέρνηση απαγόρευσε με νόμο στους εργαζόμενους στα στρατόπεδα να μιλάνε στα ΜΜΕ. 
Στην εξουσία βρίσκεται αυτήν τη στιγμή το συντηρητικό κόμμα, οι Φιλελεύθεροι. Αλλά μια απλή αλλαγή κυβέρνησης δεν θα κάνει καμία διαφορά για τους πρόσφυγες. Το Αυστραλιανό Εργατικό Κόμμα, η λεγόμενη «αντιπολίτευση», είναι εξίσου ρατσιστικό. Τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα ανταγωνίζονται ποιο μπορεί να γίνει πιο σκληρό απέναντι στους πρόσφυγες. 
Σε μια διαρροή τηλεφωνικής επικοινωνίας ανάμεσα στον Αυστραλιανό πρωθυπουργό Μάλκολμ Τέρνμπουλ και τον Ντόναλντ Τραμπ, ο Τραμπ είπε στον Τέρνμπουλ «είσαι χειρότερος κι από μένα», και όχι άδικα. 
Ακροδεξιά
Όπως είναι αναμενόμενο, ο διακομματικός ρατσισμός, που προωθείται από την κορυφή της κοινωνίας, δημιούργησε το εύφορο έδαφος και για την ανάπτυξη της ακροδεξιάς και των φασιστικών οργανώσεων. 
Η βασική έκφραση ακροδεξιών πολιτικών προς το παρόν είναι κυρίως εκλογική, με το κόμμα One Nation της Πολίν Χάνσον να συγκεντρώνει ένα 10% στις δημοσκοπήσεις. Αντιγράφει τον Ντόναλντ Τραμπ, καλεί σε απαγόρευση της μετανάστευσης των μουσουλμάνων κ.ο.κ.
Αλλά οι νεοναζί επιχειρούν να εμφανιστούν και στους δρόμους. Αριθμητικά παραμένουν λίγοι, αλλά τα γεγονότα στο Σάρλοτσβιλ των ΗΠΑ μας δείχνουν ότι δεν μπορούμε να εφησυχάσουμε. Είναι κρίσιμο να εμποδίσουμε την ανάπτυξη της ακροδεξιάς προτού αποκτήσει βαθύτερες ρίζες στην κοινωνία. 
Οι αντιρατσιστές ακτιβιστές έχουμε αγώνα μπροστά μας. Πρέπει να χτίσουμε ένα κίνημα ενάντια στην ακροδεξιά και ενάντια στο πολιτικό κατεστημένο. 
Και –εξίσου σημαντικό– πρέπει να χτίσουμε αλληλεγγύη με τα θύματα της ρατσιστικής βίας, με τους πρόσφυγες, τους μουσουλμάνους, τους ιθαγενείς και τους μετανάστες. 
Είναι κρίσιμο ότι αυτό σημαίνει να σταθούμε στο πλευρό των ίδιων των προσφύγων που αυτήν τη στιγμή διεξάγουν έναν αποφασιστικό αγώνα για την ελευθερία τους. Καθημερινά, εδώ και πάνω από έναν μήνα, οι πρόσφυγες στο νησί Μανούς οργανώνουν συλλογικές, πειθαρχημένες διαμαρτυρίες απαιτώντας να μεταφερθούν στην Αυστραλία. Υπήρξαν διαδηλώσεις που προκαλούν έμπνευση και στο Ναουρού. 
Δεν θα είναι εύκολο να αντιστρέψουμε το ρατσιστικό κύμα στην Αυστραλία. Αλλά αυτός ο αγώνας μάς αφορά όλους. Η ρατσιστική δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων έχει υπάρξει ένα κεντρικό εργαλείο που χρησιμοποιεί το πολιτικό σύστημα για να μας αποπροσανατολίζει από τις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις στους χώρους δουλειάς μας και στα κοινωνικά μας δικαιώματα. Όπως λέει το παλιό συνδικαλιστικό σύνθημα, «Τραύμα σε έναν είναι τραύμα σε όλους».