Οι «ανεξάρτητες» παρατάξεις ξαναπροκαλούν

Ο λόγος για τη Νομική Κομοτηνής, από την οποία αφαιρέθηκαν με απόφαση του ΔΣ του Συλλόγου τα τραπεζάκια, έπειτα από πρωτοβουλία της «Ανεξάρτητης Νομικής», μιας κίνησης φοιτητών ταγμένων στην προσπάθεια εξάλειψης εκείνου του χαρακτηριστικού του ελληνικού μεταπολιτευτικού πανεπιστημίου που θεωρούν ως «τη μεγαλύτερη μάστιγα»: την ενεργή πολιτική δραστηριότητα. Ο εν λόγω σχηματισμός, αν και αυτοπροσδιορίζεται ως ανεξάρτητος και «ανάδελφος», μόνο τέτοιος δεν είναι, εφόσον διατηρεί στενότατες σχέσεις με τις αντίστοιχες «ανεξάρτητες φοιτητικές κινήσεις» Νομικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, όσο και με τη διοίκηση του τμήματος, που στήριξε την εν λόγω πρωτοβουλία.
Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Τα ανεξάρτητα μορφώματα που αναδύονται σε ολοένα και περισσότερους συλλόγους, ως έναν βαθμό δεν είναι πρωτοφανή. Ωστόσο, η ποιοτική διαφορά είναι ότι τα τελευταία χρόνια κάνουν την εμφάνισή τους με πιο συγκροτημένο τρόπο, ως σχηματισμοί με αυτοτελή καταγραφή στις φοιτητικές εκλογές και συμμετοχή στα ΔΣ, χωρίς φυσικά να αναγνωρίζουν την ύπαρξη του φοιτητικού συλλόγου. Με τον τρόπο αυτό φιλοδοξούν αφενός να διεμβολίσουν τη μερίδα εκείνη των φοιτητών που παραδοσιακά εκφραζόταν εκλογικά μέσω των «ιστορικών» μηχανισμών της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ΠΑΣΠ και πλέον, στο πλαίσιο της γενικευμένης απαξίωσης της πολιτικής, στρέφεται σε «μη κομματικές» επιλογές. Αφετέρου, επιχειρούν να διευρύνουν την επιρροή τους σε ακροατήρια όπου συνήθιζε να έχει απεύθυνση η Αριστερά, πατώντας πάνω στη διάψευση και το αδιέξοδο που άφησε πίσω της η μνημονιακή συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η μετατόπιση του ιδεολογικού συσχετισμού σε ολοένα και πιο αντιδραστική κατεύθυνση εντός του πανεπιστημίου συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με τους υλικούς όρους που διαμορφώνει η μνημονιακή πολιτική στις ζωές της νεολαίας και τα ιδεολογικά αποτελέσματα που αυτοί επάγουν. Ήδη πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, ο νεοφιλελευθερισμός είχε εξαπολύσει ευρείας κλίμακας επίθεση στην εκπαίδευση (βλ. Μπολόνια, Λισαβόνα κ.ο.κ.), ρίχνοντας στην αρένα μια εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που τα είχε όλα: πολυδιάσπαση πτυχίων, αντικατάστασή τους από φακέλους προσόντων, επιβολή διδάκτρων, διαγραφές, κατάργηση ασύλου κ.ο.κ. Ωστόσο, η δυναμική απάντηση του φοιτητικού κινήματος τότε έθεσε φραγμούς στην υλοποίηση αυτής της στρατηγικής, τουλάχιστον στις βασικές πτυχές της. Λίγα χρόνια αργότερα τα μνημόνια έρχονται να προωθήσουν τους στόχους της αναδιάρθρωσης με πρωτοφανή επιτυχία: η οικονομική ασφυξία στην οποία εξωθούνται χιλιάδες φοιτητές (εργαζόμενοι και μη) και οι οικογένειές τους, ο αγώνας για την επιβίωση παράλληλα με τις σπουδές, η προσπάθεια μείωσης στο ελάχιστο του χρόνου φοίτησης, η εργασιακή αρένα της ελαστικοποίησης και της γενικευμένης μισθωτής διανοητικής εργασίας που περιμένει τον απόφοιτο από τη μία και η δαμόκλειος σπάθη της ανεργίας από την άλλη επιβάλλουν ένα κυνήγι προσόντων, πιστωτικών μονάδων, ακαδημαϊκών διακρίσεων χωρίς τέλος.
Αριστερή απάντηση
Το επόμενο διάστημα η φοιτητική Αριστερά σε όλους τους συλλόγους –και όχι μόνο στη Νομική του ΔΠΘ– θα κληθεί να διασφαλίσει τους όρους της πολιτικής της ύπαρξης και να δώσει μάχες για την επαναφορά της ίδιας της πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια. Η σύνδεση με τις ανάγκες των φοιτητών που πλήττονται μέσα στην κρίση και αναζητούν διεξόδους καθώς και η προσπάθεια δημιουργίας μετώπων από κοινού με τους εργαζόμενους απέναντι στα μνημόνια και τη λιτότητα που διαλύουν το δημόσιο πανεπιστήμιο, είναι το πρώτιστο καθήκον για το επόμενο διάστημα. Με αυτόν τον τρόπο η Αριστερά μπορεί να συσπειρώσει ένα αριστερό ριζοσπαστικό ρεύμα μέσα στα πανεπιστήμια, που θα απομονώνει εκείνους τους σχηματισμούς που, ανεξάρτητοι ή μη, φιλοδοξούν να είναι το μακρύ χέρι του συστήματος.