«Να πάρουμε πίσω όλα αυτά που μας έχουν κλέψει»

Έλεγα πριν στους συντρόφους εδώ ότι ντρέπομαι κάπως που ήρθα στην Ελλάδα χωρίς να ξέρω καθόλου ελληνικά. Και μετά θυμήθηκα ότι υπάρχει μια ελληνική λέξη που ξέρω: ΟΧΙ! Ο καθένας στην Αριστερά που παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις ξέρει ότι ο αγώνας σας στην Ελλάδα ήταν αυτός που έμαθε σε όλο τον πλανήτη να λέει «όχι». Οπότε είναι τιμή μου να βρίσκομαι εδώ μαζί σας, σε αυτήν τη σημαντική συζήτηση. 
Αυτήν τη στιγμή, στην Καραϊβική και στις νότιες ΗΠΑ, οι άνθρωποι προσπαθούν να ξαναστήσουν τη ζωή τους, μετά τους καταστροφικούς τυφώνες. Ίσως αναρωτιέστε γιατί ξεκινάω την παρέμβασή μου σε μια συζήτηση για το ρατσισμό και το φασισμό μιλώντας για τυφώνες. Ένας λόγος είναι φυσικά για να θυμίσω την οικολογική κρίση που έχει δημιουργήσει ο καπιταλισμός. Ο άλλος λόγος είναι γιατί υπάρχει μια πραγματική κοινωνική καταστροφή που είναι σε εξέλιξη στις ΗΠΑ. 
Υπάρχουν πολλές εκφράσεις αυτής της κοινωνικής καταστροφής, αλλά μια πολύ χαρακτηριστική είναι πως οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα της «κατηγορίας» της όπου ο μέσος όρος ζωής των ανθρώπων μειώνεται. 
Κι όμως, με αυτή την κοινωνική κρίση, έχεις το Κογκρέσο να ψηφίζει ένα τεράστιο προϋπολογισμό για τις ένοπλες δυνάμεις, 5% μεγαλύτερο από αυτό που είχε ζητήσει ο Τραμπ! Άρα, αντιμέτωπο με την κοινωνική δυστυχία, το κράτος δεν επιδιώκει να βοηθήσει τους ανθρώπους, αλλά αντίθετα να ενισχύσει τις δυνάμεις της βίας. Αυτό ισχύει και στο εξωτερικό, με το στρατό των ΗΠΑ, αλλά και στο εσωτερικό, με τις δυνάμεις καταστολής. 
Όπως ίσως ξέρετε, υπάρχει ένα κύμα ρατσιστικής αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ. Αυτό αποκαλύφθηκε αλλά και πολεμήθηκε και πολεμιέται από το κίνημα Black Lives Matter. Αυτό το κίνημα έχει πετύχει πολλά όσον αφορά την αλλαγή της συζήτησης στις ΗΠΑ, και την αναβάθμιση του αγώνα ενάντια στο ρατσισμό. Αλλά στο επίπεδο της πρακτικής της αστυνομίας, φέτος οι αστυνομικοί έχουν σκοτώσει περισσότερους ανθρώπους από ό,τι πέρυσι, και πέρυσι είχαν σκοτώσει περισσότερους από ό,τι πρόπερσι. 
Υπάρχει επίσης μια πολύ βάναυση κατάσταση για τους μετανάστες στις ΗΠΑ. Η κυβέρνηση Ομπάμα απέλασε περισσότερους μετανάστες από οποιαδήποτε κυβέρνηση στην αμερικανική ιστορία, ωστόσο επί Τραμπ η αστυνομία της μετανάστευσης λειτουργεί πολύ πιο ανοιχτά κάνοντας εφόδους στο μετρό, έξω από εκκλησίες, ακόμα και σε νοσοκομεία, για να αρπάξει μετανάστες και να τους απελάσει. Δυστυχώς υπάρχουν πολλά ακόμα παραδείγματα για το πώς αντιμετωπίζονται οι μουσουλμάνοι, τι επιθέσεις δέχονται τα γυναικεία δικαιώματα, τι επιθέσεις δέχονται τα ΛΟΑΤ άτομα. Αυτό που κατάφερε πολύ καλά ο Τραμπ είναι να συνδυάσει την ισλαμοφοβία, που προέρχεται από τον λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», με τη διαχρονική στοχοποίηση των μεταναστών –ιδιαίτερα από το Μεξικό και την υπόλοιπη Λατινική Αμερική– και να τα δέσει με τη «βαθιά» παράδοση ρατσισμού κατά των μαύρων στις ΗΠΑ. 
Προφανώς η άκρα Δεξιά ενθαρρύνεται από όλα αυτά και λογικά ξέρετε για τις διάφορες ρατσιστικές διαδηλώσεις τους. Τις περασμένες δύο εβδομάδες έγιναν διαδηλώσεις ακροδεξιών έξω από κλινικές που κάνουν εκτρώσεις. Τέτοιου τύπου συγκεντρώσεις δεν είναι καινούργιες, αλλά το καινούργιο είναι ότι πλέον εισβάλλουν στις κλινικές. Αν οι πρώτοι μήνες της διακυβέρνησης Τραμπ χαρακτηρίστηκαν από διαδηλώσεις εναντίον του, το τέλος της άνοιξης και το καλοκαίρι χαρακτηρίστηκαν από τις συγκεντρώσεις της άκρας Δεξιάς. Και οι πόλεις που επέλεγαν για να διαδηλώσουν –Μπέρκλεϊ, Βοστόνη, Σάρλοτσβιλ– έχουν τη φήμη προοδευτικών πόλεων. Το μήνυμα που ήθελαν να στείλουν ήταν πως «αν μπορούμε να παρελάσουμε σε αυτά τα μέρη, μπορούμε να παρελάσουμε παντού». Τον Απρίλη έκαναν φυσικές επιθέσεις σε αριστερούς στο Μπέρκλεϊ και ξέρετε όλοι πώς μας επιτέθηκαν στο Σάρλοτσβιλ τον Αύγουστο, όπου δολοφόνησαν μια συντρόφισσά μας, τη Χέδερ Χάιερ, και τραυμάτισαν δεκάδες άλλους. Μια βδομάδα μετά, σχεδίαζαν συγκέντρωση στη Βοστόνη, όπου ζω, και είμαι περήφανος να πω ότι στη Βοστόνη τους νικήσαμε. Τη μέρα της συγκέντρωσης, δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι της Βοστόνης κατέβηκαν στο δρόμο. Οι περισσότεροι συγκεντρωθήκαμε σε μια ιστορική μαύρη γειτονιά και από εκεί ξεκινήσαμε να διαδηλώνουμε προς το κέντρο της πόλης για να αντιμετωπίσουμε τους φασίστες. Αυτοί υποτίθεται ότι θα διαδήλωναν για δύο ώρες, αλλά τελικά έφυγαν ύστερα από 45 λεπτά, συνοδευόμενοι από την αστυνομία. Όχι μόνο τους νικήσαμε στη Βοστόνη, αλλά ταπεινώθηκαν τόσο που ακύρωσαν άλλες 67 φασιστικές συγκεντρώσεις τους σε όλη τη χώρα. 
Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί στις ΗΠΑ το κυρίαρχο επιχείρημα όσον αφορά την αντιμετώπιση των φασιστών, που ακούμε από δημάρχους ή από κομματικά στελέχη των Δημοκρατικών, είναι ότι πρέπει να τους αγνοούμε. Αλλά εμείς ξέρουμε ότι ο καλύτερος τρόπος είναι να αντιμετωπίζουμε τους φασίστες και να τους διώξουμε από τους δρόμους. 
Θέλω λοιπόν να καταλήξω λέγοντας ότι θα συνεχίσουμε να συγκρουόμαστε με την ακροδεξιά, αλλά όσο σημαντικό κι αν είναι να απωθήσουμε την ακροδεξιά, πρέπει να παρουσιάσουμε και ένα αριστερό όραμα. Ένα από τα πιο συναρπαστικά πράγματα που συμβαίνουν στις ΗΠΑ σήμερα είναι ότι δεν υπάρχουν μόνο κινήματα διαμαρτυρίας, αλλά υπάρχει και αυξανόμενος ενθουσιασμός και ενδιαφέρον από τους νέους ανθρώπους για την ιδέα του σοσιαλισμού. Αυτό είναι σημαντικό, γιατί το όραμα του σοσιαλισμού είναι αναγκαίο για να νικήσουμε την ακροδεξιά μια για πάντα. 
Είδα συγκλονιστικές φωτογραφίες στο χώρο της Γιορτής του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών, με ανθρώπους –πρόσφυγες και ντόπιους– να μοιράζονται ό,τι έχουν για να επιβιώσουν. Αυτού του είδους η αλληλεγγύη είναι πολύ αναγκαία, και σπουδαία πηγή έμπνευσης, αλλά σε τελική ανάλυση, πέρα από το να μοιραζόμαστε αυτά τα λίγα που έχουμε, πρέπει να πάρουμε πίσω όλα αυτά που μας έχουν κλέψει. Αυτό το όραμα ενός αντιρατσιστικού αγώνα που επιδιώκει να καταλάβει τον πλούτο και να τον διανείμει δημοκρατικά είναι κρίσιμο.