Απεργία ΠΟΕΔΗΝ στις 11 Οκτώβρη

Η κατάσταση στη δημόσια υγεία είναι δραματική. Νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας και το ΕΚΑΒ διαλύονται από τη μνημονιακή υποχρηματοδότηση με αποτέλεσμα τα δημόσια νοσοκομεία στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την υπόλοιπη Ελλάδα να μένουν ζωντανά, μόνο από την υπερπροσπάθεια του προσωπικού τους και παρά τις τραγικές ελλείψεις προσωπικού.
Μπορεί οι υπουργοί, και ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, από τον Απρίλη του 2015 να έχουν ανακοινώσει χιλιάδες προσλήψεις στη δημόσια υγεία αλλά η πραγματικότητα είναι ότι από τις 25 Γενάρη του 2015 μέχρι σήμερα το προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων έχει μειωθεί κατά 7.073 εργαζόμενους.
Έτσι μεγάλα και μικρά νοσοκομεία της επαρχίας παρουσιάζουν ελλείψεις γιατρών σε μια σειρά ειδικότητες όπως δερματολόγος, νευρολόγος, αιματολόγος, αναισθησιολόγος, οφθαλμίατρος, ΩΡΛ, γαστρεντερολόγος, ψυχίατρος κ.λπ. Αυτές οι ελλείψεις προκαλούν λειψές εφημερίες με αποτέλεσμα σε νοσοκομεία της επαρχίας να μη γίνονται χειρουργεία μετά το μεσημέρι. Και δεν είναι μόνο οι γιατροί που λείπουν. Νοσοκομεία που διαθέτουν αξονικούς τομογράφους όπως της Θήβας κ.α. δεν τους λειτουργούν λόγω έλλειψης νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού, ενώ άλλα νοσοκομεία μένουν αφύλακτα λόγω έλλειψης φυλάκων. Ενώ και όπου ο τεχνικός εξοπλισμός λειτουργεί είναι δύσκολο, λόγω της υποχρηματοδότησης, να συντηρηθεί. Οι εργολάβοι, όπου δεν έχουν εκδιωχθεί, συνεχίζουν τη μεσαιωνική εκμετάλλευση των εργαζομένων τους, ενώ σε άλλα νοσοκομεία οι τραπεζοκόμες κάνουν διπλοβάρδιες και δουλεύουν χωρίς ρεπό. Ολόκληροι νομοί λειτουργούν με 1 και 2 ασθενοφόρα μόνο και με Κέντρα Υγείας υποστελεχωμένα.
Σε πολλά δημόσια νοσοκομεία οι νοσοκομειακές λοιμώξεις θερίζουν ασθενείς. Ποιος φταίει για αυτό; Οι απαιτήσεις του υπουργείου Υγείας να μειώνονται συνεχώς τα λειτουργικά έξοδα των νοσοκομείων που υποχρεώνονται να θέτουν πλαφόν σε θεραπείες και χειρουργικές επεμβάσεις. Γι’ αυτό δεν έχουν αναλώσιμα υλικά, υλικά καθαριότητας, υγειονομικό υλικό, φάρμακα. 
Με αυτές τις συνθήκες ακόμη και το προσωπικό που κρατάει όρθια όσο μπορεί τα νοσοκομεία, κινδυνεύει να πεθάνει ή να αρρωστήσει βαριά και το ίδιο. Από την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών και μετά έχουν αυξηθεί τα ατυχήματα αλλά και οι αναρρωτικές άδειες όσο κατακόρυφα έχουν αυξηθεί τα χιλιάδες οφειλόμενα ρεπό, ειδικά στο νοσηλευτικό προσωπικό. Σε αυτές τις συνθήκες επίσης και με το προσωπικό να αναγκάζεται να ασκεί καθήκοντα που δεν γνωρίζει για να καλυφθούν οι ανάγκες, ο κίνδυνος για τους ασθενείς αυξάνεται. Είναι χαρακτηριστικό ότι λόγω έλλειψης ιατρών επείγοντα περιστατικά από το νοσοκομείο του Βόλου μεταφέρονται στη Λάρισα όπου όμως δεν λειτουργούν ο αξονικός και τα τρία από τα τέσσερα ακτινολογικά μηχανήματα λόγω ελλιπούς συντήρησης στο Γενικό Νοσοκομείο. 
Και σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα τα προβλήματα είναι τεράστια. Στο ΓΝΘ Παπαγεωργίου που δέχεται 1.000 ασθενείς στα ΤΕΠ σε κάθε εφημερία υπάρχουν 392 κενές οργανικές θέσεις. Στο ΓΝΘ Αγ. Δημήτριος για 1.700 ευρώ δεν επισκευάζεται το ασθενοφόρο του νοσοκομείου και οι ασθενείς μετακινούνται με ΙΧ. 
Βέβαια η κυβέρνηση φροντίζει μετονομάζοντας την ΑΕΜΥ ΑΕ σε ΚΕΤΕΚΝΥ ΑΕ να προχωράει στη λειτουργία ιδιωτικών νοσοκομείων όπως αυτό της Σαντορίνης. Με τα δημόσια νοσοκομεία σε τέτοια κατάσταση όσες τομές και να γίνουν στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας δεν πρόκειται να έχουν αποτέλεσμα. Ακόμη κι αν τα ΤΟΜΥ λειτουργήσουν κανονικά (που δεν μπορούν) και στέλνουν έγκαιρα τους ασθενείς στα νοσοκομεία, είναι ζητούμενο αν θα μπορούν, όπως είδαμε στα παραπάνω παραδείγματα, να χειρουργηθούν.
Προφανώς και οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία (με εξαίρεση τους γιατρούς) είναι υποχρεωμένοι μέσα σε αυτές τις συνθήκες να αξιολογηθούν σύμφωνα με την κυβέρνηση και την κ. Γεροβασίλη. Σε αυτή την προσπάθεια οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία έχουν απαντήσει με συντριπτικά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία-αποχή που πραγματοποιεί η ΑΔΕΔΥ. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα βγουν εύκολα στο δρόμο και ότι στις 11 Οκτώβρη θα ακολουθήσουν το κάλεσμα της ΠΟΕΔΗΝ (συγκέντρωση στα Νοσοκομεία Παίδων και με πορεία-μαραθώνιο με κατάληξη στο υπουργείο Υγείας).
Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο γενικό παθητικό κλίμα που εκφράζεται από τους εργαζόμενους όσο δεν βλέπουν πειστική ριζοσπαστική εναλλακτική πρόταση απέναντι στη λιτότητα και τα μνημόνια. Οφείλεται και στο ότι πολλές νοσοκομειακές μονάδες και κλινικές λειτουργούν με προσωπικό ασφαλείας πια αλλά και στο ότι νιώθουν ότι η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ τους κοροϊδεύει και κινείται με πολιτικές σκοπιμότητες. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί στα μάτια ενός εργαζόμενου ότι ενώ η κινητοποίηση γίνεται στην Αθήνα για τα νοσοκομεία της Αθήνας η ΠΟΕΔΗΝ καλεί σε αυτά μόνο 4ωρη στάση εργασίας. Καλεί δηλαδή το εξουθενωμένο προσωπικό να ξεκινήσει τη μέρα του με πορεία 10 τουλάχιστον χιλιομέτρων και στις 11.00 το μεσημέρι να πάει να δουλέψει στις συνθήκες που προαναφέραμε. 
Δυστυχώς εδώ οι παρατάξεις της Αριστεράς δεν έχουν εκμεταλλευτεί θετικά το γεγονός ότι η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ (ΠΑΣΚΕ) για να διατηρεί το αγωνιστικό της προφίλ καλεί στις κινητοποιήσεις. Αντίθετα, είτε σεχτάρουν ακόμη περισσότερο (ΠΑΜΕ), είτε αντιμετωπίζουν με ηττοπάθεια την κατάσταση. Δεν αναλαμβάνουν το κόστος της προσπάθειας να εξηγήσουν στο προσωπικό των νοσοκομείων, με μαζικές περιοδείες στους χώρους δουλειάς την κατάσταση στα νοσοκομεία και πως με πραγματικά οργανωμένους αγώνες και σε συντονισμό με άλλες συλλογικότητες μπορούν να δημιουργήσουν ένα κέντρο αγώνα για να τσακίσουν τη λιτότητα και τα μνημόνια. Να «επικοινωνήσουν» στον κόσμο την επιτυχία της ενωτικής μαζικής δράσης ενάντια στην αξιολόγηση και πως αυτή η ενωτική μαζική δράση χρειάζεται να εξαπλωθεί.
Αντίστοιχες ευθύνες υπάρχουν και στις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς. Ο αγώνας για τη σωτηρία της δημόσιας υγείας δεν αφορά μόνο τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία. Η στήριξή του δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στη φραστική καταγγελία των μνημονίων και στην παρουσία μεγάλων στελεχών στις κινητοποιήσεις. Οφείλει να δίνεται μια καθημερινή μάχη στις γειτονιές με κάθε τρόπο που μπορεί να κινητοποιήσει τον κόσμο. Με ενωτική δράση και προχώρημα σε πικετοφορίες και κινητοποιήσεις σε κάθε γειτονιά που υπάρχει νοσοκομείο και όχι μόνο. Αναδεικνύοντας τα προβλήματα σε δημοτικά και διαμερισματικά συμβούλια. Παίρνοντας επάνω της την ευθύνη να χτιστεί «από τα κάτω» ο αγώνας για τη σωτηρία της δημόσιας υγείας.