Η ΔΑΠ στο δρόμο των Ανεξάρτητων

Ε ίναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι ένας από τους βασικούς στόχους της κυρίαρχης τάξης είναι να διαλύσει κάθε τι το συλλογικό και οργανωμένο. Στα πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια αυτό έχει γίνει αρκετά σαφές. 
Στην «Εργατική Αριστερά» έχουμε επανειλημμένως αναφερθεί στη νέα «μόδα» των ανεξάρτητων σχηματισμών στα πανεπιστήμια. Σχηματισμών που πλασάρουν ένα πολιτικότατο «απολιτίκ» προφίλ, που ενδιαφέρεται μόνο για ζητήματα της σχολής και θέλει να απαλλάξει τα φοιτητικά αμφιθέατρα από το βραχνά της πολιτικής συζήτησης και τους δρόμους από τη μάστιγα των κοινωνικών αγώνων. Αυτοί οι σχηματισμοί ξεκίνησαν ως μπλοκ που επιχειρούσαν να σπάσουν τις καταλήψεις και να ανατρέψουν τις αγωνιστικές αποφάσεις των συλλόγων προς όφελος ενός καθαρού και ανταγωνιστικού πανεπιστημίου. Λανσάροντας ένα μεταμοντέρνο συντηρητισμό, εμφανίστηκαν ως κάτι το νέο. Αυτό μάλιστα ειδικότερα μετά τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ και την απογοήτευση μεγάλης μερίδας του κόσμου το πιστώθηκαν και εκλογικά τα τελευταία δύο χρόνια.
Επανίδρυση της ΔΑΠ
Το ερώτημα που βασάνιζε πολύ κόσμο μπροστά στο νέο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται εντός των σχολών, είναι το ποια θα ήταν η αντίδραση της για χρόνια ισχυρής ΔΑΠ.  Και το ερώτημα αυτό το απάντησε καταφανέστατα ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη ΔΕΘ δηλώνοντας: «Η ΔΑΠ θα επανιδρυθεί σε άλλη λογική. Δεν θα ξανακολληθεί καμία αφίσα από τη Νέα Δημοκρατία σε κανένα Πανεπιστήμιο. Και η ΔΑΠ θα σταματήσει να συμμετέχει σε εκλογές που αφορούν λίγους και διώχνουν τους πολλούς. Η έμφαση θα δοθεί στη δημιουργία ενός Εθνικού Συμβουλίου Φοιτητών, όπου οι εκλογές θα γίνονται με ενιαίο ψηφοδέλτιο». Με λίγα λόγια η ΔΑΠ θα ακολουθήσει την ατζέντα των ανεξάρτητων αλλά με πολύ καλύτερο μηχανισμό και υλική στήριξη από τη ΝΔ. Φαίνεται λοιπόν πως η ΔΑΠ από τις νοθείες, τις εξαγορές φοιτητών με σημειώσεις, τους μπράβους που σπάνε καταλήψεις και τα ακριβά πάρτυ περνάει ολοταχώς σε μια φάση κομματικά στηριζόμενης «ανεξαρτητοποίησης».
Τα όσα είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης αγγίζουν τα όρια της συντηρητικής ανοησίας. Μέσα σε δύο μόλις προτάσεις υποτίμησε την έννοια της πολιτικής παρέμβασης, απονομιμοποίησε τις φοιτητικές εκλογές και αναδιοργάνωσε μόνος του τα όργανα των φοιτητών. Είναι προφανές πως το σύστημα επιχειρεί ρεβανσιστικά να μεταλλάξει το πανεπιστήμιο. Όσα κερδήθηκαν μέσα από αγώνες δεκαετιών από τους φοιτητές και τους εργαζόμενους αποτελούν αγκαθάκια στο δρόμο της λιτότητας, της πειθάρχησης και της καταστολής. Αυτός είναι και ο λόγος που η ΔΑΠ υιοθετεί την ατζέντα των ανεξάρτητων αναγνωρίζοντάς την ως την πιο κατάλληλη για την απαλλαγή από αυτά τα αγκαθάκια σε ένα δυναμικό δρόμο για το τσάκισμα της Αριστεράς. 
Αυτό το επιβεβαιώνουν και οι δηλώσεις του ίδιου του Κώστα Δέρβου του προέδρου της ΟΝΝΕΔ που με ιδιαίτερη σοβαροφάνεια δήλωσε:  «Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δε δημιουργήθηκε για να είναι εκλογική μηχανή, αλλά για να είναι ο φορέας έκφρασης των φιλελεύθερων ιδεών απέναντι σε όσους ήθελαν να μας εγκλωβίσουν στο παρελθόν. Έφτασε η ώρα να επιστρέψουμε στον πραγματικό μας ρόλο. Πιστεύω ότι σήμερα σηματοδοτήθηκε μια νέα εποχή για τα ελληνικά Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Μια εποχή που οι «υπερήλικοι φοιτητοπατέρες» και οι ατέρμονες αφισοκολλήσεις θα περάσουν στο παρελθόν και στην θέση τους θα κυριαρχήσουν οι ιδέες και οι ουσιαστικές προτάσεις».
Η απάντηση της Αριστεράς
Η στάση της φοιτητικής Αριστεράς μπροστά στη νέα κατάσταση που πάει να παγιωθεί δεν μπορεί να είναι η ίδια με τα τελευταία δύο χρόνια. Αν η φοιτητική Αριστερά συνεχίσει να κρύβεται σε σχηματισμούς που είναι αναντίστοιχοι της συγκυρίας, να αναβάλλει τη συζήτηση για τη δημιουργία ενός μαζικού αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου και να υποβαθμίζει τη σύνδεση του φοιτητικού με το κοινωνικό γίγνεσθαι, τότε μάλλον η ΔΑΠ θα έχει ένα ισχυρό πλεονέκτημα στο νέο της σχέδιο.
Η μετωπική δράση της φοιτητικής Αριστεράς, λοιπόν, δεν αποτελεί φετίχ. Αποτελεί το αναγκαίο εργαλείο προκειμένου να ξαναβρούν πολιτική έκφραση όλοι αυτοί οι φοιτητές που τους πνίγουν τα μνημόνια και οι πολιτικοί τους υπερασπιστές στα πανεπιστήμια. Με αυτούς και τους εργαζομένους των ΑΕΙ-ΤΕΙ καλούμαστε να συνδεθούμε και να αγωνιστούμε από κοινού.
Αρκεί να έχουμε ως προτεραιότητα τις μάχες μαζί με τους πολλούς γύρω από τα σημαντικά και όχι τις κόντρες με τον εαυτό μας γύρω από τα ασήμαντα.