Έως και 4,5 χρόνια θα περιμένουν οι πρόσφυγες που ζουν στην Ελλάδα, για να μπορέσουν να ταξιδέψουν στα κράτη-μέλη της ΕΕ όπου ζουν ήδη τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους.
Ημερ.Δημοσίευσης
Σε άθλιες συνθήκες, όπως του κέντρου κράτησης στη Μόρια όπου πρόσφατα έχασε τη ζωή του ένα πεντάχρονο προσφυγόπουλο από τη Συρία, των παντελώς ακατάλληλων στρατοπέδων εγκλωβισμού των προσφύγων στην ενδοχώρα, όπως αυτά του Κουτσόχερου και της Ριτσώνας, ή στην καλύτερη περίπτωση περιμένοντας άνεργοι με τα χρόνια σε διαμερίσματα του προγράμματος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, 4.560 πρόσφυγες των οποίων οι οικογενειακές επανενώσεις έχουν ήδη εγκριθεί στη Γερμανία από την 1η Ιανουαρίου 2017, θα πρέπει να ζήσουν στη μνημονιακή Ελλάδα για πολύ καιρό ξεχωριστά από τους αγαπημένους τους συγγενείς πρώτου βαθμού. Τα δύο τρίτα είναι Σύριοι, ενώ οι υπόλοιποι είναι Αφγανοί και Ιρακινοί. Σε ποσοστό 60% πρόκειται για παιδιά. Ο πολύχρονος εγκλωβισμός στην Ελλάδα προκύπτει με απλά μαθηματικά ως αποτέλεσμα της τραγικής μείωσης των ρυθμών αποστολής στην Γερμανία που εφαρμόστηκε από τον περασμένο Απρίλιο. Ο αριθμός των ταξιδιών έχει περιοριστεί σε περίπου 70 το μήνα, σύμφωνα με άτυπη συμφωνία μεταξύ του υπουργού εσωτερικών της Γερμανίας Ντε Μεζιέρ και του Έλληνα υπουργού μεταναστευτικής πολιτικής Γ. Μουζάλα που ήρθε στο φως της δημοσιότητας την περασμένη Άνοιξη. Έτσι ενώ τον περασμένο Φεβρουάριο έφυγαν 321 άτομα και τον Μάρτιο 544, τον Απρίλιο ταξίδεψαν μόλις 73 πρόσφυγες και τον Μάιο 70, ενώ αντίστοιχα χαμηλοί είναι οι ρυθμοί έκδοσης των ταξιδιωτικών εγγράφων που επιτρέπουν στους πρόσφυγες να ταξιδέψουν τους καλοκαιρινούς μήνες. Πρόκειται για μια απάνθρωπη και παράνομη συμφωνία που επιχειρεί να αποτρέψει το ταξίδι νέων προσφύγων προς την ΕΕ και αντιστρατεύεται την μοναδική ίσως προοδευτική ρύθμιση του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙΙ που προβλέπει ανώτατο όριο εφαρμογής των οικογενειακών επανενώσεων τους 6 μήνες. Η συμφωνία έχει πρόσφατα κριθεί παράνομη από διοικητικό δικαστήριο της Γερμανίας στο Βισμπάντεν, μετά από προσφυγή δύο Σύριων δικαιούχων οικογενειακής επανένωσης.
Άνθρωποι, όχι αριθμοί
«Αυτό που γίνεται είναι σαν τιμωρία, σαν να μας τιμωρούν που είμαστε πρόσφυγες. Πώς γίνεται να αποφασίζουν ότι μπορούν να φύγουν οι γονείς και να αφήνουν τα ανήλικα παιδιά τους εδώ;» σχολιάζει ο Σύρος δάσκαλος Άχμαντ Αλσαχού, που εκτιμά πως «θέλουν να δυσκολέψουν τη διαδικασία της οικογενειακής επανένωσης. Η Ευρώπη θέλει να τιμωρήσει αυτούς που είναι ήδη στην Ελλάδα για να μην έρθουν άλλοι. Αυτό δεν είναι οικογενειακή επανένωση, είναι οικογενειακή τιμωρία». O Άχμαντ, τα τρία παιδιά του και η 10χρονη ανιψιά του Ντεϊάν, της οποίας την κηδεμονία έχει αναλάβει, βρίσκονται ακόμα στην Ελλάδα ζώντας στην αβεβαιότητα στο προσφυγικό στρατόπεδο του Σκαραμαγκά. Περιμένουν να ταξιδέψουν στη Γερμανία για να ενωθούν και πάλι με τα άλλα δύο παιδιά της οικογένειας, τους μεγαλύτερους γιους του Άχμαντ που έχουν ήδη εγκατασταθεί εκεί. Έχει παρέλθει το εξάμηνο που προβλέπεται για τη μετάβασή τους στη χώρα, αλλά παραμένουν ακόμη στην Ελλάδα. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η νεαρή Ντεϊάν αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ο Άχμαντ ήρθε στην Ελλάδα στις 11 Αυγούστου του 2016. Στην Ελλάδα, όπου ζουν σήμερα, έκαναν δύο αιτήματα οικογενειακής επανένωσης, μέσω της γερμανικής πρεσβείας και της Υπηρεσίας Ασύλου. Η πρώτη απογοήτευσή τους ήρθε με την απάντηση της γερμανικής πρεσβείας: το αίτημα έγινε δεκτό για εκείνον και τη γυναίκα του, αλλά απορρίφθηκε για τα τρία ανήλικα παιδιά και την ανιψιά του. Πήραν τότε την απόφαση να πάει η γυναίκα του στη Γερμανία για να βρίσκεται κοντά στα δύο μεγαλύτερα παιδιά τους και να μείνει εκείνος πίσω με τα μικρότερα. Το δεύτερο αίτημα, μέσω της Υπηρεσίας Ασύλου, έγινε δεκτό για όλη την οικογένεια στις 20 Ιανουαρίου 2017. Σύμφωνα με τον Κανονισμό του Δουβλίνου, θα έπρεπε να ταξιδέψουν εντός έξι μηνών, ωστόσο μέχρι σήμερα δεν έχουν λάβει καμία ενημέρωση για την αναχώρησή τους. Ανάμεσα στους πρόσφυγες που περιμένουν τη διεκπεραίωση του αιτήματός τους για οικογενειακή επανένωση βρίσκονται και ασυνόδευτα παιδιά. Όπως η περίπτωση 13χρονης Σύριας που βρίσκεται στην Ελλάδα μαζί με τον επίσης ανήλικο αδελφό της. Η μικρή είχε πέσει θύμα σεξουαλικής βίας από τον διακινητή της κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της. Τα δύο παιδιά έχουν καταθέσει αίτημα επανένωσης με τη μητέρα τους στη Γερμανία, ήδη αναγνωρισμένη πρόσφυγα εκεί. Τον Ιανουάριο του 2017 η Γερμανία ανέλαβε την ευθύνη εξέτασης του αιτήματος για διεθνή προστασία. Εννέα μήνες μετά δεν έχει ακόμα προγραμματιστεί το ταξίδι των ασυνόδευτων παιδιών στη Γερμανία.
Κινητοποιήσεις
Ήδη δεκάδες πρόσφυγες δικαιούχοι οικογενειακής επανένωσης έχουν προχωρήσει από το καλοκαίρι σε παραστάσεις διαμαρτυρίας στην Υπηρεσία Ασύλου στην Κατεχάκη, καθώς και στη Γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα. Συνεχώς παίρνουν καθησυχαστικές υποσχέσεις που δεν τηρούνται. Το επόμενο διάστημα ετοιμάζονται να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους διεκδικώντας τα αυτονόητα. Έχουν ήδη έρθει σε επαφή με ελληνικές οργανώσεις αλληλεγγύης και αντιρατσιστικές κινήσεις και ζητούν στήριξη στα αιτήματά τους. Θα είμαστε μαζί τους μέχρι να μπορέσουν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή μαζί με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ο αγώνας τους είναι ένα σημαντικό τμήμα του κινήματος για τα δικαιώματα των προσφύγων που ζουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της ρατσιστικής πολιτικής Ελλάδας – ΕΕ. Ζητάμε την άμεση αναχώρηση όλων των δικαιούχων οικογενειακής επανένωσης με έκδοση των απαραίτητων ταξιδιωτικών εγγράφων (laissez passer), ώστε να μπορούν να ταξιδέψουν άμεσα προς τις χώρες που είναι εγκατεστημένες οι οικογένειές τους, είτε με προγραμματισμένες πτήσεις είτε και αυτόνομα όσοι το επιθυμούν. Η ευθύνη της Ελλάδας είναι τεράστια και κανείς κυβερνητικός αξιωματούχος που βασανίζει συστηματικά χιλιάδες ανήλικα προσφυγόπουλα καταδικάζοντάς τα να ζουν χωριστά από τους γονείς τους κατά παράβαση ακόμα και των υφιστάμενων διεθνών συνθηκών δεν δικαιούται να υποκρίνεται τον αλληλέγγυο στους πρόσφυγες. Είναι συνυπεύθυνοι στο έγκλημα όσο και οι ανοιχτά ρατσιστές προκάτοχοί τους.