Η σύγκρουση στην Καταλονία κορυφώνεται, με σύσσωμη την κρατική-πολιτική-οικονομική εξουσία να διαμορφώνει ένα αρραγές «ενιαίο μέτωπο» και να σκληραίνει τη στάση της, επιχειρώντας να τσακίσει πολιτικά όχι απλώς τον καταλανικό εθνικισμό, αλλά και το λαϊκό ρεύμα που αναδείχθηκε υπέρ του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση και της δημοκρατίας, όπως και κάθε ρωγμή αμφισβήτησης στο «καθεστώς του 1978», του συμβιβασμού που οργάνωσε τη «μετάβαση» από τον φρανκισμό στην αστική δημοκρατία.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Στη μαζική διαδήλωση στις 21 Οκτώβρη στη Βαρκελώνη, εκατοντάδες χιλιάδες έστειλαν μήνυμα ανυπακοής και αντίστασης, ενώ τα πανώ, τα συνθήματα, ο όγκος έδειχναν σημάδια επανεμφάνισης του μπλοκ που έκανε εφικτή τη μάχη του δημοψηφίσματος την 1η Οκτώβρη και την γενική απεργία στις 3 Οκτώβρη: Ένα μπλοκ που ξεπερνά τους οπαδούς της ανεξαρτησίας και περιλαμβάνει όλους εκείνους που κινητοποιήθηκαν υπέρ του δικαιώματος στο αποφασίζειν. Ένα μπλοκ που ξεπερνά την καταλανική κυβέρνηση και τις ηγεσίες των επίσημων «ανεξαρτησιακών» οργανώσεων (η ANC και η Omnium Cultural), και περιλαμβάνει εργατικά σωματεία, τις Επιτροπές Υπεράσπισης του Δημοψηφίσματος, κινηματικές δυνάμεις, τη ριζοσπαστική Αριστερά. Ενώ η καταλανική ηγεσία αναζητεί διέξοδο, πιέζεται από τις μυλόπετρες της αδιαλλαξίας του ισπανικού κράτους και της λαϊκής αποφασιστικότητας να προχωρήσει η ρήξη.
Ο καταλανικός λαός δίνει τη δική του μάχη για να γίνει σεβαστή η θέλησή του. Αλλά αυτή η μάχη ξεπερνά τα όρια της Καταλονίας. Αφορά καταρχήν το μέλλον του Ισπανικού Κράτους. Γι’ αυτό και είναι κρίσιμο να αναπτυχθούν μεγάλες κινητοποιήσεις (αλληλεγγύης στην Καταλονία και γενίκευσης του αγώνα) σε όλη την επικράτεια του Ισπανικού Κράτους.
Αυτοί οι λόγοι θα ήταν αρκετοί για να προκαλέσουν και κινητοποιήσεις αλληλεγγύης διεθνώς –και στην Ελλάδα. Για να καταγγελθεί η συμπαιγνία της ΕΕ και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, για να στείλουμε μήνυμα στον καταλανικό λαό πως δεν είναι μόνος, πως οι Παυλόπουλος-Τσίπρας με την ντροπιαστική στάση τους δεν μας εκπροσωπούν. Έχει γίνει σαφές ότι κάθε λαός που επιχειρεί να διεκδικήσει το μέλλον του, βρίσκει απέναντί του τη σύγχρονη Ιερά Συμμαχία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, κι έχει ανάγκη την μέγιστη δυνατή διεθνή αλληλεγγύη για να αντέξει.
Αλλά υπάρχει κι ένας επιπλέον λόγος που κάνει αναγκαία τη διεθνή αλληλεγγύη. Η έκβαση της προσπάθειας του Ραχόι να οδηγήσει ένα λαϊκό κίνημα στην ήττα επιστρατεύοντας άγριο αυταρχισμό και απειλές καταστολής που ξεπερνούν τα ως τώρα «τετριμμένα», θα κρίνει το τοπίο στην Ευρώπη: τι θα θεωρείται πλέον εφικτό για τις άρχουσες τάξεις και ανεκτό από τις κοινωνίες μπροστά σε οριακές καταστάσεις. Σε μια εποχή που θρέφει «οριακές καταστάσεις» σε μια σειρά χώρες, είναι προς το συμφέρον όλων μας να μην επιτρέψουμε η μάχη στην Καταλανία να αποτελέσει ένα κακό για εμάς και καλό για τους «από πάνω» προηγούμενο.
Στην εποχή της άγριας οικονομικής κρίσης που βαραίνει καθοριστικά, και με κάποιες παραδόσεις να έχουν υποχωρήσει, οι κινητοποιήσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης δεν έχουν τη συμμετοχή άλλων εποχών και δεν κινητοποιούν εύκολα ευρύτερο κόσμο του κινήματος. Είναι μια δυσάρεστη πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων. Αλλά είναι μια πραγματικότητα που δεν πρέπει να «καθηλώσει» τουλάχιστον τις οργανωμένες δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που αξίζει να προσπαθήσουν να οργανώσουν την αλληλεγγύη στο βαθμό που περνά από το χέρι τους. Κάθε δράση που ενημερώνει κι εξηγεί στον κόσμο στην Ελλάδα τα επίδικα όσων παρακολουθεί να συμβαίνουν «εκεί μακριά» έχει τη σημασία της. Κάθε μήνυμα, ακόμα και το πιο «μικρό», που φτάνει στους συντρόφους μας στην Καταλονία και το Ισπανικό Κράτος, που επιχειρούν μέσα στη θύελλα να διαμορφώσουν την δική τους αντικαπιταλιστική πολιτική, τους δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουν.