Να μην κλείσει το Κέντρο στο Λαύριο

Το κέντρο αιτούντων πολιτικό άσυλο Λαυρίου, έχει βρεθεί στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Την ώρα που το δημοτικό συμβούλιο γνωμοδοτεί υπέρ της κατεδάφισης του κτιρίου και «ανάπλασης» της περιοχής, το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής εκβιάζει με την αναστολή κάθε χρηματοδότησης του κέντρου, αν δεν «συμμορφωθούν» οι πρόσφυγες με τις κυβερνητικές υποδείξεις για αστυνόμευση του χώρου, καταγραφή εισόδου-εξόδου κ.λπ., αλλά και να κατέβουν τα σύμβολα και οι σημαίες των προσφύγων, οι φωτογραφίες των νεκρών αγωνιστών τους...
Είναι άλλο ένα περιστατικό της θεσμικής αντιπροσφυγικής πολιτικής, αλλά ταυτόχρονα ένα με ξεχωριστή πολιτική σημασία.
Επίθεση στην έννοια 
του πολιτικού πρόσφυγα
Όπως αναφέρει σε σχετική της ανακοίνωσης η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» Λαυρεωτικής:
«Γνωρίζουμε ότι το κέντρο δεν είναι μια ακόμα δομή φιλοξενίας, αλλά το πρώτο και μοναδικό κέντρο ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ασύλου στην Ελλάδα και λειτουργεί για πάνω από 60 χρόνια. Στην πραγματικότητα αυτό που επιχειρεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι και η υποβάθμιση της έννοιας του πολιτικού πρόσφυγα. 
Η πλειοψηφία των προσφύγων είτε προέρχονται από την Τουρκία όπου διώκονται εδώ και δεκαετίες για τις ιδέες τους, είτε από τη Συρία. Θυμίζουμε ότι οι Κούρδοι της Συρίας αντιμετώπιζαν προβλήματα πολύ πριν από τον εμφύλιο που έχει ξεσπάσει τα τελευταία χρόνια και διώκονταν από το συριακό κράτος εδώ και δεκαετίες. Όλοι σχεδόν έχουν καταθέσει αιτήσεις για ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΣΥΛΟ, δεν έφυγαν από τις χώρες τους μόνο λόγω φτώχειας ή του πολέμου αλλά γιατί το εκάστοτε κράτος τους κυνηγούσε να τους εξοντώσει. 
Η παροχή πολιτικού ασύλου δεν σημαίνει μόνο κάποια τροφή και στέγη στον πολιτικό πρόσφυγα, αλλά και η δυνατότητα να εκφράζει την διαμαρτυρία του εναντία στους διώκτες του. Ας φανταστούμε την περίοδο της χούντας, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να απαγόρευαν οποιαδήποτε δράση στους Έλληνες, που κατέφυγαν στην Ευρώπη και άρχισαν αγώνα ενάντια στη Χούντα. Το να μπορεί ένας πολιτικός πρόσφυγας να εκφράζεται, να έχει σύμβολα και σημαίες στο χώρο που ζει (!) θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητο».
Επί της ουσίας, είναι σε εξέλιξη μια προσπάθεια εκβιασμού των προσφύγων ώστε να υποκύψουν μέσω των άσχημων συνθηκών στις πιέσεις, να εκκενώσουν το χώρο και να στη συνέχεια να τους διασκορπίσει η κυβέρνηση σε άλλα κέντρα. 
Υποκριτικά προσχήματα
Οι κραυγές που συνοδεύουν αυτήν την προσπάθεια είναι βαθιά υποκριτικές. Ένα ανοιχτό κέντρο που ποτέ δεν δημιούργησε πρόβλημα ξαφνικά πιέζεται να μετατραπεί σε φυλακή προσφύγων, με μέτρα «αστυνόμευσης» που είναι αχρείαστα και θα απορροφήσουν πόρους που θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στην αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων του χώρου. Προβλήματα για τα οποία ευθύνεται αποκλειστικά η συστηματική «αμέλεια» κράτους-περιφέρειας-δήμου, που τώρα τα χρησιμοποιούν ως μέσο εκβιασμού. Ένας χώρος που με την Πολιτεία απούσα τους τελευταίους 2,5 μήνες, «έτρεχε» χάρη στην αυτο-οργάνωση των προσφύγων οι οποίοι κρατούσαν το χώρο καθαρό και μαγείρευαν μόνοι τους, με τη συνδρομή αλληλέγγυων και εθελοντών γιατρών, ξαφνικά βαφτίζεται «υγειονομική βόμβα».
Στα προβλήματα των κτιρίων, θα μπορούσε να υπάρξει μέριμνα του κράτους για να αποκατασταθούν. Οι ίδιοι οι πρόσφυγες έχουν προτείνει από χρόνια να αποχωρήσουν τμηματικά από αυτά, για να γίνει ανάλογα η αποκατάστασή τους. Το ζητούσαν γιατί δεν εμπιστεύονταν τις Αρχές. Αποδεικνύεται πως είχαν δίκιο, μετά την γνωμοδότηση του Δημοτικού Συμβουλίου για κατεδάφιση και «ανάπλαση», που αποδεικνύει πως μόνος στόχος όλων των ενεργειών είναι να πεταχθούν έξω οι πρόσφυγες για να παραδοθεί ο χώρος στα real estate. 
Δικαιώνεται έτσι η επιλογή των προσφύγων να παραμένουν στο κτίριο, παρά τους κινδύνους, και να μην εμπιστεύονται τα διάφορα σχέδια που τους προτείνονται. 
Δεν εμποδίζει τίποτα να αποκατασταθεί το Πολιτιστικό Κέντρο και να αποδοθεί στους πολίτες, αν αυτή ήταν η πραγματική έγνοια των Αρχών.   
Αυτήν τη διεκδίκηση έχουμε μπροστά μας, στο πλευρό του αγώνα των προσφύγων του Λαυρίου και ενάντια στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς και εκβιασμούς. Όπως καταλήγει η ανακοίνωση της ΚΑΡ Λαυρεωτικής: «Σας καλούμε να στηρίξετε τον αγώνα των προσφύγων, να απαιτήσουμε την επαναπρόσληψη των 23 απολυμένων εργαζόμενων, την αποκατάσταση του ιστορικού κτιρίου χωρίς να αλλάξει ο χαρακτήρας του και να γίνει σημείο αναφοράς της πόλης ως ένα ζωντανό μνημείο ανθρωπιάς, φιλοξενίας και προστασίας των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων».