Της σύνταξης...

Είναι μια δυνατή φωνή που απαιτεί αυτοδιάθεση, που απαιτεί δημοκρατία και σεβασμό στη θέληση του λαού, που συνδέει το δημοκρατικό πρόβλημα με το κοινωνικό πρόβλημα, με την ανάγκη τεράστιων τμημάτων του πληθυσμού για την επείγουσα ανατροπή της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού. Γιατί μόνο μια δογματική τύφλωση θα μπορούσε να μας εμποδίσει να καταλάβουμε γιατί τώρα βγαίνουν στο δρόμο μαζικά οι άνθρωποι στη Βαρκελώνη απαιτώντας αυτοδιάθεση, δημοκρατία, δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους. Συνήθως έτσι αρχίζουν τα μεγάλα αυθεντικά λαϊκά κινήματα που επιχειρούν πράγματι να αλλάξουν τον κόσμο. 
Στο ισπανικό κράτος ο συμβιβασμός του 1978, η μετριοπαθής «μεταπολίτευση» υπό την ηγεσία του βασιλιά, που ενσωμάτωσε τμήμα των παραδόσεων του φρανκισμού με στόχο μια ελεγχόμενη «μετάβαση» από τη στρατιωτική δικτατορία σε μια σταθερότερη αστική δημοκρατία, απειλείται σήμερα με σοβαρές ανατροπές. Αυτό είναι η διακύβευση και αφορά όλη την ισπανική επικράτεια και όχι μόνο την Καταλονία. 
Γι’ αυτό απέναντι στη λαϊκή κινητοποίηση η κυβέρνηση της Δεξιάς –με την κατάπτυστη υποστήριξη του Σοσιαλιστικού Κόμματος των «ποταμίσιων» Ciudadanos– επιλέγουν τη σκληρή πολιτική πυγμής. Απαιτούν την ήττα και την υποχώρηση της εκφρασμένης λαϊκής θέλησης, απειλώντας με «έκτακτα μέτρα» που θα στηρίζονται κυρίως στην απειλή με τους μηχανισμούς καταστολής.
Στο πλευρό της αυταρχικής ισπανικής Δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατικής ουράς της, έχει προστρέξει το σύνολο της πολιτικής, διπλωματικής και οικονομικής ηγεσίας της ΕΕ. Της ΕΕ που σε άλλες περιπτώσεις –όταν αυτό ευνοούσε τη νεοφιλελεύθερα λαίλαπα και τα γεωπολιτικά σχέδια του δυτικού ιμπεριαλισμού– δεν δίστασε να υποστηρίξει και να ενθαρρύνει «αποσχιστικά» πολιτικά σχέδια και αναδιατάξεις κρατών. Οι ευρωηγεσίες κατανοούν ότι η καταλανική περίπτωση είναι βαθιά διαφορετικά και γι’ αυτό τάσσονται αναφανδόν στο πλευρό της κυβερνώσας Δεξιάς, δείχνοντας ότι θα αποδεχθούν και θα επιχειρήσουν να νομιμοποιήσουν ακόμα και τις πιο σκληρές, αν καταστούν αναγκαίες, πολιτικές καταστολής.
Η αντιδημοκρατική κατρακύλα έχει γίνει πάγιο χαρακτηριστικό της ΕΕ που κάποτε καυχιότανε ότι είναι «λίκνο» του Διαφωτισμού και των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Το Παρίσι, άλλωστε, ζει σε παρατεταμένη κατάσταση «έκτακτης ανάγκης». Η επίσημη πολιτική απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, επίσης, έχει μετατραπεί σε μαζική νομιμοποίηση των ρατσιστικών ιδεών, σε βάση για την ανάπτυξη των ακροδεξιών νεοναζιστικών κομμάτων και οργανώσεων σε όλη την Ευρώπη. Την ίδια στιγμή, στο «κέντρο» της ΕΕ, η Ευρώπη της «πρώτης ταχύτητας» εγκρίνει μια μαζική στροφή στο μιλιταρισμό, ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα του Τραμπ για «άμιλλα» στο πεδίο των όπλων. 
Η δήλωση του Πρ. Παυλόπουλου που τοποθετήθηκε ανοιχτά στο πλευρό του Ραχόι και η αποφυγή κάθε διαφορετικού σχολίου από τον Αλ. Τσίπρα και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ντροπή για όλους μας. 
Είναι εντυπωσιακές οι αναφορές του αγωνιζόμενου κόσμου στους δρόμους της Βαρκελώνης στην ελληνική εμπειρία. Η αίσθησή τους ότι αποτελούν συνέχεια της προσπάθειας που ξεκίνησε με το ελληνικό «Όχι». Το κίνημα αυτό έχει όλες τις δυνατότητες να μετεξελιχθεί, να αποτελέσει μια πολύ σοβαρή απειλή για την κυρίαρχη τάξη μέσα στο ισπανικό κράτος, αλλά και για τους κυρίαρχους σε όλη την ΕΕ.
Οι άνθρωποι στην Καταλονία, σήμερα, παλεύουν και για εμάς. Και τους οφείλουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας.