Από το Νοέμβρη στο Δεκέμβρη, ή μήπως αντίστροφα;

Μάχες
Από το Νοέμβρη του 1973 μέχρι το Δεκέμβρη του 2008 και από το 2008 μέχρι σήμερα, το νεολαιίστικο και εργατικό κίνημα έχει δώσει σκληρές μάχες για να διεκδικεί τη θέση του στον χώρο του πολυτεχνείου. Από τις μάχες όμως δε βγαίνουν πάντα τα ίδια συμπεράσματα. Το μισό τριήμερο του φετινού Πολυτεχνείου μια ομάδα αυτόκλητων υπερασπιστών της μνήμης του και της συνέχειάς του, κατέλαβε το χώρο απαγορεύοντας την είσοδο σε οργανώσεις, συλλογικότητες και φορείς της Αριστεράς και του κινήματος. Άφησε απ’ έξω φοιτητικούς συλλόγους, εργατικά σωματεία, αντιρατσιστικές οργανώσεις και ενώσεις αντιστασιακών, στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας και της ακραιφνούς επαναστατικότητας. Μιας επαναστατικότητας που προσκυνά την ιδιοκτησιακή λογική, τη μικροαστική αντιπολιτική και τον συγκρουσιακό φετιχισμό. Το πολυτεχνείο από σύμβολο μαζικής εξέγερσης, αντικαπιταλιστικής και αντιμπεριαλιστικής πάλης μετατράπηκε σε φρούριο ελάχιστων ατόμων που διαδικτυακά έκανε κάλεσμα στον κόσμο που απέκλεισε, να του φέρει φαγητό, τσιγάρα και πολεμοφόδια…
Είναι ξεκάθαρο ότι όλα τα παραπάνω αποτυπώνουν μια πολιτική σήψη και παρακμή που απαιτεί άμεσα αντίδοτο. Προσπερνώντας την επέτειο της 17ης Νοέμβρη και βαδίζοντας προς την 6η Δεκέμβρη, το κίνημα και η Αριστερά οφείλει να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση πάνω στο ζήτημα. Μια δικηγόρος του κινήματος με έντονη δράση στα κοινά, βρίσκεται τη στιγμή που γράφεται το άρθρο στην εντατική από φωτοβολίδα ευθείας βολής που εκτοξεύθηκε με υπερεπαναστατικότητα μέσα στην κατοικημένη περιοχή των Εξαρχείων. Ξέραμε ότι τα ΜΑΤ, οι Καλαμπόκες, οι Ρουπακιάδες και οι Κορκονέες αδιαφορούν για τις παράπλευρες απώλειες. Οι αγωνιστές/τριες του κινήματος δε γίνεται να το κάνουν. Πρέπει να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για το πολιτικό περιεχόμενο αλλά και για τα μέσα πάλης. Ο Δεκέμβρης που έρχεται μπροστά μας είναι μια πολύ καλή αφορμή.
Ο Δεκέμβρης και ο Νοέμβρης
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τελικώς νίκησε μέσα από την απεύθυνση στην κοινωνία, τη σύνδεση της νεολαίας με την εργατική τάξη, τη μαζική κινητοποίηση και την εμφάνιση νέων ριζοσπαστικών ρευμάτων. Ο Δεκέμβρης του 2008 ξεκίνησε με μαζική (σχεδόν καθολική) κοινωνική αποδοχή, είχε έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά και τρόμαξε σε μεγάλο βαθμό το σύστημα. Τελικώς όμως νίκησε; Οι απόψεις διίστανται. Ένα πολύ ρομαντικό σύνθημα στους τοίχους των Εξαρχείων υπεκφεύγει πολύ έξυπνα τονίζοντας ότι «Ο Δεκέμβρης ήταν ερώτηση, όχι απάντηση». Αν δεν επιχειρήσουμε όμως να απαντήσουμε, μάλλον διαρκώς θα ρωτάμε ανοργάνωτα, αδιέξοδα και πολλές φορές βλακωδώς, όπως έκαναν κάποιοι στο πολυτεχνείο πριν λίγες μέρες. Έχουμε καθήκον να απαντήσουμε σε αυτούς που συντηρούν το σύστημα της φτώχειας, της καταπίεσης, του ρατσισμού και του πολέμου. Αλλά μάλλον πρέπει να ακολουθούμε αντίστροφη χρονικά πορεία. Από το Δεκέμβρη να περνάμε στο Νοέμβρη. Από τη δύναμη του αυθόρμητου να περνάμε στο ριζοσπαστισμό του οργανωμένου, από τη διάχυτη οργή να περνάμε στη συνειδητή πάλη και από τη φετιχοποίηση της σύγκρουσης να περνάμε στην αναζήτηση αποτελεσματικών εργαλείων αγώνα.
Δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό, οι εικόνες του 2008, οι εικόνες των κατειλημμένων σχολείων από μαθητές-γονείς-καθηγητές, των μαζικών φοιτητικών Γενικών Συνελεύσεων, των πλημμυρισμένων από κόσμο δρόμων, των πολιορκημένων αστυνομικών τμημάτων, των ακτιβισμών, των δυναμικών κινητοποιήσεων, των αμήχανων δηλώσεων αστών πολιτικών, των καλλιτεχνικών δρώμενων και της πολιτικής απαίτησης να διώξουμε την κυβέρνηση των δολοφόνων, προσπαθούν μερίδες του κινήματος να τις χωρέσουν κάθε χρόνο σε μια στρατιωτικού τύπου αντιπαράθεση με την αστυνομίασε συγκεκριμένους δρόμους των Εξαρχείων. Ο Δεκέμβρης όμως ξεκίνησε σαν κάτι πολύ πιο επικίνδυνο, μαζικό και μεγάλο. Γιατί ενέπλεκε την ίδια την κοινωνία όχι ρωτώντας την αλλά καλώντας την να απαντήσει. Και αυτό μπορούσε να γίνει μόνο μέσα από τη σύνδεση με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, τις γενικές απεργίες και την πολιτικοποίηση του αγώνα στην κατεύθυνση της ανατροπής. Όσοι/ες κρατούν από το Δεκέμβρη μόνο τη σύγκρουση με την αστυνομία μάλλον έχουν ξεχάσει πόσους είχαν πίσω τους τότε, ενώ τώρα στέκουν απελπιστικά μόνοι μέσα στο κλειδωμένο πολυτεχνείο.
Η στάση της Αριστεράς
Η ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά, αν θέλει να λογίζεται ως τέτοια, οφείλει να αποκοπεί από λογικές περιθωριακής επίλυσης σοβαρών πολιτικών προβλημάτων. Οι 50 που κλειδώνουν το πολυτεχνείο και αυτοί που πετάνε φωτοβολίδες ευθείας βολής μέσα στα Εξάρχεια, μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο μέσα από τη μαζική πολιτική δράση και όχι μέσα από τη στρατιωτικοποίηση του κινήματος και το ενδοκινηματικό ξύλο. Η μετάλλαξη της Αριστεράς στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος των πιο αντικοινωνικών και μηδενιστικών κομματιών της αναρχίας, το μόνο που θα πετύχει θα είναι τον αυξημένο διαλυτισμό του κινήματος, την απογοήτευση του κόσμου και τη διευκόλυνση της κυβέρνησης στην εκκαθάριση των Εξαρχείων όχι μόνο από φωτοβολίδες και μολότοφ, αλλά και από πολιτικές ιδέες και ανθρώπους που κινητοποιούνται. 
Η Αριστερά από την αγωνιστική παράδοση του Πολυτεχνείου και την εξέγερση του Δεκέμβρη πρέπει να κρατήσει αυτά που ιστορικά της έχουν δώσει νίκες και κατακτήσεις. Να θυμηθεί ότι πρέπει να λογοδοτεί στις ανάγκες του κόσμου και όχι στο φαντασιακό της. Αυτός είναι και ο λόγος που, αν την πρώτη μέρα της φετινής «κατάληψης» στο Πολυτεχνείο αντί για παλούκια και κράνη, είχε κινητοποιήσει μαζικά κόσμο με πανό, συνθήματα και πολιτικά κείμενα, μπορεί να μιλούσε τελείως διαφορετικά. Όπως μίλησε πολλές φορές στο παρελθόν κάνοντας τους από πάνω, να παρακαλάνε για φωτοβολίδες και στρακαστρούκες αντί για ένα μαζικό ταξικό κίνημα που θα μπορεί να τους δώσει καίρια χτυπήματα.