Δίκη για την καταστολή του Ιούνη 2011

Το καυτό διήμερο της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου (28-29 Ιουνίου 2011), ένα όργιο αστυνομικής καταστολής ξετυλίχθηκε στο κέντρο της Αθήνας. Δέκτες της υπήρξαν απλοί διαδηλωτές, συνδικαλιστές και μέλη πολιτικών οργανώσεων, που σήμερα ζητούν την καταδίκη 18 αστυνομικών των οποίων η δίκη συνεχίζεται στις 20 Δεκέμβρη. Προκειμένου μάλιστα να δώσουν δημοσιότητα στο τι πραγματικά συνέβη, προχώρησαν σε συνέντευξη Τύπου την Πέμπτη 30/11.
Οι πολιτικώς ενάγοντες δήλωσαν πως πρόκειται για μια υπόθεση απρόκλητης βίας των αστυνομικών δυνάμεων απέναντι σε πολίτες, κινήματα και συνδικαλιστές, η οποία μεθοδευμένα συγκαλύπτεται από τις αστυνομικές αρχές και τα δικαστήρια. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ με βάση τα λεγόμενα των συνηγόρων (Ζωή Κωνσταντοπούλου και Κώστα Ζηκογιάννη) έχουν διαπράξει κακουργηματικού χαρακτήρα πράξεις ενώ την ίδια ώρα εκ μέρους του δικαστηρίου υπάρχει κραυγαλέα παράλειψη πρόσκλησης ανθρώπων που ήταν θύματα της αστυνομικής καταστολής αλλά και των ίδιων των δραστών αστυνομικών.
Τα γεγονότα
Ο συνδικαλιστής και γραμματέας του ΜΕΤΑ Γιώργος Χαρίσης, είχε δεχθεί γκλοπιές στο κεφάλι από ΜΑΤατζή ύστερα από ρητή εντολή του υπεύθυνου της διμοιρίας, προκειμένου να διαλυθεί η προσυγκέντρωση που πραγματοποιούσε η ΠΟΕ-ΟΤΑ έξω από το Χίλτον στις 29/6/2011. Παρότι υπάρχει φωτογραφία του ΜΑΤατζή που συνέχισε να χτυπάει τον Χαρίση ακόμη και όταν ήταν πεσμένος στο έδαφος, δεν έχει εντοπιστεί ο συγκεκριμένος άνθρωπος ακόμη από τη διεύθυνση της αστυνομίας, αλλά ούτε έχει ζητηθεί και από το δικαστήριο η εύρεσή του. Την ίδια στιγμή υπήρχε και φωτογραφία του υπεύθυνου της συγκεκριμένης διμοιρίας, ο οποίος έδωσε την εντολή. Ο άνθρωπος αυτός μέχρι πρότινος δεν είχε αναγνωριστεί αλλά μετά από πίεση της πολιτικής αγωγής αποκαλύφθηκε η ταυτότητά του. Πρόκειται για τον Σπύρο Τσίρο ο οποίος με απίστευτη ωμότητα και σκληρότητα διέταξε τη διμοιρία του να διαλύσει την ήσυχη προσυγκέντρωση με τη χαρακτηριστική φράση «γαμήστε τους».
Θύμα της αστυνομικής καταστολής υπήρξε και ο Γρηγόρης Καλομοίρης, αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ και επικεφαλής του τομέα Δημοσίου του ΜΕΤΑ. Ο Γρηγόρης Καλομοίρης δέχτηκε χτυπήματα από αστυνομικούς έξω από τη βουλή αλλά και εισέπνευσε χημικά τα οποία με βάση τη διάγνωση της Ένωσης Ελλήνων Χημικών μπορούν να επιφέρουν από απλή δύσπνοια μέχρι και τον θάνατο αν εισπνευθούν σε μεγάλες ποσότητες. Επίσης, ο πρώην πρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ, Θέμης Μπαλασόπουλος, αναφέρθηκε και εκείνος σε επιθέσεις που έχει υποστεί από την αστυνομία με χαρακτηριστικότερη τη γροθιά που δέχθηκε στο κεφάλι στις 28 Φλεβάρη του 2013 από άνδρα των ΜΑΤ. Γροθιά την οποία χαρακτήρισαν οι γιατροί του Ευαγγελισμού ως χτύπημα «ανθρώπων της νύχτας». Ο ίδιος είχε αναγνωρίσει δύο άνδρες των ΜΑΤ που του επιτέθηκαν τους οποίους όταν ρωτούσε ποιος ήταν ο υπεύθυνος της διμοιρίας τους, αυτοί ισχυρίζονταν ότι δε γνώριζαν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, τα μνημόνια, 
η καταστολή
Είναι σαφές ότι τα μνημόνια και οι πολιτικές λιτότητας δεν μπορούν να επιβληθούν με ήπια και ειρηνικά μέσα. Η νεοφιλελεύθερη επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας και η νεολαία, γεννούν αγανάκτηση και οργή που εκφράζεται και θα συνεχίσει να εκφράζεται στις κινητοποιήσεις του κόσμου. Κάπως έτσι, στις καυτές μέρες του Ιούνη του 2011 η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ, αξιοποίησε τις αστυνομικές δυνάμεις προκειμένου να διαλύσει τις συγκεντρώσεις δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών πανελλαδικά.
Στα ίδια χνάρια φαίνεται πως βαδίζει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσο βαθαίνει το μνημονιακό της πρόγραμμα. Οι εικόνες παρατεταμένης ωμής αστυνομικής βίας απέναντι σε ανθρώπους που έχαναν τα σπίτια τους στα ειρηνοδικεία, απέναντι σε φοιτητές που διαμαρτύρονταν για τα προβλήματα των εστιών και απέναντι σε εργαζόμενους που έκαναν απεργιακή περιφρούρηση επειδή είναι για μήνες απλήρωτοι, θύμισε κάτι από τις σκληρές αλλά και μαχητικές εικόνες του 2011. Εικόνες που όσο και αν νομίζουν ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του ότι ανήκουν οριστικά στο παρελθόν μάλλον γελιούνται και δεν διαβλέπουν το μέλλον. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Σπύρος Τσίρος που έδωσε εντολή για τον ξυλοδαρμό του συνδικαλιστή Γιώργου Χαρίση το 2011, προήχθη σε νούμερο 2 στην ηγεσία των ΜΑΤ στα χρόνια της «αριστερής» κυβέρνησης Τσίπρα.
Απέναντι στην αστυνομική βία και καταστολή πρέπει να απαντάμε με αλληλεγγύη και μαζικούς αγώνες. Αυτός είναι και ο λόγος που οι 18 αστυνομικοί (αλλά και άλλοι που δεν έχουν ακόμη βρεθεί ή κληθεί) πρέπει να καταδικαστούν. Να καταδικαστούν για να σπάσει ο φαύλος κύκλος της σιωπής και να ανοίξει ένας νέος κύκλος μαχητικών αγώνων.
Αυτό άλλωστε δήλωσαν και τα θύματα της αστυνομικής επίθεσης που δήλωσαν ότι σκοπός αυτής της δικαστικής υπόθεσης είναι να υπάρξει μια κινηματική κραυγή απέναντι στην καταστολή της αστυνομίας, του κράτους και της κυβέρνησης. Όσο συνεχίζεται άλλωστε η ατιμωρησία των δυνάμεων καταστολής για τις εγκληματικές ενέργειές τους, τόσο αυτές θα συνεχίζονται.

Οι διαδηλώσεις κατά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου

Ένα χρόνο μετά την άνοιξη του 2010 και την ανακοίνωση της προσχώρησης της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης και στο ΔΝΤ από το Γιώργο Παπανδρέου στο Καστελόριζο, ένα νέο δυναμικό και πολύμορφο κίνημα έκανε την εμφάνισή του.
Πρόκειται για το κίνημα των πλατειών ή κοινώς το κίνημα των «Αγανακτισμένων». Ως συνέχεια αντίστοιχων κινηματικών διεργασιών στην Ισπανία, η ελληνική κοινωνία βγήκε ξανά στους δρόμους και στις πλατείες δηλώνοντας ένα πολιτικά πρωτόγονο «έχουμε αγανακτήσει» το οποίο όσο προχωρούσε ο καιρός και παρενέβαιναν πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, μορφοποιούνταν πιο ευκρινώς και αποκτούσε πιο συγκεκριμένα και συμπαγή χαρακτηριστικά. Τα γεγονότα του Μάη και του Ιούνη του 2011 έπιασαν το νήμα της τεράστιας πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης του 2010, και διαμόρφωσαν το λεγόμενο αντιμνημονιακό κίνημα που έμελλε να αποτελέσει τον εφιάλτη για όλες τις μετέπειτα κυβερνήσεις.
Η ελληνική αστική τάξη είχε φτάσει σε ένα τέλμα και περνούσε μια ξεκάθαρη κρίση πολιτικής εκπροσώπησης. Οι πολιτικές λιτότητας και φτωχοποίησης της κοινωνίας είχαν καταβαραθρώσει το ΠΑΣΟΚ στη συνείδηση του κόσμου. Ο Γιώργος Παπανδρέου αναγκάστηκε να παραιτηθεί στα τέλη του 2011 με αποτέλεσμα να τον διαδεχθεί μια κυβέρνηση συνεργασίας υπό την πρωθυπουργία του τεχνοκράτη Λουκά Παπαδήμου, στην οποία συμμετείχαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις πλην της Αριστεράς. Μια κυβέρνηση χωρίς λαϊκό έρεισμα και κοινωνική αποδοχή, η οποία απλώς ήταν σε εντεταλμένη υπηρεσία των δανειστών και των τοκογλύφων. 
Προτού γίνει αυτό όμως , η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ επιχείρησε με άγριο τρόπο να επιβάλλει τη μνημονιακή πραγματικότητα στην Ελλάδα. Βρήκε όμως άμεσα απάντηση. Οι «Αγανακτισμένοι» μαζί με τα συνδικάτα και την Αριστερά διαδήλωναν στις κεντρικές πλατείες της χώρας. Όταν η ευρεία μάζα των ανθρώπων που κατέβαινε για πρώτη φορά στο δρόμο συναντήθηκε με το οργανωμένο εργατικό κίνημα και την Αριστερά, το μείγμα έγινε εκρηκτικό. Απεργίες, συγκρούσεις, διαδηλώσεις, Λαϊκές Συνελεύσεις, ακτιβισμοί, περικύκλωση της βουλής και πολλά άλλα συνέστησαν ένα ριζοσπαστικό σκηνικό που κορυφώθηκε στην ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος στις 28-29 Ιούνη. 
Ο λαός στους δρόμους έδωσε τεράστιες μάχες για να ανατρέψει αυτές τις εγκληματικές πολιτικές. Ξύλο των ΜΑΤ, αναίτιες προσαγωγές, αστυνομική ανακατάληψη της πλατείας συντάγματος με δακρυγόνα, χημικά μέσα στο μετρό και δεκάδες τραυματίες είναι ο απολογισμός των ημερών εκείνων. Αυτές οι βιαιότητες δικάζονται σήμερα στη δίκη των 28 αστυνομικών.