Πολύχρωμη και αντιφατική εικόνα είχαν οι διαδηλώσεις που έγιναν την Πέμπτη 14 Δεκέμβρη, στο πλαίσιο της γενικής πανεργατικής απεργίας που διοργάνωσαν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Πολλές οι διαφορές από πόλη σε πόλη. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων πάντως εκφράστηκε η ένδεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Ο κόσμος επέλεξε να διαδηλώσει με τα μπλοκ της Αριστεράς. Στην Αθήνα, με εξαίρεση τα πανό των εργαζομένων στη ΔΕΗ που συγκέντρωσαν αρκετούς εργαζομένους, τα υπόλοιπα μπλοκ των συνδικάτων ήταν άνευρα και με μικρή συμμετοχή.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Σημαντικό γεγονός ότι σε κάποιες περιπτώσεις στην επαρχία (Πάτρα κ.α.) τα μπλοκ των διαδηλωτών βάδισαν ενωμένα. Η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη συνέχισαν την καλή παράδοση με τις συγκεντρώσεις να γίνονται ως συνήθως σπαστά σε 2 ή 3 τμήματα. Τα «ζωντανά» μπλοκ ήταν αυτά των κομμάτων και των οργανώσεων της Αριστεράς με συνθήματα ενάντια στις ακραίες μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας. Στο στόχαστρο των διαδηλωτών βρέθηκε και η πρόσφατη προσπάθεια της κυβέρνησης να περάσει νύχτα το νόμο που κάνει σχεδόν αδύνατη την κήρυξη απεργίας από τα σωματεία. Δυναμικό μπλοκ είχαν και οι νεολαίοι σπουδαστές από το ΤΕΙ Αθήνας που βρίσκονται σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στη συγχώνευσή του και στο κλείσιμο τμημάτων του.
Οι απεργοί που επέλεξαν να συμμετέχουν στη διαδήλωση βροντοφώναζαν για το δικαίωμα στην απεργία αντιλαμβανόμενοι τις μάχες που έχουν να δώσουν τώρα που έκλεισε η τρίτη αξιολόγηση (ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμοί, υποχρηματοδότηση της δημόσιας υγείας, κλείσιμο σχολών). Αυτός ο κόσμος είναι η πολύτιμη μαγιά που μπορεί να τροφοδοτήσει τους αγώνες του επόμενου διαστήματος.
Για να γίνει αυτό εφικτό χρειάζεται να εκφραστεί μια πλατιά, ενωτική πρωτοβουλία. Μια πρωτοβουλία που με δεδομένη την εικόνα των συγκεντρώσεων και την επιμονή του ΠΑΜΕ στο σεχταριστικό δρόμο του απομονωτισμού, δεν μπορεί να την πάρει άλλος από τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Μπορεί οι κλαδικές κινητοποιήσεις που βγήκαν το προηγούμενο διάστημα (ΟΤΑ συμβασιούχοι, υγειονομικοί με τους εργολαβικούς και τους επικουρικούς των νοσοκομείων κ.α.) να μην ήταν πολύ μαζικοί. Αυτό όμως συνέβη γιατί οι ηγεσίες των Ομοσπονδιών προτίμησαν να διασπούν τους εργαζόμενους (βλέπε ΠΟΕ-ΟΤΑ και διάσπαση συμβασιούχων από εργαζόμενους στους παιδικούς σταθμούς) ή να οργανώνουν ακίνδυνες φιέστες (βλέπε τα άλογα και τα ταψιά της ΠΟΕΔΗΝ). Οι εργαζόμενοι για να βγουν δυναμικά στο δρόμο θέλουν να νιώσουν ότι δεν θα πάνε να δώσουν μια μάχη απλά για την τιμή των όπλων.
Ότι θα δώσουν μια μάχη με όρο την προσπάθεια να δοθεί απάντηση από τα κάτω και από τα Αριστερά στην κυβέρνηση. Όλες οι μάχες που δίνονται και θα δοθούν απαιτούν ένα κέντρο αγώνα που θα τους συντονίσει. Η πρωτοβουλία αυτή οφείλει να παρθεί από τις δυνάμεις της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ) και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από κοινού και με αναφορά στην κεντρική πολιτική μάχη για την ανατροπή των μνημονίων και της λιτότητας.
Αν αυτό δεν γίνει, φαινόμενα σαν αυτά που είδαμε με εκβιασμούς και τρομοκράτηση εργαζομένων ακόμη και σε χώρους του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα, όπως οι δήμοι και τα ΕΛΤΑ, θα γενικευθούν.
Προφανώς κανείς δεν περιμένει ότι μετά το σοκ της άσκησης μνημονιακής πολιτικής, αντίστοιχης των προηγούμενων κυβερνήσεων από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ότι ο κόσμος θα ριχνόταν αυτόματα με τα μούτρα στη μάχη για την ανατροπή και αυτής της κυβέρνησης. Πολύ περισσότερο όσο η άμεση ανατροπή της κυβέρνησης με την Αριστερά στη γωνία, σημαίνει και επιστροφή στην κυβερνητική εξουσία της Δεξιάς και του Κ. Μητσοτάκη. Παρόλα αυτά η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να απαντήσει παίρνοντας πρωτοβουλία που μπορεί να ενοποιήσει όσο κόσμο δηλώνει διατεθειμένος να αντισταθεί. Και κάνοντας ότι περνάει από το χέρι της εντός συνδικάτων για να οργανωθεί η αντίσταση.