Η «Εργατική Αριστερά» έφτασε τα 400 φύλλα και για κάποιους από μας που τη γνωρίσαμε από μαθητές σημαίνει πολλά. Στην εποχή του Ίντερνετ, της γρήγορης πληροφόρησης, της πρόχειρης είδησης και της περιφρόνησης του χαρτιού, η «Εργατική Αριστερά» αποτέλεσε ένα παραδοσιακό εργαλείο γνωριμίας με έναν νέο κόσμο. Τον κόσμο των κινημάτων, της ταξικής πάλης, του αντιρατσισμού και του διεθνισμού.
Ημερ.Δημοσίευσης
Οι περισσότεροι την είδαμε πρώτη φορά σε κάποιο αντιρατσιστικό φεστιβαλάκι, στα χέρια κάποιου συντρόφου σε μια διαδήλωση, ή σε κάποιο τραπεζάκι έξω από μια συνέλευση. Συζητήσαμε πριν την πάρουμε, δελεαστήκαμε από κάποιο εξώφυλλο, από κάποιον τίτλο ή από κάποιο άρθρο, και κάπως έτσι την αγοράσαμε. Η αγορά μιας εφημερίδας της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που δεν έχει διαφήμιση, που δεν έχει επιχειρηματικό πατρονάρισμα ή στρογγυλέματα, είναι μια μεγάλη υπόθεση για κάθε νέο/α σύντροφο/ισσα που εισέρχεται σε μια νέα φάση αναγνωσμάτων πέραν των συνηθισμένων.
Για όσους ανήκουμε στο «νεολαιίστικο κομμάτι» της ΔΕΑ, η «Εργατική Αριστερά» αποτελεί ένα σημείο μετάβασης. Ένα σημείο μετάβασης από τους αυθόρμητους προβληματισμούς στην οργανωμένη πολιτική συζήτηση. Ένα σημείο μετάβασης από το αυθόρμητο των κινημάτων του 2006-7 ή του Δεκέμβρη του 2008 στην οργανωμένη πάλη απέναντι στα μνημόνια και τους φασίστες.
Η «Εργατική Αριστερά» όμως για κάποιους από εμάς ήταν και ο πιο σοβαρός αντικαταστάτης της μικρής μαθητικής εφημερίδας «Μαθητές/τριες ενάντια στο σύστημα». Αφού διαβάσαμε, γράψαμε και κινητοποιηθήκαμε για τα ζητήματα του σχολείου και του μαθητικού κινήματος, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε και για το τι συμβαίνει έξω από αυτά. Και η εφημερίδα βοήθησε αρκετά. Μας έβαλε στις πλατείες της Αραβικής Άνοιξης, της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Λατινικής Αμερικής. Μας έμαθε να παλεύουμε μαζικά και ριζοσπαστικά απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές κι ας ήμασταν μόλις 16.
Αυτός είναι και ο λόγος που αρχίσαμε σιγά σιγά όχι μόνο να τη διαβάζουμε αλλά και να την κρατάμε, να τη διακινούμε και να παλεύουμε για τις ιδέες της. Μια εφημερίδα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς άλλωστε δεν έχει ανάγκη απλώς από αναγνώστες, αλλά κυρίως από αγωνιστές. Αγωνιστές που θα αξιοποιήσουν το περιεχόμενό της σε μια φοιτητική συνέλευση, που θα συζητήσουν με κόσμο και που θα δελεαστούν να διαβάσουν κι άλλα πράγματα μέσω αυτής. Ο ρόλος της εφημερίδας είναι διττός. Λύνει ερωτήματα αλλά δημιουργεί και άλλα που ίσως χρειαστούν άλλα 400 φύλλα για να λυθούν.
Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια συνειδητή υποβάθμιση του ρόλου της εφημερίδας ως εργαλείου από πολλές οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς. Η εμπειρία μας μας λέει πως πρόκειται για ένα τεράστιο λάθος που υποβαθμίζει τον πολιτικό διάλογο ή τον αποσυνδέει από τα κεντρικοπολιτικά γεγονότα. Η θεματολογία της «Εργατικής Αριστεράς» το αποδεικνύει. Κάπως έτσι ένας μαθητής μπορεί να διαβάσει για το τι γίνεται στη Βενεζουέλα, ένας εργαζόμενος για το τι συμβαίνει στο πανεπιστήμιο και ένας μετανάστης για το τι παλεύεται στους εργατικούς χώρους. Η εφημερίδα βοηθάει στο να μην αποσυνδέονται ή αυτονομούνται τα πεδία πάλης, αλλά όλοι μαζί αυτοί που καταλαβαίνουμε ότι είμαστε «από κάτω» να παλέψουμε από κοινού.
Η «Εργατική Αριστερά» αγγίζει τα 400 φύλλα της σε μια περίοδο απογοήτευσης και μείωσης των πολιτικών αναγνωσμάτων. Είναι πολύ σημαντικό να κρατήσουμε ζωντανή τη φωνή της πολλαπλασιάζοντας τις φωνές μας. Κόντρα στον καιρό, η εφημερίδα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει στα σχολικά θρανία, στα φοιτητικά αμφιθέατρα και στους εργασιακούς χώρους, βοηθώντας στο να γεννηθούν κινήματα, αγώνες και νίκες.