Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους

Εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση και τα μνημόνια, το ελληνικό κεφάλαιο κυρίως, αλλά και οι δανειστές, δια των πιστών τους κυβερνήσεων (συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ)  βρήκαν την ευκαιρία να επεκτείνουν τη «ζούγκλα της αγοράς» και στην αγορά εργασίας. 
Ελαστικές σχέσεις εργασίας
Το τοπίο για τους εργαζόμενους γίνεται όλο και χειρότερο, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας κυριαρχούν στον ιδιωτικό τομέα και εξαπλώνονται ραγδαία και στο Δημόσιο. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι οι νέες προσλήψεις στο Δημόσιο γίνονται με ελαστικές σχέσεις εργασίας σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο από το 50%.
Εξάλλου, πρόκειται για δηλωμένο στόχο της δήθεν κυβέρνησης της «αριστεράς», δια της Αν. Υπουργού Εργασίας (Ρ. Αντωνοπούλου), σε παλιότερο φύλλο της ΕΦ.ΣΥΝ:  «Η κεντρική φιλοσοφία που διατρέχει τις πολιτικές απασχόλησης του υπουργείου Εργασίας είναι η προώθηση της πλήρους απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα και η δημιουργία προσωρινών θέσεων μισθωτής εργασίας στο δημόσιο τομέα…».
Μια χρόνια επιδίωξη του κεφαλαίου, να έχουν «ευέλικτους» εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα και χωρίς απαιτήσεις, υλοποιείται αυτά τα χρόνια και κατοχυρώνεται με σειρά νόμων που οι φιλοεργοδοτικές κυβερνήσεις πρόθυμα ψηφίζουν.
Ακόμα και οι υπάρχοντες συμβασιούχοι αντικαθίστανται από ακόμα πιο ελαστικά εργαζόμενους, που σε πολλές περιπτώσεις δεν αποκαλούνται καν «εργαζόμενοι», αλλά «ωφελούμενοι», με καθεστώς «μαθητείας», voucher, «αυτοαπασχολούμενοι με μπλοκάκι», 8μηνίτες, ενοικιαζόμενους κλπ.
Διάλυση των Δημόσιων Υπηρεσιών
Τεράστιοι τομείς του Δημοσίου που καλύπτουν βασικές λαϊκές ανάγκες μιας όλο και πιο φτωχής κοινωνίας, όπως η υγεία, η εκπαίδευση, η πρόνοια, η καθαριότητα των δήμων και των σχολείων, η ασφάλεια του περιβάλλοντος, βασίζονται πλέον σε επικουρικούς εργαζόμενους (νοσοκομειακοί γιατροί και νοσηλευτές), σε αναπληρωτές (καθηγητές και δάσκαλοι), σε απασχολούμενους του ΟΑΕΔ, σε εργολαβικούς (ιδιώτες εργολάβοι και συνθήκες «γαλέρας»)…
Ο κρατικός προϋπολογισμός και η φορολογική αφαίμαξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας κατευθύνεται στο χρέος, στους τραπεζίτες και στους ιδιώτες (βλέπε επιχορηγήσεις ιδιωτικών ιατρικών κέντρων, ιδιωτικοποιήσεις καθαριότητας σε δήμους κλπ), ενώ το δημόσιο αποσύρεται από την χρηματοδότηση των κοινωνικών αναγκών και την αφήνει στα όποια κονδύλια από ΕΣΠΑ, ανταποδοτικά τέλη, αυτοχρηματοδότηση από απογευματινά ιατρεία στα δημόσια νοσοκομεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το δημόσιο ιδιωτικοποιείται όχι μόνο με τις φανερές και μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις όπως της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, των μεταφορών κλπ, αλλά με «ύπουλες» και σταδιακές, «μικρές» ιδιωτικοποιήσεις σε τομείς υγείας και παιδείας, σε τμήματα των δήμων, στα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα, στις πολεοδομίες, στα τρόφιμα και τις αγροτικές ενισχύσεις, παντού τελικά. Γι’ αυτό δεν του χρειάζονται οι μόνιμοι και με σταθερή δουλειά εργαζόμενοι, αλλά ένα επιτελικό κράτος, με λίγους εργαζόμενους, που θα μοιράζει «δουλειές» σε ιδιώτες, με ευέλικτους εργαζόμενους και ανακυκλούμενη ανεργία.
Παράλληλα, οι κυβερνητικοί/εργοδοτικοί και γραφειοκράτες συνδικαλιστές των μνημονίων, σε μεγάλα συνδικάτα, ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες, βοηθάνε τη διαιώνιση του κοινωνικά και εργασιακά καταστροφικού καθεστώτος της «εργασίας-λάστιχο», μη εντάσσοντας τους χιλιάδες συμβασιούχους στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα.
Συνέπειες
Οι συνέπειες έχουν τριπλό αντίκτυπο. Οι κάθε είδους συμβασιούχοι μένουν εκτεθειμένοι και απροστάτευτοι και οι συνθήκες δουλειάς χειροτερεύουν στην πράξη, αλλά και «με το νόμο». Η κοινωνία χάνει τις όποιες δημόσιες υπηρεσίες είχε ως στοιχειώδες αποκούμπι και οδηγείται στους αδίστακτους και πανάκριβους ιδιώτες, ακόμα και στους ευαίσθητους τομείς της υγείας, της παιδείας και της πρόνοιας. Τα συνδικάτα αποψιλώνονται από μέλη και όσοι μόνιμοι εργαζόμενοι απομένουν έχουν μειωμένη αριθμητική δύναμη διεκδίκησης (οι ελαστικά εργαζόμενοι συνάδελφοί τους δεν μπορούν καν να απεργήσουν τις ίδιες ώρες και μέρες αφού δεν ανήκουν στα ίδια σωματεία κι ομοσπονδίες) και στερούνται ζωντανής σύνδεσης με την αληθινή ζωή στους χώρους δουλειάς. Τα αιτήματα των ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΠΟΕΔΗΝ, ΟΕΝΓΕ, ΠΟΕ-ΟΤΑ και της ίδια της ΑΔΕΔΥ, αφορούν όλο και λιγότερους εργαζόμενους και αποξενώνονται από την ίδια την κοινωνία.
Αυτό πρέπει να το σταματήσουμε!
Η δράση μας, ειδικά το 2018, που αποτελεί χρονιά-όριο για χειρότερες αλλαγές στις ελαστικές σχέσεις, ακόμα και των ήδη συμβασιούχων, είναι απαραίτητο να ενταθεί και να πιεστούν σωματεία, ομοσπονδίες, ΑΔΕΔΥ να συμπεριλάβουν κανονικά ως μέλη τους, όλους τους εργαζόμενους, ανεξαρτήτως σχέσης εργασίας και να διεκδικήσουν αποφασιστικά:
• Ίσα δικαιώματα συμβασιούχων-μονίμων • Μετατροπή όλων των συμβάσεων εργασίας σε αορίστου χρόνου • Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στο Δημόσιο • Σταθερή δουλειά για όλους
Μια μεγάλη προσπάθεια από την Αριστερά, σε κάθε χώρο δουλειάς και κάθε συνδικαλιστικό τόπο, είναι επείγουσα και άκρως απαραίτητη για να υπερασπιστούμε τα αυτονόητα και αναγκαία κοινωνικά στηρίγματα του εργαζόμενου λαού, σε αντίθεση με την εμπορευματοποίηση κάθε αγαθού και τη ζωή-λάστιχο που μας επιβάλλει το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις του και οι «θεσμοί»!
Οι δυνάμεις του Κόκκινου Δικτύου, συνδικαλιστικά μέσα από το ΜΕΤΑ και σε ολόκληρη την κοινωνία, επιδιώκοντας την ευρύτερη συσπείρωση ταξικών συμμάχων, θα δώσουν αυτήν τη σημαντική, για όλες κι όλους, μάχη, ξεκινώντας από τώρα!