8 Μάρτη: Οι γυναίκες απεργούν και διαδηλώνουν σε όλο τον κόσμο

Η 8 Μάρτη, παγκόσμια μέρα της γυναίκας, πλησιάζει και φαίνεται πως οι καθιερωμένες διαδηλώσεις, πέρα από τη μαζικοποίηση και την εξάπλωσή τους σε όλο τον κόσμο, αλλάζουν μορφή, αλλάζουν λεξιλόγιο, διεκδικούν την ορατότητα με κάθε τρόπο. Πρώτες έκαναν την αρχή, το 2016, οι γυναίκες της Πολωνίας, ξαναφέρνοντας τη λέξη «απεργία» στο προσκήνιο, σε μια χώρα που αυτή η λέξη ήταν ξεχασμένη για δεκαετίες. Η ιδέα εξαπλώθηκε γρήγορα και σε άλλες χώρες, με αποτέλεσμα χιλιάδες φεμινίστριες, εκατοντάδες συλλογικότητες, σωματεία, οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, να κάνουν λόγο πια για απεργία.
Απομακρυνόμενες ή και όχι από τις μετα-φεμινιστικές θεωρίες, χιλιάδες γυναίκες επιστρέφουν στη ρίζα της γυναικείας καταπίεσης και επιλέγουν να κάνουν χρήση του δικαιώματος στην απεργία. Απεργία στην οποία δεν σταματούν μόνο να εργάζονται στη δουλειά, όπως συνηθίζεται να συμβαίνει στις απεργίες, αλλά και στο σπίτι. Αυτές που δουλεύουν για την παραγωγή και την αναπαραγωγή, αυτές που εργάζονται διπλά και τετραπλά, που κουβαλούν στις πλάτες τους χίλιους δύο ρόλους, επιλέγουν μέσω της απεργίας να κάνουν αισθητή την απουσία τους. Να υπογραμμίσουν ότι χωρίς το μισό της κοινωνίας τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί όπως πριν. 
Πολλαπλή καταπίεση
Στην Ελλάδα, μέσα από αυτές τις σελίδες έχουμε σημειώσει πολλές φορές ότι το γυναικείο και ΛΟΑΤΚ κίνημα έχει μαζικοποιηθεί, ότι μια νέα γενιά αγωνιστριών-ών βγαίνει στο δρόμο και καταγγέλλει τους βιασμούς, την παρενόχληση, τα εγκλήματα κατά των γυναικών. Στο μεταξύ από το καλοκαίρι του 2015 χιλιάδες γυναίκες πρόσφυγες έχουν έρθει στην Ελλάδα, ζώντας σε άθλιες συνθήκες, έχοντας χάσει τις οικογένειές τους, το σπίτι τους, την εργασία τους. Γνωρίζουμε έτσι από πρώτο χέρι ότι πάντα οι πρώτες που υποφέρουν από τους πολέμους και τη φτώχεια είναι οι γυναίκες. Και βέβαια, τα χρόνια της κρίσης και της λιτότητας βαραίνουν πια αφόρητα τις πλάτες των γυναικών, αφού καλούνται να βρουν δουλειά εκεί που δεν υπάρχει, να στηρίξουν την οικογένεια και τα άνεργα μέλη, να βρουν φαγητό, να σώσουν το σπίτι που κινδυνεύει με πλειστηριασμό. Παρ’ όλα αυτά η ιδέα της γυναικείας απεργίας δεν κατάφερε ακόμα να εφαρμοστεί στην Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η διαδήλωση της 8ης Μάρτη δεν έχει τη δυνατότητα να είναι μαζική. 
Είναι μάλλον η καλύτερη ευκαιρία να εμφανιστεί στο δρόμο το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα και το πιο χτυπημένο, στρέφοντας την κριτική του σε μια κυβέρνηση που, από την εκλογή της μέχρι σήμερα, δεν έκανε τίποτα για να βελτιώσει τη θέση των γυναικών, αλλά αντίθετα έλαβε μέτρα που χειροτέρευσαν τη ζωή μας για πολλά χρόνια. 
Στις 8 Μάρτη, η Αριστερά, οι φοιτητικοί σύλλογοι, τα σωματεία, οι συλλογικότητες, η καθεμιά και ο καθένας που καταλαβαίνει ότι αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς τις γυναίκες, πρέπει να βρίσκονται στο δρόμο και να φωνάξουν: Ενωμένες ενάντια στο σεξισμό, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία , μετανάστριες, εργαζόμενες, άνεργες, μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας και τον κόσμο. 
Ισπανία-Απεργία γυναικών
Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από το Μανιφέστο φεμινιστικών οργανώσεων και αγωνιστριών της Ισπανίας, που θα συμμετέχουν στην απεργία της 8ης Μάρτη. Το συντονιστικό, που οργανώνει την κινητοποίηση , συσπειρώνει γυναίκες και συλλογικότητες με διαφορετικές αφετηρίες, απόψεις και ευαισθησίες. Αποτυπώνει τις διαφορές, τα κοινά σημεία, τις αμηχανίες, την ευαισθησία, το δυναμισμό, αλλά και τις ελλείψεις που χαρακτηρίζουν ένα μαζικό κίνημα που μέχρι πρότινος δεν είχε στο κέντρο της ανάλυσής του την ταξική προσέγγιση, αλλά κάνει βήματα προς την κατεύθυνση της οργάνωσης μιας πρωτοβουλίας που θα έχει αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Ολόκληρο το κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε στο Rproject. 
«Τα τελευταία χρόνια, ξεκινώντας από το φεμινιστικό κίνημα που διαπερνά τις διάφορες γενιές και αυξάνεται συνεχώς σε νούμερα και σε ενέργεια, ενισχύουμε και αναπτύσσουμε προτάσεις και ιδέες για να σκεφτούμε άλλες ζωές και έναν άλλο κόσμο. Είμαστε χιλιάδες, εκατομμύρια, οι γυναίκες που είμαστε διατεθειμένες να το καταφέρουμε και θα το κάνουμε για όλες.
Το 2018 θέλουμε να φτάσουμε ακόμα πιο μακριά και με μία απεργία πιο πλατιά από αυτή του 2017 να κάνουμε ορατή τη δύναμή μας, την οργή μας, τον πόνο και ενίοτε τη χαρά μας, αλλά και να γνωρίσουμε τη δύναμή μας. Θέλουμε να μην μπορεί κανείς να αγνοεί τις προτάσεις μας και τη σημασία που έχει η παρουσία μας στον κόσμο.
Γι’ αυτό η Επιτροπή της 8ης Μάρτη του φεμινιστικού κινήματος καλεί στη φεμινιστική απεργία. Είναι μια απεργία που πάει πιο πέρα από αυτό που θεωρείται στάση εργασίας, επειδή η συμμετοχή των γυναικών έχει ζωτική σημασία για όλους τους τομείς της ζωής και η απεργία θα πρέπει να φτάσει σε νέους χώρους, εργασιακούς και μη: στην περίθαλψη, στην κατανάλωση, στην εκπαιδευτική ζωή, αλλά και στη συλλογική ζωή.
Μια απεργία γυναικών στην οποία θα μπορέσουμε να σκεφτούμε συλλογικά το τι θα μπορούσαν να κάνουν όλοι μαζί, αλλά και καθένας ξεχωριστά οι άνδρες για να αλλάξουν μια κατάσταση απέναντι στην οποία θα έπρεπε ήδη να έχουν αντιδράσει. 
Εφαρμόζουμε έναν φεμινισμό διαθεματικό (interseccional), γιατί ξέρουμε πως η ζωή μας διαπερνάται από ανισότητες και επισφάλειες που μας τοποθετούν σε θέσεις πολύ διαφορετικές απέναντι στην πατριαρχία, την απλήρωτη εργασία, τη φροντίδα των άλλων, την κατανάλωση, την άσκηση των δικαιωμάτων μας, την ύπαρξη και τη συμμετοχή μας στα κοινά, μέσα από τις διαφορετικές συνθήκες που βιώνει η καθεμιά μας βάσει καταγωγής, τάξης, ηλικίας, σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας φύλου, ικανοτήτων. Όμως η απεργία είναι για όλες, γιατί υπάρχει χώρος για κάθε μία από μας στη δικιά μας φεμινιστική απεργία της 8ης Μάρτη.»