Ένα νέο φεμινιστικό κίνημα γεννιέται

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια παγκόσμια άνοδος του φεμινιστικού κινήματος. Από το κίνημα #ni_una_menos(ούτε μία λιγότερη) που ξέσπασε πριν δύο χρόνια στην Αργεντινή ενάντια στις γυναικοκτονίες και τους βιασμούς, στις φεμινιστικές διαδηλώσεις ενάντια στον Τραμπ στην Αμερική και την πιο πρόσφατη καμπάνια #metoo (κι εγώ) ενάντια στην έμφυλη βία, οι φεμινιστικές διεκδικήσεις έχουν επανέλθει στο προσκήνιο. 
Σε αυτές τις συνθήκες, φέτος στις 8 Μάρτη, Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας, διοργανώθηκαν συγκεντρώσεις και πορείες, ακόμα και «φεμινιστικές απεργίες» σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο.
Στην Ισπανία, 5,3 εκατομμύρια γυναίκες συμμετείχαν στην φεμινιστική απεργία που είχε καλεστεί. Στις 8 Μάρτη οι γυναίκες απείχαν από κάθε εργασία: τόσο στη δουλειά απεργώντας αλλά και στο σπίτι. Δεκάδες σωματεία συμμετείχαν στην 24ωρη απεργία, ενώ τα δύο μεγαλύτερα συνδικάτα της χώρας είχαν προκηρύξει δίωρη στάση εργασίας. Οι δρόμοι στην Μαδρίτη, στην Βαρκελώνη, στο Μπιλπάο και στις 120 πόλεις που είχαν καλεστεί συλλαλητήρια και πορείες γέμισαν με γυναίκες που φώναζαν «αν σταματήσουμε εμείς σταματάει ο κόσμος». Στις συγκεντρώσεις ακούστηκαν τόσο φεμινιστικά όσο και αντικαπιταλιστικά συνθήματα, δείχνοντας πως στην πραγματικότητα ο αγώνας είναι κοινός και πως οι φεμινιστικές διεκδικήσεις δεν είναι απλά «δικαιωματισμός».
Φεμινιστική απεργία πραγματοποιήθηκε και στην Ιταλία, όπου οι γυναίκες απέδειξαν πως «χωρίς αυτές ο κόσμος δεν κινείται». 130 πτήσεις δεν κατάφεραν να πραγματοποιηθούν ενώ προβλήματα υπήρχαν σε όλο το συγκοινωνιακό δίκτυο της Ρώμης λόγω της απεργίας. Διαδηλώσεις μεγαλύτερης ή μικρότερης κλίμακας καλέστηκαν σε περισσότερες από 40 πόλεις σε όλη τη χώρα.
Τον ίδιο χαρακτήρα είχε η ογδόη του Μάρτη και στην Αργεντινή. Εκεί, μετά τον αγώνα ενάντια στις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς και την έμφυλη βία, ο φεμινιστικός αγώνας μετουσιώθηκε σε απεργιακό αγώνα και συνδέθηκε με τις εργατικές διεκδικήσεις ενάντια στην κυβέρνηση. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν ικανοποιητική, ενώ υπήρχε και κάλεσμα για όσες δεν μπορούσαν να απεργήσουν να κάνουν κάποιο δυνατό θόρυβο στον χώρο δουλειάς στις 11 π.μ. για να ενώσουν τις φωνές τους με τις υπόλοιπες γυναίκες και να ακουστούν παντού. Στις διαδηλώσεις που είχαν καλεστεί σε διάφορες πόλεις της χώρας το ξεκάθαρα ταξικό πρόσημο –λόγω της σύνδεσης με τους εργατικούς αγώνες και της φεμινιστικής απεργίας- συνδυάστηκε με την διεκδίκηση των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων καθώς λίγες μέρες πριν είχε κατατεθεί στην βουλή νομοσχέδιο που αποποινικοποιούσε την άμβλωση. 
Ταξικά χαρακτηριστικά είχε η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και στην Αγγλία. Ειδικά στο Λονδίνο, ο φεμινιστικός αγώνας συνδέθηκε με την διεκδίκηση των καθαριστριών για «μισθό αρκετό για ζωή» (ταυτόχρονα, με συγκεντρώσεις στο Λονδίνο, στο Εδιμβούργο, στο Κάρντιφ κ.α. οι γυναίκες εκεί θέλησαν να δείξουν την αλληλεγγύη τους σε όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται παγκοσμίως).
Ίσους μισθούς και τέλος στην βία κατά των γυναικών διεκδίκησαν οι γυναίκες στην Πολωνία. «Υπερασπιζόμαστε τις ζωές μας» φώναξαν οι γυναίκες, σε μια προσπάθεια να υπενθυμίσουν τα βασικά.
Τις ζωές τους θέλησαν να υπερασπιστούν και οι γυναίκες στην Τουρκία, καθώς σύμφωνα με την πλατφόρμα «σταματήστε τις δολοφονίες γυναικών» 339 γυναίκες δολοφονήθηκαν το 2017 και 76  γυναίκες τους πρώτους μήνες του 2018.  Χιλιάδες γυναίκες συγκεντρώθηκαν στην Ίνσταμπουλ, στην Άγκυρα, στην Σμύρνη, και στο Μερσίν κρατώντας μωβ σημαίες και φωνάζοντας «δεν φεύγουμε από τους δρόμους». 
Στις ΗΠΑ καλέστηκαν διαδηλώσεις για ένα φεμινισμό του 99%, δηλαδή για ένα φεμινισμό που θα περιλαμβάνει τις μαύρες, τις λατίνες, τις φτωχές, τις εργάτριες, τις ΛΟΑΤΚΙ+ και όχι ένα φεμινισμό μόνο για τις λευκές γυναίκες τις μεσαίας τάξης. Αν και η συμμετοχή ήταν μειωμένη σε σχέση με πέρυσι και την Πορεία Γυναικών που έγινε στην επέτειο της εκλογής του Τραμπ, το κλίμα που επικράτησε ήταν πολύ καλό και ο φεμινιστικός αγώνας συνδέθηκε με διάφορα άλλα μέτωπα. Στο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνια, μαθητ(ρι)ές, καθηγητ(ρι)ές και εργαζόμενες/οι στα σχολεία συν-διοργάνωσαν διαδηλώσεις και δράσεις και η όγδοη Μάρτη συνδέθηκε με την απεργία των καθηγητ(ρι)ών και εργαζομένων στα σχολεία στην Δυτική Βιρτζίνια. 
Οι διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο δείχνουν πως βρισκόμαστε μπροστά στη δημιουργία ενός νέου φεμινιστικού κινήματος, πολύ διαφορετικού από τα προηγούμενα. Οι γυναίκες που βγαίνουν στους δρόμους είναι γυναίκες καθημερινές, χωρίς απαραίτητα να κατέχουν όλα τα θεωρητικά εργαλεία του φεμινισμού. Είναι γυναίκες τσαντισμένες με ότι συμβαίνει,  γυναίκες που βγαίνουν στο δρόμο και φωνάζουν «ως εδώ». Το παράδειγμα των φεμινιστικών απεργιών είναι η καλύτερη απόδειξη πως ο φεμινισμός δεν είναι μια πολυτέλεια για την αντικαπιταλιστική μάχη, αλλά προϋπόθεση. Η μαζική συμμετοχή σε Ισπανία και Αργεντινή δείχνει πως οι γυναίκες είναι εδώ και διεκδικούν τα δικαιώματά τους και ως γυναίκες, αλλά και ως εργάτριες. Αυτό το παράδειγμα οφείλουμε να ακολουθήσουμε και εδώ και να ξεκινήσουμε από τώρα τις διαδικασίες που θα μας οδηγήσουν του χρόνου στις 8 Μάρτη να μιλάμε για φεμινιστική απεργία και στην Ελλάδα. Αυτό μπορεί να μας φαίνεται ακατόρθωτο, αλλά η μαζική συμμετοχή στις διαδηλώσεις που έγιναν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη καθώς και η συμμετοχή της ΑΔΕΔΥ με πανό στην πορεία της Αθήνας δείχνουν ότι αρχίζει σιγά-σιγά να στήνεται ένα νέο φεμινιστικό κίνημα και εμείς πρέπει να βρεθούμε εκεί, να το στηρίξουμε και να το ριζοσπαστικοποιήσουμε, συνδέοντας το με τους εργατικούς αγώνες.