Μέτωπο αυταπατών

Τ ο κόμμα «Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής» (ΜέΡΑ 25) ιδρύει στις 26 Μάρτη στην Αθήνα ο Γ. Βαρουφάκης. 
Ουσιαστικά πρόκειται για την ελληνική εκδοχή του ευρωπαϊκού σχηματισμού που θα συμμετέχει στις ευρωεκλογές του 2019 και ανακοινώθηκε στη Νάπολη στις 10/3. Σε αυτό συμμετέχουν ακόμα το Génération-s του Μπενουά Αμόν, ο δήμαρχος της Νάπολης, Λουίτζι ντε Ματζίστρις, και διάφορες ομάδες «ευρωπαϊστών» από τη Γερμανία, τη Δανία, την Πορτογαλία, τα Βαλκάνια κ.α.
Σύμφωνα με τους εμπνευστές της, η συμμαχία αυτή έχει ως «κοινό τόπο την αλλαγή της Ευρώπης προς τον Ορθολογισμό και την Κοινωνική Απελευθέρωση και την οικοδόμησή της από τα κάτω προς τα πάνω, από τον Ευρωπαίο Πολίτη, μέσω της δημιουργίας του Ευρωπαϊκού Δήμου, που ενωμένος κάτω από το κοινό πολιτικό μας όραμα θα επιφέρει αυτή την αλλαγή». Και πώς θα γίνει αυτό; Μετασχηματίζοντας την ΕΕ, μέσω ενός «Πανευρωπαϊκού Νιου Ντιλ», που «θα θεραπεύσει τις τέσσερις πληγές (δημόσιο χρέος, “κόκκινα” δάνεια, χαμηλές επενδύσεις, φτώχεια)» και μια «Πανευρωπαϊκή Συνταγματική Συνέλευση» με έργο τη σύνταξη ενός νέου «Δημοκρατικού Ευρωπαϊκού Συντάγματος». 
Έως τον ερχόμενο Ιούνιο, η κοινή προσπάθεια των «ανυπάκουων ρεαλιστών», όπως αυτοαποκαλούνται, θα έχει καταρτίσει το κοινό της «Μανιφέστο» και μέχρι το τέλος του 2018 τα μέλη της θα έχουν επιλέξει τον κατάλογο με τους υποψήφιους ευρωβουλευτές. 
Οι προθέσεις του Βαρουφάκη και των συνοδοιπόρων του, πέρα από το θολό ιδεολογικό στίγμα και την περιορισμένη γείωση στην κοινωνία (όπου η καθημερινή πολιτική δράση και η λαϊκή συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων αντικαθίστανται από την «ιντερνετική δημοκρατία» και την πίστη στη δύναμη των «προσωπικοτήτων»), καθορίζονται από ένα ακόμα σοβαρότερο πρόβλημα. Τις αυταπάτες και τα όρια της πολιτικής τους πρότασης. 
Ενώ σωστά εντοπίζουν ότι η πανευρωπαϊκή απάντηση του κατεστημένου στη συστημική κρίση είναι η πολιτική της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, της κατάργησης των εργασιακών δικαιωμάτων και η επιβολή αυτής της πολιτικής με πρωτοφανή αυταρχισμό και ξενοφοβία, με αποτέλεσμα την ενίσχυση της ακροδεξιάς, ως εναλλακτική λύση προτείνουν ένα σχέδιο εκδημοκρατισμού της ΕΕ και «ανάκτησης ελέγχου» των ευρωπαϊκών θεσμών. 
Οι απόψεις αυτές καθόρισαν την πορεία του Βαρουφάκη, όπως και της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, το πρώτο εξάμηνο του 2015, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Ο τυφλός «ευρωπαϊσμός», η επιδίωξη ενός «έντιμου συμβιβασμού» με τους εταίρους στο «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι» και η αποφυγή της σύγκρουσης, τόσο με το εγχώριο καθεστώς όσο και με τις ευρωηγεσίες, οδήγησαν στη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, που άνοιξε το δρόμο για την επιβολή του μνημονίου Τσίπρα. Ήταν αυτή η «Αριστερά», του ανεδαφικού ρεαλισμού, που ηττήθηκε πανηγυρικά και όχι γενικώς η Αριστερά, όπως ισχυρίζονται σήμερα όλο χαιρεκακία διάφοροι νεοφιλελεύθεροι ή φασίστες. 
Είναι ποτέ δυνατόν η διέξοδος από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων να επαφίεται στις υπαρκτές ευρωσυνθήκες που υπάρχουν ακριβώς για να θωρακίζουν την πανευρωπαϊκή λιτότητα; Τα κενά και χιλιοειπωμένα συνθήματα περί «ευρωπαϊκής ιδέας» είναι δυνατόν να εμπνεύσουν απέναντι στην ΕΕ των τραπεζών και την Ευρώπη-φρούριο, απέναντι στην αναζωπύρωση των εθνικισμών; 
Από την αρχή της ύπαρξής της άλλωστε, κόντρα στην πολυετή προπαγάνδα των ισχυρών, η ΕΕ ήταν και είναι μια ένωση καπιταλιστικών κρατών που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων κάθε χώρας-μέλους της και το συνολικό συμφέρον των «από πάνω». Αποτελεί ανώτατο θεσμό ενοποίησης των Ευρωπαίων καπιταλιστών, που συγκροτεί νομικά και υλοποιεί την επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των λαών της ηπείρου, έχοντας αναγάγει το νεοφιλελεύθερο δόγμα σε «μονόδρομο». Ποιος «εκδημοκρατισμός» χωράει λοιπόν σε αυτό το αντιδραστικό τερατούργημα; Ή μήπως άραγε χωρούν, στη συνθήκη καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης των εθνικών ανταγωνισμών, «ενδιάμεσες» οικονομικές λύσεις για την επιστροφή σε «κάποια κοινή ευημερία»; 
Ειδικά ο Γ. Βαρουφάκης, που χλευάστηκε και δέχτηκε πόλεμο όσο λίγοι από τα μη εκλεγμένα επιτελεία της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας (αν και μια χαρά συμμετείχε στις –έξω από κάθε κομματική νομιμοποίηση και εν κρυπτώ– συναντήσεις της ομάδας Τσίπρα, που καταπατούσαν προκλητικά τις συλλογικές αποφάσεις του τότε ΣΥΡΙΖΑ...), είναι εντελώς εξωπραγματικό να δείχνει προς τα εκεί ως το πεδίο της ριζικής πολιτικής αλλαγής.