Της σύνταξης...

Η αλλαγή στο Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, με τον «γερακίσιο» Μάικ Πομπέο στη θέση του θεωρούμενου ως «συμβιβαστικού» Ρεξ Τίλερσον, ερμηνεύεται στον δυτικό Τύπο ως στροφή στην πολιτική της υπερδύναμης προς πιο σκληρές θέσεις απέναντι στο Ιράν, αλλά και απέναντι στο καθεστώς του Ερντογάν στην Τουρκία.
Ο κίνδυνος ενός θερμού επεισοδίου είναι ορατός. Και παρότι η κατρακύλα προς έναν πόλεμο αντιβαίνει προς κάθε ορθολογική αντιμετώπιση ακόμη και με τα κριτήρια των ανταγωνιζόμενων καθεστωτικών δυνάμεων, αξίζει να θυμάται κανείς ότι μείζονες καταστροφές έχουν συχνά προκύψει στην ιστορία με έναν τρόπο ανεξέλεγκτο και άναρχο.
Από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων επείγει να μπει φρένο σε αυτή τη διαδικασία, να ορθωθεί φραγμός που θα απαιτεί σεβασμό στην αποτροπή του πολεμικού κλίματος ανταγωνισμών, που θα απαιτεί να εξακολουθεί να είναι στην πρώτη γραμμή το κοινωνικό ζήτημα.
Η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κινείται στην αντίστροφη κατεύθυνση. Για να παραμείνει στην εξουσία, επιδιώκει μια πρωτοφανή σύσφιξη σχέσεών της με την κυβέρνηση του Τραμπ στις ΗΠΑ, γεγονός που αποδεικνύεται από τις προηγούμενες φιλικές προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα διαδοχικές δηλώσεις του αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ.

Όμως η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτές τις σχέσεις είναι η πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα στο ζήτημα των εξοπλισμών. Μετά τη συνάντηση με τον Τραμπ, ανακοίνωσε το πρόγραμμα του εκσυγχρονισμού των πολεμικών αεροσκαφών F-16 με όπλα τελευταίας τεχνολογίας, αλλά και την πρόθεση για αγορά των πανάκριβων φονικών F-35, που δεν διαθέτει κανείς άλλος στην περιοχή εκτός από το κράτος του Ισραήλ. Μετά τη συνάντηση με τον Μακρόν, ανακοίνωσε την αγορά 2 γαλλικών φρεγατών FREM, ενώ πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι τελικά η παραγγελία θα αφορά 4 φρεγάτες. Για να κατανοηθεί το επίπεδο της αγοράς, σημειώνεται ότι το γαλλικό ναυτικό –το 2ο σε ισχύ παγκοσμίως– διαθέτει μόνο 11 φρεγάτες FREM, που είναι πλοία υπερμεγέθη, ναυπηγημένα για δράση σε ωκεανούς και ικανά να «φιλοξενήσουν» τεράστια δύναμη πυρός. Το κόστος της αγοράς όλων αυτών των όπλων είναι συγκρίσιμο μόνο με το κόστος του Μνημονίου 2, δηλαδή το άθροισμα των μέτρων λιτότητας που πληρώσαμε επί Σαμαρά-Βενιζέλου.

Η άρνηση των εξοπλισμών, η απαίτηση να κατευθυνθούν όλοι οι διαθέσιμοι πόροι προς τις κοινωνικές δαπάνες, πρέπει να γίνει προτεραιότητα στη δράση όλων των αγωνιστών/τριών του κινήματος και της Αριστεράς.
Η κυβέρνηση Τσίπρα ισχυρίζεται ότι στηρίζει την πολιτική της στις «κατάλληλες συμμαχίες». Πέρα από την ταύτιση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, συνέχισε την πολιτική του Σαμαρά ενισχύοντας τον «άξονα», τη στρατιωτική και διπλωματική συμμαχία με το κράτος του Ισραήλ και τη δικτατορία του Σίσι στην Αίγυπτο. Πρόκειται για μια συμμαχία εξαιρετικά επικίνδυνη: Οι απειλές του Ισραήλ για προληπτικό χτύπημα κατά του Ιράν και για ένοπλη αντιπαράθεση με την Τουρκία και τη Ρωσία στο έδαφος της Συρίας είναι οι πιο πολεμοχαρείς πολιτικές στην περιοχή. Το πάγιο αίτημα της Αριστεράς για ρήξη με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ πρέπει να συμπληρωθεί με την απαίτηση για ρήξη με αυτόν τον αντιδραστικό «άξονα», με το κράτος-τρομοκράτη της Μέσης Ανατολής.
Σε συνθήκες που η κρίση του καπιταλισμού διεθνώς παρατείνεται, η δυνατότητα των λαών της περιοχής να την αντιμετωπίσουν συνδυάζεται άμεσα με το βαθμό και την πρόθεση να συνεργαστούν μεταξύ τους. Απέναντι στα μιλιταριστικά «γεράκια» των ΗΠΑ, απέναντι στα αυτόνομα συμφέροντα των ολιγαρχών του καθεστώτος του Πούτιν, οι λαοί των Βαλκανίων, οι λαοί της Ανατολής, μπορούν να σταθούν όρθιοι, μπορούν να υπερασπίσουν το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους, μόνο στη βάση μιας αντιιμπεριαλιστικής, μιας φιλειρηνικής συνεργασίας μεταξύ τους.
Και αυτή η στοιχειώδης για την Αριστερά επιλογή είναι στον αντίποδα της επικίνδυνης πολιτικής της κυβέρνησης των Τσίπρα-Κοτζιά-Καμμένου.