Ανάγκη συντονισμού των εργατικών κινητοποιήσεων

Τα αιτήματα για μόνιμη και σταθερή δουλειά, μόνιμους μαζικούς διορισμούς, για το ωράριο, ενάντια στο εκπαιδευτικό μνημόνιο του ΟΟΣΑ, για τους μισθούς και τις συντάξεις, θα συμπληρωθούν κι από νεότερα, βάσει του νομοσχεδίου για την «αναδιοργάνωση των δομών υποστήριξης της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και άλλες διατάξεις» που αναμένεται να επιτίθεται ακόμα περισσότερο στην Ειδική Αγωγή και σε άλλες υποστηρικτικές σχολικές λειτουργίες. 
Μόνιμοι κι αναπληρωτές της εκπαίδευσης έχουν πολλούς λόγους για κινητοποιήσεις. Όπως έχουν και παρακαταθήκες από τις πρόσφατες και υποσχόμενες «Παρασκευές» στο Υπουργείο Παιδείας και το Μέγαρο Μαξίμου.
Στον χώρο της υγείας οι απολύσεις επικουρικών υγειονομικών είναι εξοργιστική και διαλυτική καθημερινότητα, τα κενά προβλέπεται από την πολιτική της κυβέρνησης να καλύπτονται από ανακυκλούμενους «ωφελούμενους» του ΟΑΕΔ κι άλλες ελαστικές μορφές εργασίας, ενώ και οι μόνιμοι έχουν γίνει «λάστιχο» από τις συνέπειες των μνημονιακών και φιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζονται.
Και στην ψυχική υγεία έχουμε κυβερνητική επίθεση, με προσπάθεια διάλυσης των υποστηρικτικών κι εξωτερικών δομών των ψυχιατρείων (βλέπε άρθρο για ΨΝΑ στη σελίδα 8).
Ούτε στο χώρο της υγείας οι εργαζόμενοι έχουν αποδεχτεί τις νεομνημονιακές πολιτικές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επικουρούμενες από τους Πολάκη, Ξανθό και Νεοδημοκράτες συνοδοιπόρους, και με συνεχείς κινητοποιήσεις προσπαθούν να συσπειρώσουν όλο τον εργαζόμενο κόσμο και να απαντήσουν συλλογικά. Ιδιαίτερα σε νοσοκομεία όπου οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της Αριστεράς (π.χ. Ασκληπιείο, ΨΝΑ κλπ) έχουν αυξημένη εκπροσώπηση, οι κινήσεις για πρωτοβουλίες στη βάση των σωματείων, με εξωστρεφή απεύθυνση δείχνουν μια αποτελεσματική κατεύθυνση διεξόδου.
Η ΠΟΕΔΗΝ έχει από καιρό κηρύξει πανελλαδική 24ωρη απεργία και 5ωρη Παναττική στάση εργασίας και πορεία από την πλατεία Μαβίλη, στις 25 Απρίλη.
Αυτή η ημερομηνία μπορούσε να αξιοποιηθεί, για να συγκεντρωθούν όλοι οι ελαστικά εργαζόμενοι από κάθε κλάδο με αντίστοιχα προβλήματα (κι είναι πολλοί μεγάλοι και κρίσιμοι κλάδοι που τα αντιμετωπίζουν), μαζί με τους μόνιμους εργαζόμενους, με τις δικές τους διεκδικήσεις, που σχετίζονται φυσικά και αφορούν όλες κι όλους.
Στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι συμβασιούχοι που έδωσαν έναν εμβληματικό αγώνα το καλοκαίρι του 2017, έχουν βρεθεί κατά 93% περίπου απολυμένοι, με τη «ρύθμιση Σκουρλέτη» που εφαρμόστηκε. Και τώρα, νέες ελαστικές προσλήψεις (πάνω από 15.000) ετοιμάζουν στους δήμους, για να καλυφθούν τα περαιτέρω κενά που προκύπτουν μετά το πρόσφατο ΑΣΕΠ που μόλις άρχισε να υλοποιείται. Δίμηνα και ΟΑΕΔ περιμένουν και πάλι χιλιάδες «απασχολούμενους».
Σε υπουργεία (Υπουργείο Πολιτισμού, Μεταναστευτικής Πολιτικής κλπ), σε πανεπιστήμια και σε κάθε μικρό ή μεγαλύτερο χώρο του Δημοσίου, η ελαστική εργασία είναι ραγδαία ανερχόμενος τρόπος δουλειάς, η ανακύκλωση της ανεργίας, η δουλειά χωρίς μισθό και δικαιώματα, χωρίς ένσημα και ασφάλεια είναι επιλογή των μνημονιακών κυβερνήσεων και του ΣΕΒ, επιλογή τεράστιας αλλαγής στο εργασιακό τοπίο, επιλογή που εφαρμόζεται μετά μανίας και από την τωρινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ελπίζοντας πως θα εξαπατήσει τους πολύ φτωχούς, με θεσούλες του 2μηνου και του 8μηνου, «καλύτερες από το τίποτα»! Λάθος υπολογισμοί της κυβέρνησης.
Οι αναπληρωτές που μαχητικά και επανειλημμένα βγήκαν στο δρόμο της αντίστασης και του αγώνα, οι συνεχείς μικρότερες κινητοποιήσεις στην υγεία, η αναστάτωση στους δήμους, ψάχνουν μαζικότερους τρόπους έκφρασης για διεκδικήσεις και νίκη.

Ο ι ευκαιρίες συνένωσης των αγώνων και των αιτημάτων από πολλούς κλάδους δημιουργούν μεγάλη πίεση στη μνημονιακή πλειοψηφία ακόμα και των γραφειοκρατών συνδικαλιστών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, μιας και πρόκειται για  μεγάλους χώρους και μάλιστα κοινωνικών υπηρεσιών με χιλιάδες συμβασιούχους, και δεν αντέχουν να ξεκοπούν τελείως από τα προβλήματα της διογκούμενης πλευράς των ελαστικά εργαζόμενων, αλλά και του συνόλου των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Γι’ αυτό και οι πλειοψηφίες σε ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ αποφάσισαν να σπρώξουν τις ήδη διαδεδομένες ημερομηνίες πιθανών κοινών κινητοποιήσεων όσο πιο μακριά γινόταν. Έτσι, η σύσκεψη της ΑΔΕΔΥ, για συντονισμό των μεγάλων ομοσπονδιών με ελαστικά εργαζόμενους (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΠΟΕΔΗΝ, ΟΕΝΓΕ, ΠΟΕ-ΟΤΑ κλπ), ορίστηκε στις 30/4 και η κοινή κινητοποίηση προτείνεται να γίνει στις 16 Μάη.
Η έγνοια της Αριστεράς θα πρέπει να είναι πώς να συντονίσει όσο το δυνατόν περισσότερο τους αγώνες που ξεσπάνε από τη βάση των σωματείων και πώς θα μαζικοποιηθούν τα  επόμενα κινηματικά ραντεβού, με προοπτική απλώματος σε περισσότερες κατηγορίες εργαζομένων και  συγκέντρωσης δυνάμεων. 
Η μετάθεση της Γενικής Απεργίας από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, στις 30 Μάη, αποδεικνύει το φόβο των μνημονιακών συνδικαλιστικών ηγεσιών για μαζική συνέχεια, με κόσμο των αντιστάσεων από όλα τα κινήματα, από τους πλειστηριασμούς, μέχρι τα αντιρατσιστικά, από τα κάτεργα του ιδιωτικού τομέα με τις δολοφονικές ΣΣΕ, έως τον αγώνα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΗ, ΕΥΑΘ κλπ, από την απεργία-αποχή από την «αξιολόγηση» ΔΥ, έως τους χιλιάδες συμβασιούχους που ζητούν μονιμοποίηση.
Ακόμα κι έτσι, η ευκαιρία που παρέχει το μεγάλο χρονικό διάστημα (που σπανίως έχουμε για την προετοιμασία) σε μεγάλο εύρος εργασιακών και κοινωνικών χώρων, με αγωνιστική κινητικότητα που παρατηρείται τελευταία σε μεγαλύτερο βαθμό από πριν, είναι αναγκαίο να αξιοποιηθεί σε αντιπαράθεση με το πλαίσιο και τις ταξικές συμμαχίες που επιχειρούνται με πρωτοστατούσα τη ΓΣΕΕ κι ακολουθούσα την ΑΔΕΔΥ.
Η «Κοινωνική Συμμαχία», που προσπαθεί να επιβάλλει η ΓΣΕΕ και δεν απορρίπτει ρητά η ΑΔΕΔΥ (παρά την κοινή πρόταση από τις δυνάμεις της Αριστεράς ΜΕΤΑ-ΠΑΜΕ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, στο πρόσφατο Γενικό Συμβούλιο), μετατίθεται στις 30/5, με ένα πλαίσιο συναίνεσης και συνεργασίας αφεντικών κι εργαζόμενων και είναι απολύτως καταδικαστέα. Βάζει πάντως το καθήκον μιας συνεννόησης για κοινή αντιμετώπιση της Αριστεράς (συνδικαλιστικής και πολιτικής), με μαζική απεύθυνση κι αποτελεσματικότητα, κόντρα στα σχέδια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Επειγόμαστε για την κινηματική (και πολιτική) εμφάνιση ενός ορατού πόλου των αντιστάσεων του κόσμου μας, ενός στοιχειωδώς μαζικού πόλου, με προτάσεις κινηματικής αναθέρμανσης εδώ και τώρα! 
Οι ευκαιρίες που αγνοήθηκαν είναι πολλές. Τώρα, μετά από όλη την προδοσία ΣΥΡΙΖΑ, την απογοήτευση κι αποστράτευση που έφερε (ιδιαίτερα στους οργανωμένους εργατικούς χώρους της Αριστεράς), ξαναπαρουσιάζονται μαζικές κι υποσχόμενες κινητοποιήσεις σε πλήθος χώρους και ημερομηνίες-κλειδιά για συσπείρωση αγωνιστών κι αγωνιστριών, με προοπτική αυτοπεποίθησης κι ανασύνταξης. Όλες οι ημερομηνίες κινηματικών αγώνων είναι προς κοινή προσπάθεια χρήσης.
Για τις 30/5 μπορούμε να οργανώσουμε ΑΠΟ ΤΩΡΑ μια συγκέντρωση σωματείων, συλλογικοτήτων, παρατάξεων, κινημάτων, σε ξεχωριστό και ανακοινωμένα έγκαιρα τόπο, με τα αιτήματα του κόσμου της δουλειάς κι όχι των εργοδοτών, με τους οποίους συνεργάζεται η ΓΣΕΕ. Η έγκαιρη συνεννόηση της Αριστεράς, των αγωνιστών κι αγωνιστριών του κινήματος και η οργάνωση της Γενικής Απεργίας, κόντρα στην «πανεθνική» φιέστα ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, έχει να προσφέρει πολλά. Αντίθετα, η κωλυσιεργία με οποιαδήποτε προσχήματα και η διοργάνωση ξεχωριστών μικρών ή μικρότερων, πλην «καθαρών» συγκεντρώσεων, στην ουσία εξυπηρετούν και μαζικοποιούν τις συναινετικές πλειοψηφίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.