Λένε ότι... τα θύματα του μιλιταρισμού είναι «εθνικοί ήρωες»

Την ίδια ώρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυκλοφορούσε μια καυστική εικόνα ενός ορφανού παιδιού, όπου ένας αξιωματούχος το βράβευε με μια αμερικάνικη σημαία για το χαμό του πατέρα του στον πόλεμο, λέγοντάς του: «Θα μεγαλώσεις χωρίς τον μπαμπά σου, επειδή ήταν ένα αναλώσιμο πιόνι σε έναν ατελείωτο πόλεμο για τον έλεγχο των φυσικών πόρων του πλανήτη. Ορίστε, πάρε ένα κομμάτι πανί».
Από αυτή τη στήλη θα ισχυριστούμε ότι η ειρωνική εικόνα που κυκλοφορούσε στο διαδίκτυο είναι πολύ πιο σοβαρή από τις τραγελαφικές πατριωτικές κορώνες του Υπουργού Άμυνας. Η όξυνση των ανταγωνισμών πάνω από το Αιγαίο, με απώτερο σκοπό τον έλεγχο των φυσικών πόρων με τις πλάτες πάντα μεγαλύτερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, δεν γεννά ήρωες, αλλά τραγικά θύματα και πόνο στις οικογένειές τους. Ο νεκρός πιλότος Γιώργος Μπαλταδώρος δεν αποτελεί κάποιου τύπου ήρωα. Είναι ένας ακόμη νεκρός στο όνομα των ελληνοτουρκικών ανταγωνισμών και της εθνικιστικής υστερίας εκατέρωθεν. Η ελληνική κυβέρνηση, συνεχίζοντας το δρόμο των προηγούμενων, διεκδικεί το ρόλο του καλύτερου εκπροσώπου του ΝΑΤΟ στην περιοχή, αδιαφορώντας για την όξυνση της κατάστασης και δηλώνοντας πρόθυμη να θυσιάσει πολλούς «ήρωες» προκειμένου να υλοποιήσει τα πολεμικά σχέδια στην περιοχή. Οι θάνατοι στο Αιγαίο για τα κέρδη των πετρελαιάδων και των μεγάλων εταιρειών πρέπει να σταματήσουν άμεσα.
Στην υπηρεσία των παραπάνω, η Ελλάδα συνεχίζει να σπαταλά αναντίστοιχα ποσά για στρατιωτικές δαπάνες σε σχέση με ζωτικής σημασίας κοινωνικές δαπάνες (παιδεία, υγεία κλπ). Είναι χαρακτηριστικό ότι, εν μέσω μνημονιακής κρίσης, οι ελληνικές αμυντικές δαπάνες ως ποσοστό επί του ΑΕΠ παραμένουν στα υψηλότερα επίπεδα στο χώρο του ΝΑΤΟ (2,4 %) μετά τις ΗΠΑ (3,26%), καθώς και ανάμεσα στις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου ο μέσος όρος είναι 1,35%. Παράλληλα, την ώρα που ο μέσος όρος της Κατά Κεφαλήν Δαπάνης για την Άμυνα στην Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται στα 340$, στην Ελλάδα βρίσκεται στα 431$. Δεν είναι πολύς καιρός άλλωστε από τις διαβεβαιώσεις του Τσίπρα προς τις ΗΠΑ για αναβάθμιση των ελληνικών F-16  με ελάχιστο κόστος 1,1 δισ. ευρώ. Αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι μόλις μία ώρα πτήσης ενός μαχητικού αεροσκάφους αγγίζει το κόστος των 10.000 ευρώ. Κάθε φορά που κάποιος πολεμοχαρής αστός δημοσιογράφος αναφέρεται με υπερηφάνεια σε αναχωρήσεις, αναχαιτίσεις και εμπλοκές πολεμικών αεροσκαφών στο Αιγαίο, δεκάδες χιλιάδες ευρώ περνάνε πάνω από τα κεφάλια μας. Μπορεί οι μισθοί και οι συντάξεις να καταρρέουν, όμως οι δαπάνες για στρατιωτικές επιχειρήσεις αυξάνονται διαρκώς.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λιτότητας και εθνικοφροσύνης, πολλοί νέοι άνθρωποι αναπτύσσουν την αυταπάτη ότι θα λύσουν βιοποριστικά ζητήματα με το να είναι στην πρώτη γραμμή μάχης. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ο Γιώργος Μπαλταδώρος έθετε τον εαυτό του στη διάθεση της αδηφάγας πολεμικής μηχανής για 1.180 ευρώ. 
Οι πιλότοι που σκοτώνονται σε ένα βρόμικο παιχνίδι εθνικιστικών ανταγωνισμών στο Αιγαίο, ηρωοποιούνται πάντα μετά το θάνατό τους, για να καλυφθεί το πόσο εύκολα αναλώσιμα θύματα είναι σε ένα επικίνδυνο ντόμινο επεισοδίων που εξελίσσονται στον αέρα. Επεισόδια τα οποία εν μέρει κατασκευάζει η ελληνική αστική τάξη για να οξύνει τα εθνικιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας.  Όταν κάνει λόγο για παραβίαση του ελληνικού FIR από τουρκικά μαχητικά, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αναφέρεται σε πτήσεις σε διεθνή εναέριο χώρο πάνω από το Αιγαίο, στον οποίο το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να ασκήσει κυριαρχία. Συνεπώς, οι «ήρωες» πιλότοι, κάθε φορά που συμμετέχουν σε αναχαιτίσεις, στην πραγματικότητα εμπλέκονται σε μια κατασκευασμένη κόντρα, η οποία αντιλαμβάνεται το Αιγαίο ως μια ελληνική λίμνη όπου για να πετάξει οτιδήποτε από πάνω του χρειάζεται την ελληνική έγκριση.
Οι πιλότοι που βρίσκονται σε επιφυλακή (readiness), είναι ανά πάσα ώρα και στιγμή υποχρεωμένοι να πετάξουν προκειμένου να εμπλακούν στους εναέριους τσαμπουκάδες του Τσίπρα και του Ερντογάν. Οι υπηρεσίες τους ελέω ελληνοτουρκικών εντάσεων δεν γνωρίζουν χρονικό περιορισμό, με αποτέλεσμα την υπερκόπωσή τους και την αύξηση κινδύνου ατυχήματος. Ποιος νοιάζεται όμως από την πολιτική ηγεσία για τις παράπλευρες απώλειες σε ένα πολεμικό σκηνικό για το μοίρασμα των φυσικών πόρων στην περιοχή; Μάλλον κανένας. Η αποθέωση του πολέμου και η υποτίμηση των συνεπειών του για τους από κάτω είναι μια επικίνδυνη στάση εκ μέρους της κυβέρνησης. Μια στάση που δεν γεννά ήρωες, αλλά θύματα στην υπηρεσία των καπιταλιστών.