Η Αριστερά μπορεί και πρέπει να ξεπεράσει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατεία

Ο ι ελαστικά εργαζόμενοι, είτε λέγονται «αναπληρωτές» της εκπαίδευσης, είτε «επικουρικοί» υγειονομικοί, είτε «ωφελούμενοι» στους ΟΤΑ, νοσοκομεία κ.λπ., είτε συμβασιούχοι του Υπ. Μεταναστευτικής Πολιτικής, είτε έκτακτοι του Υπ. Πολιτισμού, είτε «ορισμένου χρόνου» στα πανεπιστήμια, έχουν επίγνωση ότι καλύπτουν μόνιμες και διαρκείς ανάγκες, ότι «αναπληρώνουν» ή «επικουρούν» τους εαυτούς τους, και κανείς δεν μπορεί να τους κοροϊδέψει.
Από πλευράς τους, αλλά και από τη σκοπιά των όλο και μειούμενων μόνιμων στο Δημόσιο, η «περίοδος χάριτος» στον ΣΥΡΙΖΑ λήγει. Και λήγει με το θόρυβο των «κλασικών» κινητοποιήσεων, που μαζεύουν όλο και περισσότερο κόσμο, ζητούν συντονισμό με άλλους αγωνιζόμενους, συνέχεια και κλιμάκωση.
Η κατάσταση που όλοι ξέρουμε για τις σχέσεις εργασίας στο Δημόσιο, που ελαστικοποιούνται ραγδαία (φέτος οι νέες θέσεις ήταν ελαστικές σε ποσοστό άνω του 53%), όταν εξειδικεύεται ανά χώρο είναι ακόμα πιο σοκαριστική.
Στοιχεία
Η μεταφορά στοιχείων από συγκεκριμένους εργασιακούς χώρους, που ακούστηκαν στη σύσκεψη της ΑΔΕΔΥ με τις ομοσπονδίες με ελαστικά εργαζόμενους, στις 30/4, δείχνει 20 μόνιμους εργαζόμενους στην καθαριότητα των αρχαιολογικών χώρων! Δείχνει στο ΕΚΠΑ 1.070 μόνιμους και 1.500 συμβασιούχους! Δείχνει 10.000 απολυμένους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (παρόλο που θα προσληφθούν κάποιοι άλλοι στις θέσεις τους, μετά τον κομβικό αγώνα που δόθηκε το καλοκαίρι του 2017).
Οι αναπληρωτές στην εκπαίδευση είναι 22.000, ενώ από τους 2.100 επικουρικούς γιατρούς στα νοσοκομεία, περίπου το ένα τρίτο θα απολυθεί πριν τελειώσει η θητεία του (πριν από το τέλος του 2018 δηλαδή, όταν θα απολυθούν όλοι)!
Στο Δημόσιο αναμένεται να προσληφθούν περίπου 40.000 εργαζόμενοι, αλλά με «κοινωφελή» εργασία, που σημαίνει ότι υπαρκτές ανάγκες θα καλύπτονται με εργασία πιο ελαστική ακόμα και από των συμβασιούχων...
Οι κινητοποιήσεις στην εκπαίδευση, που ήταν μαζικές και δυναμικές, από τις 2 Μάρτη, οι συχνές κινητοποιήσεις των υγειονομικών, με επιτροπές αγώνα και εξωστρεφή απεύθυνση σε ορισμένα νοσοκομεία, η συνειδητοποίηση της κατάληξης του ΑΣΕΠ στους δήμους, από τους συμβασιούχους που έδωσαν μάχη πέρυσι το καλοκαίρι, η κατάσταση σε πολλούς μικρότερους εργατικούς χώρους με ελαστικά εργαζόμενο προσωπικό, ανάγκασαν την ΑΔΕΔΥ να προχωρήσει, επιτέλους, έπειτα από πολύ καιρό και επιμονή από τις δυνάμεις του ΜΕΤΑ κυρίως, σε σύσκεψη για τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και πρώτη κοινή απεργιακή κινητοποίηση, στις 11 Μάη, με 3ωρη στάση εργασίας (12.00 το μεσημέρι με τέλος του ωραρίου) και συγκέντρωση στη 1.00 μ.μ. στα Προπύλαια.
Κανένας δεν πιστεύει ότι αυτό αρκεί για να αντιστραφεί η αντεργατική επίθεση, ειδικά στο θέμα των εργασιακών σχέσεων, και είναι προφανές ότι χρειάζεται άμεσα συνέχεια και κλιμάκωση, με τη συμμετοχή όλο και περισσότερων κλάδων και εργαζομένων. Και αυτό θα επιδιώξουμε, από την πλευρά μας, τουλάχιστον.
Κλειδί
Είναι όμως μια κινητοποίηση-κλειδί για να προχωρήσουμε παραπέρα.
Είναι η πρώτη φορά που, με το συντονισμό συνομοσπονδίας, συγκεντρώνεται η αιχμή αλλά και οι αληθινές δυνάμεις σε αυτό το κρίσιμο θέμα και επιχειρείται κοινή απάντηση στους δρόμους!
Παρόλο που οι ίδιες οι μνημονιακές και συστημικές συνδικαλιστικές δυνάμεις στην κορυφή της ΑΔΕΔΥ έχουν, συνειδητά και με σαθρά επιχειρήματα, αποκλείσει αυτούς τους χιλιάδες συμβασιούχους από την ιδιότητα του πλήρους μέλους της ΑΔΕΔΥ, παρόλο που είναι σαφέστατο ότι δεν επιθυμούν τη συνέχεια και πολύ περισσότερο την κλιμάκωση και το συντονισμό, η κινητοποίηση στις 11/5 είναι «καύσιμο» για τη συνέχεια. 
Είναι ευκαιρία να δουν οι ίδιοι οι συμβασιούχοι, «ωφελούμενοι», αναπληρωτές, επικουρικοί, έκτακτοι, πόσο πολλοί είναι τελικά, από πόσους διαφορετικούς χώρους και πόση μαζικότητα διαθέτουν. Να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους.
Είναι ευκαιρία να δουν και οι πιο δύσπιστοι μόνιμοι ότι αυτοί οι συνάδελφοί τους και αυτές οι συναδέλφισσές τους είναι απαραίτητοι/ες στη δουλειά όλων μαζί.
Είναι ευκαιρία να αντιληφθεί το σύνολο της κοινωνίας πόσοι εργαζόμενοι και με τι συνθήκες και όρους προσπαθούν να τον εξυπηρετήσουν και με ποιων την ευθύνη διαλύεται ο Δημόσιος Τομέας.
Είναι ευκαιρία οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα να βρουν συμπαραστάτες με αγωνιστικές διεκδικήσεις και κοινές αντιστάσεις με τους μόνιμους.
Αυτές τις ευκαιρίες δυστυχώς δεν τις βλέπει ούτε καν ολόκληρη η Αριστερά, αν κρίνουμε από την απουσία των εκλεγμένων συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στην ΑΔΕΔΥ και των ομοσπονδιών όπου έχει πλειοψηφία (π.χ. ΟΕΝΓΕ) από τη σύσκεψη που διοργάνωσε με χίλιες πιέσεις η ΑΔΕΔΥ. 
Προφανώς έλειπε και η ΔΑΚΕ, αλλά αυτό είναι πολύ εξηγήσιμο, αφού είναι δεδομένο ότι δεν ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά προτιμάει να εξυπηρετεί τους εργοδότες και το σύστημά τους.
Αντιμετώπιση
Στις 30 Μάη είναι μια πρόκληση για Γενική Απεργία, κόντρα στα «πανεθνικά» σχέδια ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, εργοδοτών.
Είναι αδιανόητο να έχει κανείς αυταπάτη ότι η προκηρυγμένη «Πανεθνική Ημέρα Δράσης ενάντια σε Λιτότητα - Ανεργία - Υπερφορολόγηση» θα αποφέρει κάποια νίκη για... όλους όσοι καλούνται να συμμετάσχουν.
Το σκεπτικό Παναγόπουλου και της ευρύτερης παράταξής του (που εκτείνεται από το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, περιλαμβάνει πλέον τις επιδιώξεις της Δεξιάς, του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά του οικονομικού αφεντικού όλων, του κεφαλαίου) είναι γνωστό: η απεργία ως μορφή πάλης έχει ξοφλήσει και άρα η... νέα μορφή πάλης που εφευρίσκει συμπεριλαμβάνει καταπιεστές και καταπιεζόμενους.
Σε αυτό τον συνειδητό παραλογισμό, που εφαρμόζουν ήδη ο Παναγόπουλος και οι ευρύτερες καθεστωτικές δυνάμεις που εκφράζει σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, στην πρόταση ταξικής συνεργασίας και συναίνεσης, κανένας σοβαρός άνθρωπος της Αριστεράς (συνδικαλιστικής, πολιτικής και ευρύτερης) δεν γίνεται να είναι συγκαταβατικός.
Η συνείδηση της κατάστασης του οργανωμένου εργατικού κινήματος, κατάσταση που δυστυχώς υφίσταται και με ευθύνη των αριστερών δυνάμεων και της λογικής του άκρατου σεχταρισμού που έχει επικρατήσει με μανία (ειδικά τα χρόνια μετά την προδοσία ΣΥΡΙΖΑ έχει εκλάβει μέχρι και ανθρωποφαγικές διαστάσεις), απαιτεί αντιμετώπιση και ΟΧΙ σκέτη καταγγελία της απεργίας της 30ής Μάη.
Έχουν απορριφθεί πολλές ευκαιρίες από την Αριστερά, όλα τα τελευταία πολύ σκληρά για τους εργαζόμενους χρόνια, και δεν υπάρχει τέτοια πολυτέλεια, ιδιαίτερα στο σημείο όπου βρισκόμαστε.
Η «πανεθνική φιέστα» ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-συστημικών φορέων της αγοράς χρειάζεται στην πράξη σαμποτάζ, στο δρόμο και όχι στα σπίτια μας.
Χρειάζεται να διοργανωθεί, όσο πιο έγκαιρα γίνεται πια, Γενική Απεργία και διακριτή συγκέντρωση των δυνάμεων της δουλειάς, με τη βοήθεια της Αριστεράς.
Η συνειδητή «απεργοσπασία», που στα λόγια απορρίπτει το πλαίσιο Παναγόπουλου και συνοδοιπόρων, αλλά δεν οργανώνει και δεν εμφανίζει τις εργατικές δυνάμεις σε αντιπαράθεση, δεν αποτελεί λύση, παρά δρόμο για την απογοήτευση, ενισχύοντας το «τίποτα δεν γίνεται».
Γιατί είναι σαφές (και αν δεν είναι, αυτό αποτελεί ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα) ότι οι ταξικές δυνάμεις, ούτε καν αυτές του μεγαλύτερου ΚΚΕ/ΠΑΜΕ, δεν μπορούμε να προκαλέσουμε εκτεταμένη Γενική Απεργία, ορίζοντας κάποια δική μας μέρα.
Ευκαιρία
Δεν υπάρχει η πιθανότητα να καθορίσουν οι δυνάμεις της Αριστεράς μια μέρα απεργίας που θα μπορούν να συνενωθούν όλοι και όλες οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, από τους μόνιμους του Δημοσίου και τους συμβασιούχους κάθε είδους μέχρι τα κάτεργα του ιδιωτικού τομέα.
Αυτή είναι μια ευκαιρία, που αν αξιοποιηθεί για να εμφανιστεί η δική μας πλευρά απέναντι σε εργοδότες, Παναγόπουλους και κυβερνήσεις τους, μπορεί να οδηγήσει και σε μεγαλύτερες δυνατότητες. Και είναι μια μαζική ευκαιρία, προπαγάνδας, διαφορετικού πλαισίου, Γενικής Απεργίας, με χρόνο ικανό για να φέρει κόσμο, να ενώσει κινήματα και αντιστάσεις εργατικές, αντιρατσιστικές, αντιπολεμικές, περιβαλλοντικές, ελεύθερων χώρων, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. 
Η αυτοπεποίθηση που θα προσφέρει η κοινή δράση σε μια τέτοια Γενική Απεργία θα είναι πολύ μεγαλύτερο πλήγμα στο «σύστημα Παναγόπουλου» και πολύ μεγαλύτερη παρακαταθήκη για τα επόμενα, απαραίτητα βήματα ταξικής αντεπίθεσης. Η οργάνωση επιτυχημένων και μαζικών αγώνων λείπει στην εργατική τάξη, και όχι άλλη μια εξήγηση των πεπραγμένων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.