Με άξονα την αποφασιστική αντίσταση των σιδηροδρομικών ενάντια στο σχέδιο καλυμμένης ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρόμων και αίτιο τη διάχυτη λαϊκή δυσφορία για τα αλλεπάλληλα μέτρα αποδόμησης του κοινωνικού κράτους, ένα πλατύ λαϊκό κίνημα ογκώνεται στη Γαλλία, στοχεύοντας στην απόκρουση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και στον περιορισμό της παντοδυναμίας της προεδρικής και γενικότερα της εκτελεστικής εξουσίας.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Μεγάλες και αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια και πορείες έχουν λάβει χώρα με επιτυχία σε όλες τις μεγάλες και μικρές πόλεις της Γαλλίας από τις 22 Μάρτη μέχρι σήμερα. Η συμμετοχή ήταν μεγάλη, παρά τις δυσκολίες που έπρεπε να υπερνικηθούν: 22 Μάρτη, 19 Απρίλη, Εργατική Πρωτομαγιά.
Προς το τέλος της μεγάλης διαδήλωσης της Εργατικής Πρωτομαγιάς δημιουργήθηκαν επεισόδια μεταξύ των ειδικών αστυνομικών δυνάμεων (CRS) και διαδηλωτών, μετά τις υλικές ζημιές που προκάλεσαν ομάδες γνωστές στη γαλλική κοινή γνώμη ως «Black Blocs». Τα επεισόδια αυτά προβλήθηκαν υπερβολικά σε όλα τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένης και της Ελληνικής κυβερνητικής ΕΡΤ, η οποία μέχρι τότε, αλλά και μετά, αποσιώπησε τις γαλλικές κινητοποιήσεις.
Και «φυσικά» ακούστηκε από τους γαλλικούς «επίσημους» κύκλους η άποψη πως, εφόσον υπάρχει κίνδυνος τέτοιων επεισοδίων, θα έπρεπε να επανεξεταστούν οι άδειες για τη διεξαγωγή των επόμενων διαδηλώσεων, που είχαν προγραμματιστεί.
Το καπνισμένο τσουκάλι
Σε ανοιχτή συνέλευση ακτιβιστών και συνδικαλιστών, που έγινε στο Εργατικό Κέντρο (Bourse du Travail) του Παρισιού και στον γύρω χώρο της πλατείας Ρεπουμπλίκ, στις 4 Απρίλη, έγινε κάλεσμα για μια πανεθνική συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας τις 5 Μάη ενάντια στην πολιτική και την ιδεολογία του Μακρόν. Η κίνηση αυτή, που αρχικά καταγγέλθηκε σαν «διασπαστική» από πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες της Αριστεράς, κατόρθωσε να συγκεντρώσει πάνω από 35.000 υπογραφές στο Διαδίκτυο.
«Η αστυνομική διεύθυνση Παρισιού έκρινε πως ήταν υπερβολικά πολύς κόσμος για ένα απλό πικνίκ γύρω από ένα κοινό τσουκάλι», δήλωσε ο François Ruffin, ένας από τους διοργανωτές της εκδήλωσης που είχε συμμετάσχει πριν 2 χρόνια και στη διοργάνωση του «Ολονύχτιου ξεσηκωμού» (Nuit Debout). Ο Ruffin είναι επίσης βουλευτής της Αριστεράς και εκλέχτηκε σε μια αποβιομηχανοποιημένη επαρχία της Γαλλίας, φράζοντας το δρόμο στην εκλογή του υποψήφιου του Εθνικού Μετώπου. Ως αρχικό σημείο της συγκέντρωσης είχε προταθεί η αυλή του Λούβρου, εκεί όπου ο Μακρόν είχε ξεκινήσει πριν ένα χρόνο τον μετεκλογικό του θρίαμβο. Η συγκέντρωση τελικά μεταφέρθηκε στην πλατεία της Όπερας, πολύ μεγαλύτερης χωρητικότητας.
Παρά τις αρχικές αντεγκλήσεις του τύπου «ποιος καλεί ποιον», η συμμετοχή κάλυψε το σύνολο της ευρείας πολιτικής Αριστεράς από το DIEM 25 και το κόμμα Αμόν μέχρι όλες σχεδόν τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής άκρας Αριστεράς, με παρουσία των κομματικών τους σημαιών και των σημαντικών στελεχών όλου αυτού του πολιτικού χώρου. Υπήρξε ταυτόχρονα συμμετοχή ενώσεων πολιτών όπως το ATTAC και το Κίνημα Ειρήνης και αγωνιστικών συλλογικοτήτων υπεράσπισης των μεταναστών, των αστέγων, της Υγείας, των ριζοσπαστών οικολόγων, καθώς και των κινητοποιημένων φοιτητών.
Οι επίσημες συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες δεν κάλεσαν στην πορεία αυτή, συμμετείχε όμως μεγάλος αριθμός συνδικαλιστών με τις σημαίες τους από τα συνδικάτα CGT και SUD. Η πορεία ακολούθησε δρομολόγιο 4,5 χιλιομέτρων από την Όπερα ως τη Βαστίλη, περνώντας από την πλατεία Ρεπουμπλίκ. Δεν σημειώθηκε καμιά συμπλοκή με τις αστυνομικές δυνάμεις. Ο αριθμός των διαδηλωτών υπολογίζεται σε 40.000 από την αστυνομία και σε 160.000 από τους διοργανωτές.
Το χαρακτηριστικό αυτής της διαδήλωσης ήταν η πολυμορφία των αιτημάτων. Αυτό είναι αρκετά εύλογο στη σημερινή Γαλλία, όπου η νεοφιλελεύθερη και αυταρχική επέλαση Μακρόν εκδηλώνεται ταυτόχρονα σε όλα τα μέτωπα με πολλαπλές σκληρές συνέπειες στους επί μέρους χώρους και αυξανόμενη αγωνία για το μέλλον της κοινωνίας. Το σύμβολο αυτής της πορείας ήταν το κοινό «τσουκάλι», όπου η κάθε κοινωνική ομάδα είχε να βάλει τα ιδιαίτερα ζητήματα και αιτήματά της για να βράσουν μαζί και να βγάλουν το κοινό ζουμί της ιδεολογικής και πολιτικής απόρριψης του νεοφιλελευθερισμού. Έτσι μια αφίσα της εκδήλωσης, παραποιώντας όμοια αφίσα του Μάη του ’68, παρουσιάζει έναν διαδηλωτή να πετάει, αντί για πέτρες, κρεμμύδια, ντομάτες και πράσα, εικόνα που ερμηνεύτηκε από τους κυβερνητικούς κύκλους σαν... κάλεσμα σε βίαιη εξέγερση κατά τον τρόπο δράσης... των Black Blocs! Καθώς και το όνομα της εκδήλωσης «Γιορτή για τον Μακρόν» (Fête à Macron), που στα Γαλλικά μπορεί να ακουστεί και σαν «Καψόνι στον Μακρόν», ερμηνεύτηκε και πάλι από τους ίδιους κύκλους σαν... παρότρυνση για διατάραξη της δημόσιας τάξης.
Τα χαρακτηριστικά της κινητοποίησης της 5ης Μάη (πολυσυλλεκτικότητα, επικοινωνιακή διάσταση) εκφράζουν τη δύναμη ταυτόχρονα όμως και την ενδεχόμενη αδυναμία του κινήματος. Η μαγιά συσπείρωσης που δημιουργήθηκε, θα πρέπει να ζυμωθεί δυναμικά για να φουσκώσει με τη δημιουργία ενωτικών επιτροπών δράσης σε όλους τους γεωγραφικούς και κοινωνικούς χώρους, κατ’ αναλογία με εκείνο που είχε γίνει για το δημοψήφισμα του 2005 για το Ευρωσύνταγμα.
Γιατί το «τσουκάλι» δεν πρέπει ούτε να χυθεί, ούτε να παραβράσει.
Αν η δήλωση του Ζαν-Λικ Μελανσόν πως «στις 5 του Μάη ένας νέος ήλιος ανέτειλε πάνω από τα κινήματά μας» εκφράζει κυρίως τη ρομαντική διάσταση της γαλλικής ψυχής, γεγονός είναι πως έγινε ένα σημαντικό βήμα.
Πέρα από τη «μεγάλη λευκή πορεία» των νοσοκομειακών που έχει αναγγελθεί για τις 15 Μάη, τη διακλαδική απεργία του Δημόσιου Τομέα και πορεία της 22ης του Μάη, τις συνεχιζόμενες διήμερες απεργίες των σιδηροδρομικών, τις λοιπές απεργιακές εστίες και τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, έχει αναγγελθεί για τις 26 του Μάη μια νέα πανεθνική συγκέντρωση και πορεία, στην οποία θα συμμετέχουν αυτή τη φορά και η ηγεσία της CGT και τα συνδικάτα SUD-Solidaires.