Αγγλία:
Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι διαδήλωσαν στο Λονδίνο, μετά το κάλεσμα της TUC (το βρετανικό αντίστοιχο της γενικής συνομοσπονδίας) για ένα «Νιου Ντιλ για τους εργαζόμενους». Η κινητοποίησε ζητούσε αύξηση του κατώτατου μισθού, ανατροπή των αντισυνδικαλιστικών νόμων που δυσκολεύουν την προκήρυξη απεργίας, αύξηση χρηματοδότησης για υγεία-παιδεία-κοινωνικές υπηρεσίες μέσω της πάταξης της μεγάλης φοροδιαφυγής. Οι μισθολογικές αυξήσεις κυριάρχησαν στις απαιτήσεις των διαδηλωτών, καθώς το εργατικό εισόδημα περνά τη χειρότερη φάση πτώσης-στασιμότητας τους τελευταίους δύο αιώνες. Η προσμονή μιας κυβέρνησης Κόρμπιν επίσης ήταν σημείο αναφοράς. Αφενός λειτουργεί ενθαρρυντικά για έναν κόσμο το ότι διατυπώνει αιτήματα που ελπίζει ότι θα υλοποιηθούν. Αφετέρου όμως, οι παγίδες που κρύβει μια εκλογική αναμονή «ως ότου έρθει ο Κόρμπιν» είναι τεράστιες...
Αργεντινή
Στα 2μιση χρόνια διακυβέρνησής του, ο Μαουρίτσιο Μάκρι καλεί το ΔΝΤ! Αμήχανη σιωπή έχει πέσει στους νεοφιλελεύθερους «αργεντινολόγους», τώρα που το «πουλέν» τους είναι αυτό που οδήγησε τη χώρα «στα βράχια» και όχι οι «λαϊκιστές». Προβλήματα υπάρχουν και για την επιχειρούμενη «δεξιά παλινόρθωση» στη Λατ. Αμερική, που επιχειρούσε να δημαγωγήσει πάνω στην αποτυχία του «ροζ κύματος», για να πείσει ότι άνθρωποι που έχουν «την εμπιστοσύνη των αγορών» και θα «ανοίξουν τη χώρα σε ξένες επενδύσεις» είναι η απάντηση στην κρίση που μαστίζει την ήπειρο...
Ιράκ
Τα πρώτα αποτελέσματα των ιρακινών εκλογών δείχνουν πρωτιά του σιίτη ηγέτη Μοκτάντα Αλ Σαντρ. Ο Αλ Σαντρ έφτιαξε το όνομά του ηγούμενος δύο εξεγέρσεων ενάντια στην αμερικάνικη κατοχή. Στη συνέχεια αποστασιοποιήθηκε από το Ιράν και υιοθέτησε μια εθνικιστική ρητορική ενάντια στον θρησκευτικό διαχωρισμό και γενικότερα τη διαφθορά των (σιιτικών) κυβερνήσεων. Βγήκε από την αφάνεια πριν 2-3 χρόνια, οργανώνοντας αντικυβερνητικές διαδηλώσεις (που όμως δεν ενώθηκαν με τον αναβρασμό στις σουνιτικές περιοχές). Η συμμαχία του με το ΚΚ σε αυτές τις εκλογές ήθελε να επισφραγίσει τη «στροφή» του ως φωνή των «περιθωριοποιημένων» ανεξαρτήτως δόγματος και οδήγησε στη δυναμική επιστροφή του και εκλογικά. Ο Αλ Σαντρ προφανώς δεν είναι «άγιος». Αλλά η απήχησή του (που προκάλεσε έκπληξη) δείχνει ότι υπάρχει «ζήτηση» για πολιτική πέρα από τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς. Ενώ το 55% με την αποχή του έδειξε την απόρριψη του πολιτικού συστήματος...