Μια ιστορία εποικισμού και κλεμμένης γης

Η επέτειος της Νάκμπα (της «καταστροφής») κάθε 15 Μάη είναι κομβικής σημασίας για το παλαιστινιακό κίνημα. Υπενθυμίζει την πραγματική ιστορία, που θάβεται από τους υποστηρικτές του Ισραήλ (οι οποίοι γιορτάζουν την «ανεξαρτησία του» το 1948), που υποτιμάται από όσους αντιλαμβάνονται το Παλαιστινιακό ως έναν ακόμα «πόλεμο δύο εθνοτήτων», που τείνει να ξεθωριάζει στο καταθλιπτικό τοπίο που επικράτησε την εποχή μετά το Όσλο και την επικέντρωση της συζήτησης στο αν θα απομείνουν κάποια λιγοστά εδάφη να διαχειρίζεται ως κρατίδιο η Παλαιστινιακή Αρχή, αδύναμο, πολιορκημένο και εξαρτημένο από το κράτος του Ισραήλ. 
Η Νάκμπα θυμίζει ότι το Παλαιστινιακό είναι μια ιστορία εποικισμού, κλεμμένης γης και βίαιου εκτοπισμού των γηγενών από τις εστίες τους. Θυμίζει ότι το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε πάνω στα ερείπια των παλαιστινιακών οικισμών, πάνω στο αίμα και τα κόκαλα της τρομοκρατίας που εξαπέλυσαν οι σιωνιστικές πολιτοφυλακές για να υποχρεώσουν στην Έξοδο εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστινίους και να καταλάβουν το μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής Παλαιστίνης. Υπενθυμίζει ότι η αδικία δεν ξεκίνησε το 1967 (με την κατάληψη των υπόλοιπων παλαιστινιακών εδαφών) και δεν μπορεί να λυθεί απλά και μόνο με την αναγνώριση ενός κάποιου παλαιστινιακού «κράτους» (;) σε κάποια από τα εδάφη που βρίσκονται μετά το 1967 υπό κατοχή.
Η υπενθύμιση της καταστροφής του 1948 αποτελεί υπενθύμιση όλων των πτυχών/αιτημάτων του παλαιστινιακού αγώνα, πέρα από τον τερματισμό της κατοχής: τα δικαιώματα των Αράβων/Παλαιστινίων που ζουν στο ίδιο το κράτος του Ισραήλ ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αλλά και το δικαίωμα των εκατομμυρίων προσφύγων να επιστρέψουν στις εστίες τους. Αυτά που αποτελούν τον πυρήνα του «δικαιώματος στην αυτοδιάθεση», το οποίο παραβιάζει κατάφωρα, με την ίδια του την ύπαρξη το κράτος του Ισραήλ με τη μορφή που έχει: ως κράτος που η δημοκρατία του σταματά εκεί όπου αρχίζει η ανάγκη υπεράσπισης του «εβραϊκού του χαρακτήρα». Το 1948 θυμίζει ότι το Ισραήλ αποτελεί το τελευταίο κράτος εποίκων στον πλανήτη, που όπως και όσα προϋπήρξαν είναι υποχρεωμένο να αρνείται την αυτοδιάθεση του γηγενούς πληθυσμού για να συνεχίσει να υπάρχει ως τέτοιο (απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, κατεχόμενη Αλγερία, Ροδεσία κ.ο.κ.). 
Οι ευλογίες που έδωσαν όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις το 1948 και η γρήγορη και εύκολη αναγνώριση των τετελεσμένων υπενθυμίζουν και τον γεωστρατηγικό ρόλο του Ισραήλ από τη στιγμή της ίδρυσής του, όπως τον οραματίζονταν οι ίδιοι οι ιδρυτές του, οι ηγέτες του πολιτικού ρεύματος του σιωνισμού: εκείνον του μαντρόσκυλου του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή, του «προκεχωρημένου φυλακίου του δυτικού κόσμου απέναντι στους βάρβαρους Άραβες». 
Η λέξη «Νάκμπα» δεν είναι τυχαία. Μια ολόκληρη κοινωνία καταστράφηκε. Χρειάστηκαν χρόνια για να ανασυγκροτηθεί –από τη Διασπορά– το παλαιστινιακό κίνημα. Αλλά το κατάφερε. Και ακολούθησαν δεκαετίες αγώνα, ο οποίος συνεχίζεται ως σήμερα.
Εβδομήντα ολόκληρα χρόνια μετά την «καταστροφή», ένα σύνθημα συνεχίζει να ακούγεται στις διαδηλώσεις: Η Παλαιστίνη θα ελευθερωθεί, από τον (Ιορδάνη) ποταμό ως τη (Μεσόγειο) θάλασσα!