Ταξική σύγκρουση και όχι «κοινωνική συμμαχία»

Η 30 του Μάη πρέπει και μπορεί να γίνει μια μαζική και καλά οργανωμένη γενική απεργία, χαλώντας τα «πανεθνικά σχέδια» της διαταξικής Κοινωνικής Συμμαχίας που στήνει η μνημονιακή ηγεσία της ΓΣΕΕ, το συστημικό προεδρείο της ΑΔΕΔΥ και οι φορείς «της αγοράς και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας».
Δεν έχουμε καμία ψευδαίσθηση και καμία ανοχή σε συμμαχίες εργαζομένων-εργοδοτών, αλλά αντίθετα χρειαζόμαστε οργάνωση της αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος με Γενική Απεργία τη μέρα της φιέστας, που είναι μια παραγωγική αντιμετώπιση, με δράση και συσπείρωση του κόσμου της δουλειάς.
Νέες πρακτικές, που πατάνε σε ένα παλιό αφήγημα συνεργασίας και ευημερίας όλων μαζί των δήθεν «κοινωνικών εταίρων», επιχειρείται να επιβληθούν στο εργατικό κίνημα, τη στιγμή που βρίσκεται σε ύφεση ακριβώς λόγω της ταξικής συνεργασίας (με τη συνεπακόλουθη προδοσία) που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015.
«Πανεθνική μέρα δράσης»
Ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ σπεύδει, σαν λαγός, να διαμορφώσει την άποψη ότι μετά τα μνημόνια, «όλοι μαζί» θα βάλουμε μπροστά την πολιτική της ανάπτυξης, για την «παλινόρθωση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας».
Με κύριο σύνθημα «για μια άλλη Ελλάδα – Ενάντια σε λιτότητα, ανεργία, υπερφορολόγηση», η Κοινωνική Συμμαχία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-φορέων της αγοράς προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους να ενωθούν με τα αφεντικά τους σε μια «πανεθνική ημέρα δράσης».
Στο κοινό πλαίσιο έχει... ξεχαστεί η λέξη «μνημόνιο» και έχουν «ξεχάσει» να μας διευκρινίσουν από ποιους ζητάμε να ικανοποιήσουν τα αιτήματά μας.
Γιατί η Κοινωνική Συμμαχία δεν φαίνεται να θεωρεί υπαίτια την κυβέρνηση αυτή, ούτε καμιά προηγούμενη, αλλά ούτε και τους ΕΕ-ΔΝΤ και φυσικά ούτε τους εργοδότες, αφού είναι οι ίδιοι.
Έχουν, επίσης, ξεχάσει να μας πουν, στην περίπτωση που... κερδίσουμε το αίτημα ενάντια στην υπερφορολόγηση εργοδότες και εργαζόμενοι συγχρόνως, από ποιόν θα μαζεύει έσοδα το κράτος για να πληρώνει το διαβόητο χρέος; 
Όσο για τις υπερφυσικές δαπάνες για τους πολεμικούς εξοπλισμούς, την ιμπεριαλιστική εμπλοκή της χώρας μας και τα σενάρια πολέμου με γειτονικούς λαούς... ούτε λόγος!
Στο κοινό πλαίσιο εξαφανίζονται οι τάξεις, λες και όλοι πληρώνουμε τους ίδιους φόρους, λες και όλοι έχουμε δεχθεί την ίδια μείωση της αγοραστικής δύναμης, λες και όλοι έχουμε την ίδια πρόσβαση σε υγεία και παιδεία, λες και όλοι έχουμε τους ίδιους νεκρούς στα εργατικά «ατυχήματα».
Η επιχειρηματικότητα για την οποία μας καλούν να παλέψουμε, εμπεριέχει ακριβώς μια «διατηρήσιμη ανάπτυξη», που σημαίνει επιδοτήσεις των ιδιωτών της ΓΣΕΒΕΕ, της ΕΣΕΕ (που συμμετέχουν στην Κοινωνική Συμμαχία) από δημόσιο χρήμα, εργαζόμενους με τη μορφή «ωφελουμένου», «μαθητεία» αντί για συλλογικές συμβάσεις εργασίας και κέρδη που κοστίζουν ακόμα και ανθρώπινες ζωές. 
Όσο για τις μνημονιακές απώλειες που έχουν υποστεί σε χρήμα και αίμα οι εργαζόμενοι τα τελευταία 8 χρόνια, θεωρούνται «περασμένες-ξεχασμένες».
Η Κοινωνική Συμμαχία δεν προβάλλει την παραμικρή διεκδίκηση για επαναφορά στους χαμένους μισθούς, συντάξεις, εφάπαξ, λαϊκή περιουσία, εργασιακά δικαιώματα, νοσοκομεία, σχολεία, ταμεία, ιδιωτικοποιημένες υπηρεσίες-χώροι-αγαθά, εισφορές και αποθέματα. 
Η φιλοσοφία που επιχειρείται να εμπεδωθεί είναι ότι «από εδώ και πέρα, με ένα εθνικό σχέδιο για την πατρίδα μας, θα ανορθωθεί η ελληνική κοινωνία και οικονομία».
Χρειάζεται πολλή προσοχή, γιατί η ανάγκη ενός σχεδίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας πολύ συχνά διατυπώνεται και από τους ίδιους τους εργαζόμενους, εννοώντας ότι χρειάζεται αναδιάταξη της παραγωγής και της οικονομίας και αναδιανομή πλούτου από το κεφάλαιο προς τους φτωχούς, με τη διαφορά ότι αυτό το σχέδιο δεν υπάρχει περίπτωση να υλοποιηθεί, αν βασιστεί στην καλή θέληση και τη συμμετοχή του ίδιου του κεφαλαίου και δεν πρόκειται να ικανοποιήσει το σύνολο της χώρας, αλλά την εργαζόμενη πλειοψηφία. 
Η Αριστερά
Όλη η Αριστερά ασκεί, πολύ σωστά, σκληρή κριτική στο διαταξικό και «πανεθνικό σχέδιο» Παναγόπουλου και συνοδοιπόρων, εντοπίζοντας την ποιοτική διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε προηγούμενες απεργίες, ακόμα κι αν είχαν προκηρυχθεί από τις πιο μνημονιακές και ενδοτικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και σε αυτή τη φιέστα, που προσχωρεί στα αιτήματα των εργοδοτών και στη σύμπραξη μαζί τους.
Η αντιμετώπιση, όμως, που προτείνεται από κάποια τμήματα της Αριστεράς, αλλά και η καθυστέρηση για την οργανωμένη αντίδραση στην «πανεθνική φιέστα» του Παναγόπουλου καθόλου δεν τον αποδυναμώνει και δεν ευνοεί την πλευρά μας.
 Η πρότασή μας, ως Κόκκινο Δίκτυο εργαζομένων και ως ΜΕΤΑ, είναι διατυπωμένη εδώ και καιρό για εντελώς ξεχωριστή συγκέντρωση (και όχι προσυγκέντρωση), όλων των ταξικών αριστερών δυνάμεων, με συνδιοργάνωση (μικροφωνικές, εξέδρα, υλικά), ικανό χρονικό διάστημα προπαγάνδισης και προοπτική συνένωσης κάθε κινηματικής αντίστασης που αναπτύσσεται επίμονα αυτό το διάστημα, από τους αναπληρωτές της εκπαίδευσης, τους επικουρικούς της υγείας, τους απολυμένους συμβασιούχους των δήμων, τους αντιτιθέμενους στην «αξιολόγηση» Δημοσίους Υπαλλήλους και τους εργαζόμενους στα κάτεργα του ιδιωτικού τομέα, μέχρι τους αγωνιστές ενάντια στους πλειστηριασμούς, τους συνταξιούχους, τους αντιρατσιστές και τα κινήματα για τους ελεύθερους χώρους. 
Είναι μία πρόταση που διεκδικεί τη Γενική Απεργία για λογαριασμό του εργατικού κινήματος, που την αφαιρεί από πρόσχημα των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και που οργανώνει σε ταξικό επίπεδο την πλευρά μας, χωριστά από κεφάλαιο, κυβέρνηση και εργοδότες, σε κοινά ορισμένο σημείο (πλατεία Κάνιγγος, Μουσείο κλπ), χωρίς καμιά σχέση με τη διοργάνωση ΓΣΕΕ.* 
Είναι μία πρόταση ενεργής συμμετοχής και αυτοπεποίθησης του κόσμου της δουλειάς, ενωτική και συσπειρωτική, που δεν επιχειρεί απλώς να εξηγήσει και να καταγγείλει τα καμώματα της μνημονιακής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, ούτε να συγκεντρώσει ένα τμήμα των ταξικών δυνάμεων, αλλά να οργανώσει μαχητικά, εδώ και τώρα, την ταξική αντεπίθεση.  
Γι’ αυτό και θα επιμείνουμε σε αυτή, με στόχο να απαντήσει η πλευρά μας με μία άλλη κοινωνική συμμαχία, πραγματική και δυναμική!