Γαλλία: Ο Μακρόν δεν ησυχάζει από τις συνεχείς κινητοποιήσεις

Οι αντιμεταρρυθμίσεις του ακραίου κέντρου στη Γαλλία (που επιτίθεται σφοδρά στο δημόσιο και τους δημόσιους οργανισμούς, ιδιωτικοποιώντας τα κερδοφόρα κομμάτια τους, αφαιρώντας θέσεις εργασίας και εργατικές κατακτήσεις από τους εργαζόμενους του δημοσίου, αλλά και εκθέτοντας σε κίνδυνο οικονομικό, ατυχημάτων και μείωσης των υπηρεσιών τους χρήστες) είναι πολύ γνώριμες στην ελληνική κοινωνία, που αντιμετωπίζει τις ίδιες νεοφιλελεύθερες επιθέσεις, ειδικά τα τελευταία μνημονιακά χρόνια.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι σιδηροδρομικοί (με συνεχείς απεργίες για 3 μέρες κάθε εβδομάδα), αλλά και η νεολαία σε λύκεια και πανεπιστήμια, αντιδρούν με αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις σε ολόκληρη τη Γαλλία, οργανώνοντας διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και κάποιες καταλήψεις σε πάρα πολλές πόλεις.
 Οι πιο πρόσφατες μαζικές κινητοποιήσεις έγιναν στις 22 Μάη με απεργία στο δημόσιο και στις 26 Μάη οργανώθηκε η «λαϊκή πλημμύρα» (marée populaire).
Το σημαντικό και διαφορετικό στοιχείο, όπως σημειώνει και το NPA, είναι ότι οι τελευταίες κινητοποιήσεις πραγματοποιούνται με τη σύγκλιση πολλών διαφορετικών συνδικάτων (CGT, Solidaires, FSU, UNEF, SAF, Syndicat de la magistrature), συλλογικοτήτων, κινημάτων, αλλά και οργανώσεων και κομμάτων της πολιτικής Αριστεράς. Οι κινητοποιήσεις αυτές είναι το αποτέλεσμα μιας μεγάλης προσπάθειας για την ενότητα όσων εξέφραζαν τη βαθιά ανάγκη για δράση απέναντι στις φιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις του Μακρόν, όσων καταλάβαιναν την ανάγκη της ενότητας για να σταματήσουν τις επιθέσεις.
Πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτή την «ανάφλεξη» έπαιξε η ενωτική διακήρυξη πολλών πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς, πριν από την κινητοποίηση στις 22 Μάρτη. Επιπλέον, όπως γράφει η Christine Poupin στο site του NPA (23/5), χρειάζεται η συνείδηση (επώδυνη πολλές φορές), σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, ότι καμία από αυτές δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί μόνη της την πολιτική έκφραση και την αντίθεση από τα αριστερά στην κυβέρνηση και την πολιτική της, ούτε, πολύ περισσότερο, να υπαγορεύει τις συνθήκες της ενότητας στις άλλες δυνάμεις, καλώντας τες απλά να στοιχηθούν σε μία προαποφασισμένη πρωτοβουλία από μία και μόνο δύναμη. Αυτή η πρώτη κοινή θέση που υιοθετήθηκε, συνοδεύτηκε από κοινές δράσεις στη συνέχεια.
Η άλλη σημαντική σπίθα, που παίζει βασικό ρόλο στην «ανάφλεξη», προέρχεται από τον συνδικαλιστικό χώρο και ιδιαίτερα από τη CGT, που έχει έρθει σε ρήξη με την παραδοσιακή μεταφορά των απόψεων του KK Γαλλίας (PCF) κι έτσι, στην εσωτερική διαβούλευση των οργανώσεών της για τη συμμετοχή στην κινητοποίηση της 26 Μάη, 78 οργανώσεις ψήφισαν υπέρ, 6 απείχαν και 6 ψήφισαν κατά.
Άλλα συνδικάτα (Unsa, CFDT και FO) αρνήθηκαν τη συμμετοχή στις διαδηλώσεις του Σαββάτου 26/5, όπως και το σοσιαλιστικό κόμμα (PS).
Σύμφωνα με το Υπουργείο Εσωτερικών περίπου 93.000 άτομα συγκεντρώθηκαν σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας. Σύμφωνα με τη CGT, οι διαδηλωτές ήταν 250.000. Στις 26 Μάη έγινε άλλη μία διαδήλωση ενάντια στο Μακρόν και τις διάφορες πλευρές της πολιτικής του. 
Σίγουρα χρειάζεται να μεταφερθεί ο αγώνας σε όλους τους τομείς και να υποστηριχθεί ο αγώνας των σιδηροδρομικών.

Ανταπόκριση από το Παρίσι

Σ ε προηγούμενο άρθρο εξηγούσαμε την απεργία των σιδηροδρομικών στη Γαλλία: τόσο τη διάρκεια, όσο και τις δυσκολίες της εξαιτίας των επιλογών των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών CGT, UNSA, SUD-Rail και CFDT να συγκροτήσουν ένα κίνημα το οποίο δεν θα βασίζεται καθόλου πάνω στις γενικές συνελεύσεις των απεργών. Έκτοτε αυτή η μάχη συνεχίζεται. Οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες διατηρούν την τακτική της διακεκομμένης απεργίας με καλέσματα που έχουν ανακοινωθεί 3 μήνες νωρίτερα. Σ’ αυτό προστέθηκε και η οργάνωση ενός εσωτερικού δημοψηφίσματος στην SNCF (δημόσια εταιρία σιδηροδρόμων), το οποίο, όπως ήταν αναμενόμενο, επιβεβαίωσε ότι το 95% των ψηφισάντων (με 61% συμμετοχή) αρνήθηκε το «σιδηροδρομικό σχέδιο» της κυβέρνησης. Ποιο ωστόσο το νόημα αυτού του δημοψηφίσματος; Δεκάδες χιλιάδες σιδηροδρομικοί υπάλληλοι είχαν ήδη δηλώσει τη γνώμη τους από τις αρχές του Απρίλη, συμμετέχοντας στην απεργία!
Η κυβέρνηση επιχειρεί να σταματήσει την κοινωνική σύγκρουση, ανακοινώνοντας μια «μερική ανάκτηση του χρέους της SNCF από το κράτος». Αλλά αυτό το «χρέος» δεν είναι εκείνο της SNCF κι ακόμη λιγότερο δεν είναι των σιδηροδρομικών: Αντιστοιχεί ουσιαστικά στη χρηματοδότηση των δημόσιων υποδομών που χρειάζονται οι σιδηρόδρομοι! Σ’ αυτόν τον τομέα, ορισμένες επιλογές που έγιναν στο παρελθόν τίθενται υπό αμφισβήτηση, όμως δεν είναι ευθύνη μας. Ούτως ή άλλως, αυτή η «απάντηση» δεν ανταποκρίνεται στις βασικές διεκδικήσεις των απεργών. Το κίνημα επομένως συνεχίζεται με τους περιορισμούς που έχουν ήδη επισημανθεί.
Παράλληλα, στις 22 Μάη, όλες οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες υπαλλήλων καλούσαν σε απεργία και διαδηλώσεις. Πετυχημένες κινητοποιήσεις, χωρίς μεγάλους αριθμούς απεργών και τεράστιες διαδηλώσεις. Η απουσία προοπτικής πίσω από αυτό τον τύπο καλέσματος (24ωρη απεργία) περιορίζει τη συμμετοχή. H επιλογή των ομοσπονδιών CGT, UNSA και CFDT των σιδηροδρομικών να μη μετακινήσουν το προκαθορισμένο χρονοδιάγραμμά τους, βάρυνε στη συμμετοχή στις 22 Μάη.
Στις 22 Μάη, η κρατική καταστολή ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο: αυθαίρετες συλλήψεις και ποινές, συμπεριλαμβανομένων νεαρών μαθητών και μαθητριών λυκείου «ένοχων» για την κατάληψη του σχολείου τους! Αλλού, στη Notre-Dame-des-Landes, οι απελάσεις των Ζαντίστ (ZAD-Ζώνες Υπεράσπισης της γης-καταλήψεις) συνεχίζονται, ένας από αυτούς χτυπήθηκε στο χέρι από χειροβομβίδα της χωροφυλακής... Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η αστυνομική βία την οποία καταγγέλλουν ενώσεις και συλλογικότητες κυρίως στα προάστια: είναι η τακτική των φυλετικών διακρίσεων. 
Το Σάββατο 26 Μάη, περίπου εξήντα συλλογικότητες, συνδικαλιστικές και πολιτικές, καλούσαν σε διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Και πάλι, εάν δεν πρέπει να μελαγχολήσουμε με τον αριθμό των διαδηλωτών, το «λαϊκό κύμα» που ανακοινώθηκε, δεν έπνιξε τη χώρα! Αυτές οι διαδηλώσεις είναι χρήσιμες, γιατί είναι στιγμές έκφρασης δυσαρέσκειας και συγκλίσεων. Ωστόσο, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την άμεση δράση των εργαζομένων στις επιχειρήσεις και τις υπηρεσίες και κυρίως την απεργία. Δεν πρόκειται για απόρριψη μιας μορφής δράσης, αλλά υπάρχει ένα ζήτημα μαχητικών προτεραιοτήτων: Τι πρέπει να οικοδομήσουμε, να υπερασπιστούμε, να ενισχύσουμε σήμερα; Τα καλέσματα για διαμαρτυρία χωρίς απεργιακή βάση, ή τα εργαλεία για την οργάνωση των λαϊκών τάξεων και την άμεση δράση τους;