Τη συνέχιση του καθεστώτος αυστηρής επιτροπείας από τις ευρωηγεσίες, αλλά και το νέο χτύπημα στις συντάξεις και στο αφορολόγητο, αποκαλύπτει το κείμενο του «συμπληρωματικού» μνημονίου που παρουσίασε η Κομισιόν, στο πλαίσιο του τελευταίου Eurogroup την περασμένη εβδομάδα.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Στη συνεδρίαση εξετάστηκε η πορεία των λεγόμενων προαπαιτούμενων της τέταρτης αξιολόγησης, όπως και η «επόμενη μέρα» μετά τον Αύγουστο του 2018. Οι αποφάσεις διαλύουν και επισήμως τους κυβερνητικούς μύθους περί «καθαρής» εξόδου από το ασφυκτικό πλαίσιο του μνημονιακού προγράμματος, μιας εξόδου που τάχα θα επέτρεπε στην κυβέρνηση την εφαρμογή ορισμένων φιλολαϊκών μέτρων.
Όπως αναμενόταν –στο 40σέλιδο κείμενο που είναι ήδη συμφωνημένο μεταξύ κυβέρνησης Τσίπρα και «κουαρτέτου»– το μόνο που περιγράφεται είναι μια σειρά από δεσμεύσεις, ιδιωτικοποιήσεις και σκληρά αντεργατικά μέτρα, που φτάνουν μέχρι το 2022 και βλέπουμε…
Και αυτό γιατί στις δεσμεύσεις της μεταμνημονιακής εποχής υπάρχουν μία σειρά από δράσεις που έχουν ορόσημο όχι μόνο το 2019, αλλά και το 2020, το 2021 ακόμη και το 2023, προδιαγράφοντας την αυστηρή επιτήρηση των επόμενων ετών. Ως υπέρτατος στόχος τίθεται, φυσικά, η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% του ΑΕΠ για μια πενταετία τουλάχιστον, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την περικοπή κοινωνικών δαπανών και την ένταση της φορολογικής αφαίμαξης μισθωτών και συνταξιούχων.
Στη νέα επίθεση που ετοιμάζεται με την επέκταση του μνημονίου 3, αναφέρεται ρητά η μείωση των καταβαλλόμενων συντάξεων από 1/1/2019 (παρά την κυβερνητική προπαγάνδα των προηγούμενων ημερών, ότι ίσως αποφευχθεί αυτή η βίαιη παρέμβαση που προβλέπει ο διαβόητος νόμος Κατρούγκαλου).
Περίπου 2.000.000 παλιοί συνταξιούχοι υπολογίζεται πως θα μπουν στον επανυπολογισμό των συντάξεων και την περικοπή μεγάλου τμήματος της «προσωπικής διαφοράς». Σε αυτό θα προστεθεί η πλήρης κατάργηση του ΕΚΑΣ, αλλά και η κατάργηση των οικογενειακών επιδομάτων με βάση το νόμο Αχτσιόγλου. Δηλαδή οι μειώσεις, σε ορισμένες περιπτώσεις, θα ξεπεράσουν και το συμφωνημένο όριο, οδηγώντας τους συνταξιούχους σε απώλειες έως 350 ευρώ το μήνα!
Συγχρόνως, στην ίδια πάντα συμφωνία, δεν αναφέρεται πουθενά ο χρόνος εφαρμογής των «αντιμέτρων», που είχαν παρουσιαστεί ως το «αντίδοτο» για την άγρια μνημονιακή λιτότητα. Ούτε φυσικά αποτυπώνονται οι υποσχέσεις κυβερνητικών στελεχών για αύξηση του κατώτατου μισθού και αποκατάσταση των πληγμάτων στις συλλογικές συμβάσεις, που –δήθεν– θα επιτρέψει η πορεία «ανάκαμψης» της οικονομίας.
Αντιθέτως, η υπερφορολόγηση των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων κλιμακώνεται. Ακόμη και σε αυτή την εκδοχή του μνημονίου, επισημαίνεται ότι «ως προαπαιτούμενο οι αρχές θα επισπεύσουν την εφαρμογή του αφορολόγητου το 2019, αν το ΔΝΤ, σε συνεργασία με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις ελληνικές αρχές στο πλαίσιο της τελικής αξιολόγησης, θεωρεί ότι μία εμπροσθοβαρή εφαρμογή είναι αναγκαία για να διατηρηθεί το πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% του ΑΕΠ το 2019». Με άλλα λόγια, αν δε πιαστεί το «ματωμένο πλεόνασμα» του 2019, το ενδεχόμενο ταχύτερης μείωσης του αφορολόγητου ορίου θα γίνει πραγματικότητα. Παράλληλα, δεν προβλέπεται καμία μείωση στα έσοδα από το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ, ενώ υπάρχει και η δέσμευση της κατάργησης των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ σε όποια νησιά του Αιγαίου έχουν απομείνει.
Αν η «έξοδος» από τα μνημόνια αποδείχτηκε και επισήμως δημαγωγία των κυβερνητικών επιτελείων, εξίσου θολή είναι και η «διευθέτηση» του χρέους. Οι αντιθέσεις για το συγκεκριμένο ζήτημα, ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωζώνη, παραμένουν. Η όποια σύγκλιση απόψεων για τα μέτρα που θα αποφασιστούν, ώστε να επιτευχθεί η «ελάφρυνση» του χρέους (ουσιαστικά ένα πρόγραμμα μετάθεσης των δυσβάσταχτων πληρωμών σε βάθος χρόνου), αναμένεται να επιτευχθεί (στην καλύτερη περίπτωση) στο Eurogroup της 21ης Ιούνη. Ο πρόεδρος του Eurogroup, Μάριο Σεντένο, γνωστοποίησε πως δόθηκε εντολή στους «θεσμούς» να προχωρήσουν στην τελική ανάλυση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Η διεθνής αβεβαιότητα όμως, με τελευταίο επεισόδιο την ιταλική κρίση και τον αντίκτυπό της στην αγορά κρατικών ομολόγων των χωρών του Νότου, περιπλέκει ακόμα περισσότερο το ρόλο του ΔΝΤ, την έξοδο στις χρηματαγορές και όσα διατυμπανίζει το Μαξίμου, αλλά και η ΝΔ, ως επιστροφή στην «κανονικότητα».
Οι επικοινωνιακοί τακτικισμοί και τα κυβερνητικά ψέματα, ως συνήθως, αποκαλύφθηκαν γρήγορα. Η «έξοδος» από το μνημόνιο είναι τελικά μνημόνιο διαρκείας. Τα μνημόνια θα τελειώσουν μόνο όταν καταργηθούν όλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που τα συνοδεύουν, μόνο όταν σπάσουμε την πολιτική της φτώχειας και της ανεργίας, μόνο όταν «οι από κάτω», το μαζικό κίνημα και η Αριστερά, ξηλώσουν το μνημονιακό καθεστώς και τους πολιτικούς του υπηρέτες.