Λένε ότι... για τους νεκρούς στη Γάζα ευθύνεται και η Χαμάς

Μαζί με αυτήν τη χυδαία προπαγανδιστική επίθεση εμφανίστηκε και μια πιο ραφιναρισμένη, που επιχειρεί να κρατήσει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους διοργανωτές των διαδηλώσεων των Παλαιστινίων και τον ισραηλινό στρατό. Επιτομή αυτής της λογικής ήταν και η ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, που μια «αριστερή» κυβέρνηση καλούσε το Ισραήλ να... αποφύγει δυσανάλογη (!) βία, ενώ καλούσε και τη Χαμάς και τους διοργανωτές των διαδηλώσεων να... διασφαλίσουν τον ειρηνικό τους χαρακτήρα!
Σε πείσμα των κατηγοριών, στις κινητοποιήσεις της Πορείας της Επιστροφής πρωταγωνίστησε ένα τμήμα του παλαιστινιακού πληθυσμού που έχοντας πάρει αποστάσεις και από το δρόμο των διαρκών διαπραγματεύσεων και από το δρόμο της περιοδικής εκτόξευσης ρουκετών επιχείρησε να ανιχνεύσει το δρόμο της μαζικής ειρηνικής ανυπακοής ως μέθοδο δράσης. Και αντιμετώπισε σφαίρες. 
Προφανώς, απέναντι στους «οχυρωμένους» ελεύθερους σκοπευτές πάνω στο φράχτη και στα drones που ψέκαζαν με τόνους χημικών, κάποιες πιο μαχητικές μειοψηφίες της κινητοποίησης χρησιμοποίησαν πέτρες και μολότοφ και χαρταετούς. Προφανώς κάποιοι επιστράτευσαν κόφτες και σχοινιά για να αποπειραθούν να ανοίξουν ρωγμές στο τείχος που τους κρατά πολιορκημένους. Σε κανένα άλλο μέρος του πλανήτη αυτά δεν θα αντιμετωπίζονταν ως «βία» επαρκής για να αρχίσει ο στρατός να ρίχνει στο ψαχνό. Ένα ιστορικό προηγούμενο έρχεται εύκολα στο μυαλό: η σφαγή του Σάρπβιλ, όταν το καθεστώς απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική δικαιολόγησε το μακελειό ισχυριζόμενο ότι οι μαύροι διαδηλωτές έριχναν πέτρες ή και ότι το πλήθος κουβαλούσε «τρομακτικά όπλα». 
Σε σύγκριση με τις τακτικές της ένοπλης πάλης, οι πορείες ήταν προφανώς ειρηνικές. Αυτοί που καταδίκασαν την παλαιστινιακή «βία», στην ουσία ζητούσαν από τους Παλαιστίνιους διαδηλωτές να εγκαταλείψουν ακόμα και τα στοιχειώδη μέτρα αυτοάμυνας απέναντι στους ισραηλινούς «αστακούς». Οι πορείες ήταν προφανώς ανυπάκουες – επιχειρούσαν να σπάσουν τον αποκλεισμό στην πράξη. Όσοι περιγράφουν αυτό ως «βία», ζητάνε στην ουσία από τους Παλαιστινίους να εγκαταλείψουν και την ανυπακοή: Έπρεπε να μείνουν σε απόσταση εκατοντάδων μέτρων από το φράχτη (που κλέβει σημαντικό κομμάτι της ίδιας της Λωρίδας της Γάζας), για να θεωρηθεί η κινητοποίηση «αξιοσέβαστη». Αλλά και πέρα από αυτήν την εξοργιστική υποκρισία, που απαιτεί από τους Παλαιστινίους να διαδηλώνουν μόνο εντός των πλαισίων που ορίζει η κατοχή, υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα: ακόμα και όσοι επέλεξαν να μείνουν πίσω, δέχθηκαν σφαίρες – είναι πολλοί εκείνοι που δολοφονήθηκαν ή τραυματίστηκαν ενώ βρίσκονταν εκατοντάδες μέτρα μακριά από το φράχτη... 
Μια πιο χυδαία άποψη ήταν ότι αυτοί που διαδήλωναν «παρασύρθηκαν» ή και πληρώθηκαν από τη Χαμάς. Οι κάτοικοι της Γάζας δεν έχουν ανάγκη από υποκίνηση. Όσοι επιμένουν να βαδίζουν απέναντι στις σφαίρες, ενώ βλέπουν τους μπροστινούς τους να πέφτουν χτυπημένοι, δεν το κάνουν –προφανώς!– «για τα μισθά». Η «υποκίνηση» είναι άλλη: όποιος ζει στη Γάζα, δεν έχει πραγματικά τίποτα να χάσει, ούτε καν τη ζωή του, μιας και αργοπεθαίνει σε αυτήν την υπαίθρια φυλακή. Κανείς δεν γίνεται «ανθρώπινη ασπίδα» και πολύ περισσότερο κανείς δεν χρησιμοποιεί το παιδί του ως «ανθρώπινη ασπίδα» (γράφτηκε και αυτό!) απλά γιατί του το είπε η ηγεσία της Χαμάς... Τα παιδιά που μαθαίνουν από τα 10 τους στον πετροπόλεμο και στο ρίσκο να φάνε σφαίρα στη διάρκειά του είναι τα παιδιά που η πραγματικότητα της κατοχής (με τις εισβολές σε σπίτια, με τις αναίτιες επιθέσεις, με τους καθημερινούς εξευτελισμούς, με την αθλιότητα της ζωής στη Γάζα) τα έχει κάνει να χάσουν για πάντα την παιδική τους αθωότητα.
Οι ίσες αποστάσεις απέναντι στο μακελειό στη Γάζα είναι ένα νέο χαμηλό στην φιλοϊσραηλινή προπαγάνδα. Αλλά είναι εξίσου εξοργιστικές και όταν αφορούν πιο «εμπόλεμες» συνθήκες. Το 2008, το 2014, κάθε φορά που ο ισραηλινός στρατός ισοπεδώνει την πολύπαθη περιοχή, ακούμε για τις ρουκέτες της Χαμάς, για τις «ανθρώπινες ασπίδες», για τα νοσοκομεία που κρύβουν οπλοστάσια κ.ο.κ. Είναι παλιά παράδοση των ιμπεριαλιστών και των αποικιοκρατών να φορτώνουν στις ένοπλες οργανώσεις αντίστασης την ευθύνη για τα μαζικά τους εγκλήματα κατά του άμαχου πληθυσμού. Όλοι οι Παλαιστίνιοι είναι «ένοχοι» γιατί ανέχονται την παρουσία ανάμεσά τους μιας οργάνωσης που επιμένει να πολεμά για την απελευθέρωσή τους. Και εκεί οι ίσες αποστάσεις είναι ο απόλυτος παραλογισμός. Οι ρουκέτες της Χαμάς είναι «τυφλές»: σπάνια βρίσκουν στόχο και καμιά φορά ο «τυφλός» τους χαρακτήρας μπορεί να πλήξει και έναν ή δύο αμάχους. Κι όμως, αυτό μπαίνει ίσα στη ζυγαριά με την ισοπέδωση ολόκληρων περιοχών, σπιτιών, σχολείων, νοσοκομείων, από μια από τις πλέον υπερσύγχρονες πολεμικές μηχανές του πλανήτη! 
Για την Αριστερά, αλλά και για όποιον στέκεται στο πλευρό της δικαιοσύνης (μιας και το αντιπαλαιστινιακό δηλητήριο επιχειρείται να εξαπλωθεί και σε προοδευτικό κόσμο), υπάρχουν αρχές και αξίες που διαχωρίζουν τη βία του καταπιεστή από τη βία του καταπιεσμένου. Κινήματα όπως το FLN στην Αλγερία ή ο IRA στην Ιρλανδία είχαν στο οπλοστάσιό τους και «τρομοκρατικές» επιθέσεις, αλλά αυτό δεν αναιρούσε το δίκαιο του αγώνα τους. Ο Νέλσον Μαντέλα, που σήμερα τιμάται ως «άγιος», κατηγορούνταν επίσης ως «τρομοκράτης», μιας και το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο είχε ένοπλο τμήμα. Μόνο όποιος αναγνωρίζει το δίκιο του αγώνα δικαιούται να κάνει επιμέρους κριτικές για την αποτελεσματικότητα και την ορθότητα επιμέρους τακτικών του. Κάθε άλλο «κούνημα δαχτύλου» ουσιαστικά απαιτεί από τους καταπιεσμένους να πάψουν να αγωνίζονται. Σήμερα μπορεί κανείς να έχει ενστάσεις για τις μορφές πάλης της Χαμάς ή για την ιδεολογία της. Αλλά αυτό δεν ακυρώνει τη μεγάλη εικόνα του δίκαιου αγώνα ενάντια στην κατοχή και το απαρτχάιντ. 
Και σε αυτό λογοδοτεί η υπεράσπιση των Παλαιστινίων όταν ο αγώνας τους δέχεται τόνους λάσπης από τους καταπιεστές τους, τους πρόθυμους συνεργάτες τους και τους πληρωμένους κονδυλοφόρους που στηρίζουν αυτήν τη συνεργασία...