Ανάγκη μαζικής αντιφασιστικής δράσης

Πέρασαν πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Για την επέτειο οι ανάγκες του κινήματος απαιτούσαν ένα ενωτικό αντιφασιστικό γεγονός, μια μεγάλη κεντρική αντιφασιστική διαδήλωση. Αυτή η διαδήλωση θα πίεζε επίσης την κυβέρνηση και με τη μαζικότητά της θα κατέγραφε τη δύναμη του αριστερού αντικυβερνητικού ριζοσπαστισμού.
Υπήρχαν πολλοί ισχυροί λόγοι γι’ αυτή την ιδέα. Η δίκη της Χρυσής Αυγής κλείνει σχεδόν 3,5 χρόνια, πλησιάζοντας στο τέλος της και μια μαζική αντιφασιστική επίδειξη δύναμης μόνο θετικά θα είχε να προσφέρει. Θα μπορούσαμε ακόμη να  λειτουργήσουμε αποτρεπτικά για την εφαρμογή των νέων ρατσιστικών μέτρων, που υπόγραψε η κυβέρνηση στην τελευταία σύνοδο της ΕΕ. Αλλά επίσης μια μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση θα  αντέστρεφε το απεχθές κλίμα εθνικιστικού μίσους, που  προσπαθεί να επιβάλλει ο λεγόμενος «πατριωτικός χώρος» με αφορμή το Μακεδονικό.
Αυτό το σχέδιο όμως ναυάγησε οριστικά. Αυτή τη στιγμή το αντιφασιστικό κίνημα βρίσκεται μπροστά σε δύο ξεχωριστές εκδηλώσεις, που γίνονται ταυτόχρονα και ανταγωνιστικά η μία προς την άλλη, αφού είχαν προηγηθεί διαδικασίες με ένταση και αποκλεισμούς. Η ΚΕΕΡΦΑ οργανώνει πορεία και συναυλία στις 15/9 στο Σύνταγμα, με τη στήριξη κυβερνητικών στελεχών, κάποιων συνδικάτων και συλλόγων μεταναστών, ενώ ο «αντιφασιστικός Σεπτέμβρης», ένα μέτωπο σχεδόν όλων των οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του κοινωνικού αναρχισμού, με κεντρικό ρόλο από τους «φίλους του Π.Φύσσα», ετοιμάζει ανάλογη δράση με συναυλία και πορεία στο Κερατσίνι. Έτσι η πέμπτη επέτειος της δολοφονίας του Π.Φύσσα κινδυνεύει να γίνει σημείο όχι ανόδου, αλλά γρήγορης καθόδου του κινήματος.
Αυτή η κατάσταση μας υποχρεώνει να σχολιάσουμε κάποια ζητήματα προσανατολισμού.
Πρώτο, το ζήτημα των συμμαχιών. Απ’ ό,τι φαίνεται, η ΚΕΕΡΦΑ κινείται το τελευταίο διάστημα σε συνεργασίες με κυβερνητικά στελέχη και μηχανισμούς. Είναι μια επιλογή που ξεπλένει τη μνημονιακή και ρατσιστική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στο πλυντήριο του αντιφασισμού, χωρίς να ανοίγει νέα ακροατήρια στη ριζοσπαστική προπαγάνδα, αν αυτή ήταν η βασική σκέψη. Την ίδια ώρα εξοπλίζει με επιχειρήματα τον αντικυβερνητικό δεξιό λαϊκισμό ενάντια στην Αριστερά. Αυτή η γραμμή πρέπει να απομονωθεί από το κίνημα και να αναθεωρηθεί από την ΚΕΕΡΦΑ.
Δεύτερο ζήτημα. Η πρωτοβουλία του «αντιφασιστικού Σεπτέμβρη» υποστηρίζει ότι η διαδήλωση για τον Παύλο Φύσσα πρέπει να γίνεται κεντρικά στο Κερατσίνι. Επιστρατεύει γι’ αυτό το επιχείρημα ότι δεν μπορούμε να παραδώσουμε τη γειτονιά του Παύλου στους φασίστες. Στη βάση αυτής της στάσης υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση. Η δολοφονία του Π.Φύσσα έγινε στο Κερατσίνι, αλλά ήταν κεντρικό πολιτικό γεγονός που επέδρασε τότε στις εξελίξεις. Τέτοια γεγονότα βρίσκουν την απάντησή τους, πριν απ’ όλα, στο πολιτικό κέντρο της Αθήνας και της χώρας, που είναι χωρίς περιστροφές το Σύνταγμα. Αυτό δεν απαξιώνει τις τοπικές αντιφασιστικές εκδηλώσεις και δράσεις, αλλά τις αξιολογεί και τις τακτοποιεί ιεραρχικά. Ιδιαίτερα φέτος, στα πέντε χρόνια από τη δολοφονία, ήδη σε άτυπη προεκλογική περίοδο και με τα νέα ρατσιστικά μέτρα της ΕΕ, ο «αντιφασιστικός Σεπτέμβρης» έπρεπε να είχε αφετηρία το Σύνταγμα και «κατάληξη» το Κερατσίνι.
Παρ’ όλα αυτά και έτσι που ήρθαν τα πράγματα πρέπει να στηρίξουμε τη συναυλία στο Κερατσίνι (15/9) και τη διαδήλωση (18/9) από το σημείο της δολοφονίας του Π.Φύσσα ως τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στον Πειραιά. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους, στο λίγο πολιτικό χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας, για μια μεγάλη ενωτική αντιφασιστική δράση στο κέντρο της Αθήνας.
Τρίτο και τελευταίο ζήτημα. Ο «αντιφασιστικός Σεπτέμβρης» δεν είναι μια μάχη αποκομμένη, αλλά έρχεται σαν συνέχεια των διαδηλώσεων που θα γίνουν στα εγκαίνια της ΔΕΘ. Εκεί για πρώτη φορά, από τότε που καθιερώθηκε η διαδήλωση της ΔΕΘ με την απεργία των εργαζομένων της ΕΑΣ το 1992, απέναντι στην κυβέρνηση δεν θα είναι μόνο η Αριστερά και το κίνημα. Η άκρα Δεξιά ετοιμάζεται με τη σειρά της. Ήδη αναγγέλθηκε συναυλία του Μ. Θεοδωράκη για το Μακεδονικό, κάτω από το άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου. Να γιατί η ΔΕΘ, ο «αντιφασιστικός Σεπτέμβρης» και οι μαζικές δράσεις, που θα ακολουθήσουν, πρέπει να αποτελέσουν μια αλυσίδα μαχών αδιάσπαστη. Αδιάσπαστη, γιατί θα ενώνεται από τη μετωπική λογική, την κινηματική δράση και το ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Αυτή είναι η κατεύθυνση που πρέπει να επιλέξουμε.