Ένας χρόνος από το #Metoo, ενάντια στη συστημική υποκρισία

Φ έτος κλείνει ένας χρόνος από το ξέσπασμα του κινήματος #Metoo, του κινήματος που με δύο λέξεις και ένα hastag (και εγώ) ενέπνευσε εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο να βγουν στο δρόμο και να εκφράσουν την οργή τους ενάντια στη σεξιστική βία και τις πατριαρχικές αντιλήψεις. Λόγω αυτής της επετείου και με αφορμή το Nόμπελ Eιρήνης που δόθηκε στην Νάντια Μουράντ, μια ιρακινή γυναίκα που βίωσε τη χειρότερη βία ως σεξουαλική σκλάβα του ISIS, τα συστημικά ΜΜΕ, δεν έχασαν ευκαιρία να προβάλουν το «αντισεξιστικό» τους πρόσωπο και να καταγγείλουν τη σεξιστική βία. Πρόκειται για τους ίδιους δημοσιογραφικούς ομίλους, που εξευτελίζουν το σώμα της γυναίκας μέσα από τις διαφημίσεις και τα φρικιαστικά σόου τύπου topmodel, που υποστηρίζουν τον πόλεμο ενάντια «στην τρομοκρατία»  και τα εγκλήματα που οδηγούν χιλιάδες πρόσφυγες να φύγουν από τις βομβαρδισμένες χώρες τους. 
Να θυμίσουμε ότι η καμπάνια metoo ξεκίνησε όταν η ηθοποιός Αλίσα Μιλάνο δημοσιοποίησε τα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης που υπέστη από τον διάσημο σκηνοθέτη Χάρβει Γουίνστιν. Η δημοσιοποίηση της ιστορίας της οδήγησε πολλές διάσημες γυναίκες της σόου μπιζ, ιδιαίτερα του Χόλυγουντ, να καταγγείλουν αντίστοιχα περιστατικά που υπέστησαν όχι μόνο από τον ίδιο τον Γουίνστιν αλλά και από άλλους, πλούσιους και διάσημους λευκούς άνδρες. Αυτή η πράξη, γρήγορα πέρασε από τον κόσμο των διασημοτήτων στην κοινωνία των απλών ανθρώπων. Χιλιάδες γυναίκες, πρώτα στην Αμερική και μετά σε άλλες χώρες του κόσμου, έκαναν το σύνθημα δικό τους καταγγέλλοντας τη σεξιστική βία που υφίστανται στο σπίτι, στο δρόμο, στη δουλειά. Το κίνημα γρήγορα εμποτίστηκε με την οργή που προκάλεσε η εκλογή του  Τραμπ, ενός ακραία νεοφιλελεύθερου, λευκού μισογύνη στην προεδρία των ΗΠΑ. Η κραυγή metoo συνάντησε μια άλλη κραυγή, στην Αργεντινή και την Ισπανία, «Και γω σε πιστεύω αδερφή» που μας επιτρέπει να κάνουμε λόγο για τη γέννηση ενός γενναίου φεμινιστικού κινήματος, αποφασισμένου να δηλώσει «καμία ανοχή» στο σεξισμό. Φέτος η συζήτηση  πυροδοτήθηκε εκ νέου στην Αμερική μετά την καταγγελία της Κριστίν Μπλέιζιν Φορντ για το περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης που υπέστη όταν ήταν έφηβη από τον Μπρετ Κάβανο (βλ. παρακάτω). Χιλιάδες γυναίκες με αφορμή αυτή τη νέα υπόθεση κακοποίησης βγήκαν στους δρόμους, εκφράζοντας για άλλη μια φορά την αλληλεγγύη τους. 
Είναι γεγονός πως τόσο τα ΜΜΕ σε διεθνές επίπεδο όσο και οι δυνάμεις των Δημοκρατικών στην Αμερική, προβάλλουν μια «λαμπερή» mainstream εκδοχή του κινήματος metoo. Το στοίχημα όμως είναι να πάμε πέρα από αυτό. Να περάσουμε από τις διασημότητες στις άγνωστες γυναίκες. Πράγματι  ήταν οι επιτυχημένες γυναίκες που πρώτες  βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν, αναδεικνύοντας μια άλλη πλευρά του σεξισμού. Αυτήν που συνοδεύεται από την εξουσία του χρήματος και της δόξας. Τι γίνεται όμως με τα εκατομμύρια φτωχών, εργαζόμενων ή άνεργων γυναικών που υφίστανται σιωπηρά την βία; Ίσως θα πρέπει να θυμηθούμε, ότι το metoo δεν ξεκίνησε από την Αλίσα Μιλάνο, αλλά από την μαύρη Ταράνα Μπερκ, μια κακοποιημένη γυναίκα που ζούσε στο Μπρονξ και που ήδη από το 2006 αθόρυβα προσέφερε την υποστήριξη της σε φτωχές κακοποιημένες γυναίκες. Η δύναμη του κινήματος βρίσκεται στον δρόμο, και θα κριθεί από την ικανότητά του να ρίξει φως σε κάθε σκοτεινή μεριά αυτού του πλανήτη, όπου οι άγνωστες  γυναίκες κακοποιούνται, δολοφονούνται, διασύρονται. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι φεμινιστικές συλλογικότητες στην Ισπανία, πήραν απόφαση  για νέα γυναικεία απεργία στις 8 Μάρτη. Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, οι γυναίκες στις ΗΠΑ, διαδηλώνουν ενάντια στον Κάβανο. Ας φωνάξουμε metoo μαζί τους.