Η Λέγκα, ο Μπάνον, και τέσσερα σημεία για το οικονομικό «ντέρμπι ντ’ Ιτάλια»

ε έξι μήνες, η Ευρώπη δεν θα είναι αυτή που είναι». Τάδε έφα Λουίτζι Ντι Μάιο. Σε έξι μήνες; Τι θα συμβεί σε έξι μήνες; Σε έξι μήνες ξεκινά η επίσημη προεκλογική περίοδος για τις ευρωεκλογές. Η ανεπίσημη,ειδικά στην Ιταλία έχει ξεκινήσει ήδη και μάλλον υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να αξιολογηθεί η... σύγκρουση Ρώμης - Βρυξελλών για τον προϋπολογισμό. Στο πλαίσιο αυτό,ο ηγετίσκος των Πέντε Αστέρων έχει δει τον «πολύ» Στιβ Μπάνον, πρώην τραπεζίτη της Γκόλντμαν Σακς, ιδρυτή του δικτύου ακροδεξιάς, χολερικής φεηκνιουζγραφίας Μπράιτμπαρτ και πάλαι ποτέ εξ απορρήτων του Ντόναλντ Τραμπ, ουσιαστικά να τον φτύνει κατάμουτρα στην προσπάθεια του λεγόμενου Movement που συντονίζει ο αμερικανός πολυεκατομμυριούχος προκειμένου οι ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης να σχηματίσουν το «αντισυστημικό» μέτωπο που θα κατέβει συσπειρωμένο (;) στις ευρωεκλογές με στόχο να «αποξηράνει το έλος των Βρυξελλών».Στις 22 Σεπτεμβρίου ο Μπάνον παραβρέθηκε και χαιρέτισε στη σχετική εκδήλωση του ανοικτά νεοφασιστικού, μουσολινικού κόμματος Φρατέλι ντ’ Ιτάλια (Αδέρφια της Ιταλίας) και της ηγέτιδάς του, Τζιόρτζια Μελόνι, που ας θυμηθούμε ότι κόντεψε να βρεθεί με το υπουργείο Άμυνας της σημερινής ιταλικής κυβέρνησης, έπειτα από αρχική πρόταση του Ματέο Σαλβίνι, που κόλλησε στις διαπραγματεύσεις για την αντιμεταναστευτική ατζέντα και τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Ο Μπάνον επιθυμεί διακαώς μια συνεργασία, μια συμπόρευση ανάμεσα στη Λέγκα του Σαλβίνι και τα Φρατέλι της Μελόνι και δεν το έχει κρύψει. Στην Ιταλία, έχουν κρεμάσει ήδη κουδούνια στο τρίγωνο που διαμορφώνεται - ο Μπάνον είναι ο πλούσιος «θείος από το Αμέρικα» που θέλει να προικίσει τον αρραβώνα των καθόλα πρόθυμων και κολακευμένων «νέων και μοιραίων» Σαλβίνι και Μελόνι, ενόψει των ευρωεκλογών, κατάσταση που έχει προκαλέσει πολιτικό εκνευρισμό στον Ντι Μάιο και τα Πέντε Αστέρια. 
Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο ψυχροπολεμικό κλίμα ανάμεσα στην κυβέρνηση της Ρώμης και την Κομισιόν στις Βρυξέλλες. 
Στις 15 Οκτωβρίου, κρίνεται , για να μιλήσουμε με όρους κάλτσιο, το οικονομικό «ντέρμπι ντ’ Ιτάλια» - είναι η ημερομηνία που η Κομισιόν παραλαμβάνει και εγκρίνει όλους τους προϋπολογισμούς των κρατών - μελών. Έως τότε, γινόμαστε μάρτυρες μιας διελκυστίνδας αιχμηρών δηλώσεων και εμπρηστικών ανακοινώσεων ανάμεσα στις Βρυξέλλες και τη Ρώμη, σχετικά με τα επιτρεπτά ποσοστιαία όρια του ελλείμματος της γειτονικής χώρας, στο προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2019, που για δεύτερη φορά μέσα σε μία χρονιά, προκαλούν αχρείαστο ψυχόδραμα στις περιβόητες αγορές και την ευρωζωνική Ευρώπη. Η πρώτη ήταν την εποχή της «ακυβερνησίας» και του ημιπροεδρικού βέτο Ματαρέλα στον διορισμό ως υπουργού Οικονομικών, του «ευρωσκεπτικιστή» Σαβόνα. Όλοι θυμόμαστε πως έληξε αυτή η...κρίση. Η δεύτερη είναι αυτή που διαδραματίζεται τις τελευταίες εβδομάδες και ενώ η επιστολογραφία προς τις Βρυξέλλες και οι δημόσιες τοποθετήσεις του υπουργού Οικονομικών, Τζοβάνι Τρία, ο οποίος έχει απειλήσει και με παραίτηση στην περίπτωση που δεν θα υπάρξει «έντιμος συμβιβασμός» με την Κομισιόν, προδιαγράφουν μια νέα kolotoumba-αν φυσικά μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι μια ούτως ή άλλως επαμφοτερίζουσα στάση της ιταλικής κυβέρνησης. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, μπας και ξεδιαλύνουμε το τι πραγματικά συμβαίνει στη γειτονική χώρα και τι μέλλει γενέσθαι έως τις 15 Οκτωβρίου. 
1ον. Η Ιταλία είναι η μόνη χώρα που έχει υιοθετήσει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης καθώς και τον κανόνα της κατάθεσης απολύτως ισοσκελισμένων προϋπολογισμών με ψήφιση συνταγματικού νόμου, συμπληρωματικού του Συντάγματός της και καθιερώνοντας το καινοφανές ενός οικονομικού συνταγματισμού, ανώτερου των άλλων εσωτερικών κανόνων της αστικής και φιλελεύθερης δημοκρατίας. Η ψήφιση έγινε τον Απρίλιο του 2012 από την βουλή έπειτα από πρόταση της τότε κυβέρνησης του τραπεζίτη Μάριο Μόντι. Ο Μόντι είχε βρει έτοιμο το συνταγματικό νομοσχέδιο από τον Μπερλουσκόνι, που κατά τα άλλα μετά την πτώση της κυβέρνησής του δήλωνε... ευρωσκεπτικιστής. Τον περασμένο Αύγουστο, ο ηγετίσκος του Κινήματος Πέντε Αστέρων και υπουργός ταυτόχρονα Εργασίας και Βιομηχανικής Ανάπτυξης (!) - σαν να λέμε υπουργός.... κατάργησης της ταξικής πάλης - Λουίτζι Ντι Μάιο τόνιζε σε δηλώσεις του ότι «πρόθεση της κυβέρνησης μας είναι η αναθεώρηση του συντάγματος και η κατάργηση του κανόνα για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τήρηση των ευρωπαϊκών συμφώνων. Θα τα καταργήσουμε για να εφαρμόσουμε την οικονομική και αναπτυξιακή μας πολιτική (Reuters. 10.8.2018). Την περασμένη Τρίτη, 2 Οκτωβρίου, ο Ντι Μάιο παρουσίασε εκ μέρους των Πέντε Αστέρων τις προτάσεις του «κινήματος» για τη συνταγματική αναθεώρηση, που περιορίζονται στην αναδιάταξη των εκλογικών περιφερειών και την μείωση του αριθμού των βουλευτών, με γεωγραφικά κριτήρια που αν εφαρμοστούν, δείχνουν να ευνοούν σκανδαλωδώς τον σημερινό, κυβερνητικό συνασπισμό. Ούτε λέξη για το Σύμφωνο Σταθερότητας και τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς! Οπότε τίθεται το ερώτημα : Αν ένας προϋπολογισμός προτείνεται δήθεν κόντρα στις βουλήσεις του «ευρωιερατείου» μπορεί να προτείνεται και να ψηφίζεται και κόντρα στο Σύνταγμα της ίδιας χώρας; 
2ον. Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης της ΕΕ (έως 3% έλλειμμα και έως 60% χρέος επί του ΑΕΠ) έχει παραβιαστεί συστηματικά από όλες τις χώρες της ευρωζώνης (για να περιοριστούμε στη ζώνη του ευρώ), με πρωτεργάτριες την Γαλλία και την Γερμανία. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι είναι νεκρό γράμμα, κατ ΄ουσίαν. Ομως για...νεκρό γράμμα έχει ιδιότητες ζόμπι καθώς συνεχίζει να παράγει δυσμενή, ταξικά αποτελέσματα και αποτελεί τον βασικό μοχλό επιβολής της λιτότητας και της κατασταλτικής, πολιτικής και οικονομικής, επιτήρησης των εργαζομένων. Για παράδειγμα, στην Ιταλία, η διά νόμου και προϋπολογισμού δέσμευση της προηγούμενης κυβέρνησης Τζεντιλόνι ότι το έλλειμμα δεν θα ξεπερνά το 1% επειδή και η «ανάπτυξη» δεν ξεπερνά το 1% (2017-2018), οδήγησε σε σειρά μέτρων στο ασφαλιστικό σύστημα και την αγορά ανεργίας και κυλιόμενης υποαπασχόλησης, προκειμένου ο λογαριασμός της προσαρμογής και της συγκράτησης του ελλείμματος να πέσει στους ώμους των εργαζομένων. Σήμερα,Σαλβίνι και Ντι Μάιο υπόσχονται στο προσχέδιο του προϋπολογισμού πως όταν έρθει η ανάπτυξη του 1,5% μέσα στο 2019 - μονομερώς ο Τρία έχει ρίξει τον πήχη των προσδοκιών, στο 1,2% - τότε θα εφαρμοστεί η «γκάμα» των «φιλολαϊκών» μέτρων σε βάθος τριετίας, όπως το πάγωμα και όχι η μείωση του ΦΠΑ ή η θέσπιση του ελάχιστου, εγγυημένου εισοδήματος, το οποίο όμως θα σβήσει από τον χάρτη σειρά άλλων κοινωνικών και ασφαλιστικών επιδομάτων. Με απλά λόγια, δηλαδή, ο πεθαμένος βάτραχος της ιταλικής οικονομίας (μέση ετήσια ύφεση 3,7% την τελευταία δεκαετία) αφού υποστεί το ηλεκτροσόκ ανάνηψης του 1,5%, πρώτα θα περάσει τον σκορπιό της ανάταξης του ιταλικού κεφαλαίου απέναντι στο ποτάμι και αν ο σκορπιός δεν τον χτυπήσει με το κεντρί του, τότε θα δουν και οι εργαζόμενοι ψίχουλα στο τραπέζι τους, από την πίτα που θα (θα και αν...) μεγαλώσει. Αν σας θυμίζουν κάτι αυτά τα επιχειρήματα, έχετε δίκιο - τα ΄χει χρησιμοποιήσει πολλάκις και ο Αλέξης Τσίπρας : Να ΄ρθει η ανάπτυξη και μετά μιλάμε για κάποια ανακουφιστικά και μόνο μέτρα.  
3ον. Η Λέγκα του Σαλβίνι έχει κερδίσει ήδη στη μάχη των αντιμεταναστευτικών μέτρων και εντυπώσεων με τους λεονταρισμούς της και την τοξική πολιτική ατζέντα της, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις όπου η πάλαι ποτέ αυτονομιστική οργάνωση του Βορρά, πριμοδοτείται ως δύναμη υπεράσπισης της «ιταλικότητας» στον Νότο. Οι τελευταίες μάλιστα αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και το κυνήγι μαγισσών που έχει εξαπολυθεί και στην Ιταλία εναντίον ακόμη και δημάρχων για την περίθαλψη και τη στέγαση μεταναστών ευνοούν προκλητικά και άθλια το ακροδεξιό μίσος της Λέγκας. Μια υποχώρηση στα δημοσιονομικά - η μισή κωλοτούμπα έχει γίνει ήδη από τον Τρία που αναθεώρησε μόνος του (!) την πρόβλεψη για έλλειμα το 2020 και 2021 με «αυτοπεριορισμό» στο 1,8 - δεν θα είναι προς θάνατον για τον Σαλβίνι. Θα είναι όμως για τα Πέντε Αστέρια. Υπενθυμίζουμε ότι πραγματική αφορμή για το κόμμα του Ντι Μάιο να ανέβει στα κεραμίδια για το έλλειμμα δεν ήταν κάποια σπουδή για την ανακούφιση της ζωής των αθλίων της Ιταλίας (5 εκατομμύρια σε απόλυτη φτώχεια, 18 εκατομμύρια σε «απειλή»), αλλά το ξεγύμνωμα της κυριολεκτικά δολοφονικής κατάστασης των στρατηγικών και διαμετακομιστικών υποδομών της γείτονος με την κατάρρευση της γέφυρας Μοράντι στη Γένοβα. Τότε θυμήθηκαν το έλλειμμα και τις δημόσιες επενδύσεις, όχι όμως για την επαναφορά των αυτοκινητοδρόμων και των συγκοινωνιών υπό δημόσιο - κρατικό έλεγχο, αλλά για την «βολική» επίθεση ενάντια στις ελίτ που έφτιαξαν οικονομικά και επιχειρηματικά οι προηγούμενες κυβερνήσεις και προσωποποιημένα στην οικογένεια Μπένετον, της οποίας η εταιρεία Ατλάντια διαχειριζόταν τον αυτοκινητόδρομο. 
4ον και τελευταίο. Κάποια στιγμή τμήματα της ελληνικής Αριστεράς θα πρέπει να κάτσουν σοβαρά και υπεύθυνα και να σκεφτούν αν κάθε φορά που κυβερνήσεις τύπου Λέγκας και Πέντε Αστέρων εμφανίζουν τάσεις δήθεν «σύγκρουσης» με τις Βρυξέλλες και την Φρανκφούρτη είναι η... ελπίδα των λαών της Ευρώπης για μια συνολική ανατροπή της ΕΕ, της Ευρωζώνης και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, γενικά. Αν βέβαια ενδιαφέρει κάποια τμήματα της ελληνικής Αριστεράς (;) αυτή η προοπτική...