Να τα διεκδικήσουμε όλα πίσω

Το εργατικό κίνημα, ακόμα και σε αυτή τη χαμηλών προσδοκιών περίοδο που βρίσκεται ιδιαίτερα από το 2015 και μετά, ψάχνει διεξόδους έκφρασης των ανάμεικτων και αντιφατικών αισθημάτων μεταξύ οργής και απογοήτευσης.
Η αντεπίθεση απέναντι στο κεφάλαιο (ντόπιο και διεθνές), στις κυβερνήσεις (πρώην, νυν και επίδοξες) και τους διεθνείς σχηματισμούς- κοράκια (ΕΕ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ) είναι επιβεβλημένη και επείγουσα. 
Ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για το «τέλος των μνημονίων» κινδυνεύει να γίνει δίκοπο μαχαίρι γι’ αυτή. Αν οι εργαζόμενοι το πιστέψουν, είναι πολύ λογικό να διεκδικήσουν και το τέλος του καθεστώτος των μνημονίων, την κατάργηση των 714 μνημονιακών νόμων και την επιστροφή στην προ μνημονίων «κανονικότητα».

Ε πιπλέον, η προεκλογική περίοδος που, ανεξαρτήτως του ακριβούς χρόνου των εκλογών, έχει ξεκινήσει, αναγκάζει τους συνδικαλιστές των μνημονιακών και συστημικών κομμάτων (της δεξιάς, του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και των δορυφόρων τους) να επιδείξουν μεγαλύτερη ευαισθησία στις ανάγκες των εργαζομένων τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπούν και ότι τα κόμματα, με τα οποία συνδέονται, έχουν ένα πιο ανθρώπινο και φιλεργατικό πρόσωπο.

Τα αιτήματα 
Τα αιτήματα μπορούν να συμπυκνωθούν σε μεγάλες κατηγορίες, που αφορούν το σύνολο της εργαζόμενης κοινωνίας. 
Είναι ζωντανά, στην ημερήσια διάταξη σε κάθε χώρο δουλειάς, απασχολούν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας ακόμα και έξω από τους εργασιακούς χώρους και πολλοί κλάδοι βρίσκονται σε κινητοποιήσεις διεκδίκησης γι’ αυτά.
Είναι αιτήματα αδιαμφισβήτητα ακόμα και για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όπως η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, που αναγκάζεται να υιοθετήσει πολύ περισσότερα από ό,τι παλιότερα.
Στις 14 Νοέμβρη θα πρέπει να ακουστεί παντού η φωνή των εργαζομένων για:
• Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων.
• Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων και Διαπραγματεύσεων. Κατώτατος μισθός στα 751 ευρώ για όλες και όλους.
• Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους. Προσλήψεις. Όχι στην ελαστική εργασία.
• Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις.
• Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη. Να σταματήσουν οι διώξεις αγωνιστών.
• Όχι στη φοροληστεία των εργαζομένων.
• Προστασία και παροχές στους ανέργους.
• Λεφτά για Υγεία και Παιδεία και όχι για πολεμικούς εξοπλισμούς.
Η Αριστερά έχει να προσθέσει και να προβάλει επιπλέον αιτήματα, που σκόπιμα αποφεύγει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές για να αποπροσανατολίζουν και να αποδυναμώνουν την εργατική τάξη:
• Καμιά ιμπεριαλιστική εμπλοκή της χώρας. Ειρήνη και φιλία με τους γειτονικούς λαούς.
• Ανοιχτές δομές για τους μετανάστες, ισότιμη μεταχείριση. Όχι στο ρατσισμό, το φασισμό και τον πόλεμο.
Η δημιουργία της ευκαιρίας
Μετά από πολύ καιρό, πολλά πισωγυρίσματα και κρίσιμες καμπές έχουμε καταφέρει να υπάρχει μια απεργία σε κοινή ημερομηνία για το σύνολο του δημόσιου τομέα και μεγάλο τμήμα του ιδιωτικού τομέα. 
Η προκήρυξη και μόνο της απεργίας στις 14/11, από την ΑΔΕΔΥ και μεγάλες ομοσπονδίες του Ιδιωτικού τομέα, Εργατικών Κέντρων και του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, είναι κατάκτηση και καινοτομία, αφού δείχνει τη δυνατότητα να παρακαμφθεί στην πράξη η εξοργιστική και προδοτική ακινησία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. 
Οι παρατάξεις της δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ (ΔΑΚΕ, πρώην ΠΑΣΚΕ) μένουν απολύτως εκτεθειμένες. Στην ΑΔΕΔΥ  έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μη συνεννοηθούν με κανέναν άλλον (π.χ. για τις 8/11) και να καταδικαστεί εξαρχής η μαζικότητα και η εμβέλεια της απεργίας. Στη ΓΣΕΕ και στο ΕΚΑ δεν ψήφισαν ούτε καν την απεργία της ΑΔΕΔΥ. 
Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο ΕΚΑ προσπάθησε να «στρίψει δια του αρραβώνος», αλλά στριμώχτηκε.
Η στάση που κράτησε το ΜΕΤΑ, σε όλο το διάστημα από το τέλος Αυγούστου που έχει ανοίξει η συζήτηση, ήταν η επιμονή σε μια κοινή ημερομηνία απεργίας, που να συγκεντρώνει το Δημόσιο και όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα του ιδιωτικού τομέα, με σεβασμό στις δυσκολίες των εργαζομένων, στις κινηματικές διαδικασίες βάσης, αλλά και στη μεγάλη ανάγκη να δημιουργηθούν συνθήκες μαζικών αγώνων και αυτοπεποίθησης του εργατικού κινήματος. Αυτή η στάση είναι συνειδητή απόφαση, λογοδοτεί και καθορίζεται από την προσήλωση στην ανάκαμψη του κινήματος μέσω της απαραίτητης ενωτικής-μετωπικής δράσης της Αριστεράς και των ταξικών δυνάμεων.
Γι’ αυτό και το ΜΕΤΑ υπερασπίστηκε σε κάθε φάση όχι μια συγκεκριμένη ημερομηνία, αλλά μια συγκεκριμένη λογική, ικανή να συγκεντρώσει δυνάμεις κι έμπνευση στο εργατικό «στρατόπεδο».
Η ταξική πάλη έχει ισχυρό και οργανωμένο αντίπαλο και δεν μπορεί να δοθεί σοβαρά από διασπασμένες δυνάμεις (συνδικαλιστικές και πολιτικές), που λειτουργούν ανταγωνιστικά, ενώ κανονικά βρίσκονται στην ίδια πλευρά.
Αυτό ισχύει και για τις 14/11 που, αφού έγινε εφικτό να βγει μια κοινή απεργία, μπορεί να είναι εφικτή και η επιτυχία της. Η οργάνωσή της δεν χωράει δισταγμούς.
 

Η οργάνωση της απεργίας 
και της συνέχειας
Στις 14/11 οι εργαζόμενοι καλούνται να απεργήσουν από ένα πολύ σημαντικό μέρος του οργανωμένου συνδικαλιστικού χώρου. Καλούν σχεδόν όλοι, πλην της ηγεσίας της ΓΣΕΕ.
Οι δυνάμεις με ταξικές και αριστερές αναφορές έχουμε να κερδίσουμε ένα σοβαρό στοίχημα: να μαζικοποιήσουμε μια απεργία που επιβλήθηκε στους καθεστωτικούς και γραφειοκράτες συνδικαλιστές, να δουλέψουμε για την επιτυχία της, για να εξασφαλίσουμε τη συνέχεια με όρους αποτελεσματικής αντεπίθεσης.
Με συνελεύσεις και περιοδείες στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές με εξορμήσεις, με συσκέψεις σωματείων, συνδικαλιστικών σχημάτων και αγωνιστριών- αγωνιστών που είναι διατεθειμένοι να αντιμετωπίσουν συσπειρωτικά και δυναμικά τη μάχη αυτή, θα ξεκινήσουμε με στόχο να οργανώσουμε έναν αγώνα διάρκειας, που θα χρειαστεί ενότητα, εμπιστοσύνη, επόμενα βήματα, δημιουργία μετώπου για την ανατροπή των μνημονίων και της λιτότητας.