Στις 14 Νοέμβρη απεργούμε ενάντια στη λιτότητα
Ημερ.Δημοσίευσης
Τ α μηνύματα που έρχονται από τους εργατικούς χώρους, από το τέλος του καλοκαιριού και μετά, δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν παραιτηθεί από τα κεκτημένα τους, δεν έχουν εμπεδώσει το μνημονιακό καθεστώς και τη συνέχειά του, δεν ασπάζονται το «ό,τι έγινε, έγινε» και είναι ανοιχτοί σε προτάσεις διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους.
Οι χιλιάδες αιτήσεις μη παραγραφής των αναδρομικών του 13ου και 14ου μισθού που κατατίθενται από συνταξιούχους, αλλά και εργαζόμενους σε υπηρεσίες μισθοδοσίας, Ταμεία κλπ, δείχνουν ακριβώς αυτή την τάση.
Στην ευχέρεια των ταξικών και αριστερών δυνάμεων του κινήματος είναι να παρέμβουν αποφασιστικά, με σχέδιο και ικανές δυνάμεις, στρέφοντας τον κόσμο της δουλειάς από τις δικαστικές διεκδικήσεις, στις αγωνιστικές δράσεις, που είναι και οι μόνες που μπορούν να εξασφαλίσουν τη νίκη.
Το πολυδιαφημισμένο «τέλος των μνημονίων» κινδυνεύει να γίνει μπούμερανγκ για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αφού οι εργαζόμενοι ζητάνε εμπράκτως τη φιλεργατική πολιτική, που η κυβέρνηση λέει ότι δεν ξέχασε!
Η προεκλογική περίοδος δεν προβλέπεται με διαθέσεις αναμονής και ανακωχής, δυστυχώς για τη σημερινή κυβέρνηση, την επάρατο δεξιά και τα όρθια φαντάσματα του ΠΑΣΟΚ και ευτυχώς για την κοινωνία των εργαζομένων.
Διεκδικήσεις
Σ’ αυτό το αλλαγμένο κλίμα καλούμαστε να δουλέψουμε για την επιτυχία της απεργίας στις 14 Νοέμβρη, διεκδικώντας:
• 13ο και 14ο μισθό.
• Κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου και όλων των αντι-ασφαλιστικών νόμων.
• Μαζικές προσλήψεις για τις κοινωνικές ανάγκες και άμεση κατάργηση της ελαστικής εργασίας, με μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων.
• Κανέναν πλειστηριασμό λαϊκής περιουσίας και απόσυρση όλων των διώξεων.
• Καμία ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας.
• Απεμπλοκή από τις ιμπεριαλιστικές μηχανισμούς, φιλία και ειρήνη με τους γειτονικούς λαούς, λεφτά για υγεία-παιδεία-Ταμεία και όχι για τις τράπεζες και τους πολεμικούς εξοπλισμούς, τέλος στις θεσμικές πολιτικές που οδηγούν στο φασισμό και το ρατσισμό.
Ιδιαίτερα στο Δημόσιο, αλλά και σε μεγάλους χώρους του ιδιωτικού τομέα, η απεργία στις 14 Νοέμβρη έχει ανακοινωθεί εδώ και αρκετό καιρό από την ΑΔΕΔΥ, αλλά και από μεγάλες ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, συμπυκνώνοντας διεκδικήσεις και αιτήματα κομβικά γι’ αυτό το διάστημα, αλλά και για τη συνέχεια. Η επαναφορά μισθών και συντάξεων σε αξιοπρεπή επίπεδα, που να προσφέρουν αγοραστική δύναμη ανάλογα με τις τιμές που καλούμαστε να πληρώσουμε, και συλλογικές συμβάσεις που να εξασφαλίζουν μισθούς, δικαιώματα και προστασία στους εργαζόμενους και όχι στους εργοδότες είναι ήδη στο προσκήνιο των αγώνων που αναπτύσσονται ή που υποβόσκουν έντονα και με ορατό τρόπο.
Οι ταξικές δυνάμεις που επέβαλαν την απεργία στις 14 Νοέμβρη, δεν δικαιούνται να υποχωρήσουν, ούτε να την υποτιμήσουν, αφήνοντας εκτεθειμένους όσους πάλεψαν για να βγει μία κοινή ημερομηνία πανεργατικής μάχης.
Ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ και οι συνοδοιπόροι του στο ΕΚΑ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ/ΕΑΚ), εκφράζοντας όλο το μνημονιακό μπλοκ της «Κοινωνικής Συμμαχίας», έκανε ό,τι μπορούσε για να ακυρώσει την απεργία στις 14 Νοέμβρη, να διασπάσει τις δυνάμεις και να υπονομεύσει κάθε απεργία.
Δεν του πέρασε. Με πολύ κόπο, εγρήγορση και αυξημένα αντανακλαστικά, οι μικρές, αλλά ενωτικές και προσηλωμένες ταξικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα έπαιξαν το σημαντικό ρόλο του καταλύτη και διατήρησαν ζωντανή την αγωνιστικότητα για την απεργία στις 14 Νοέμβρη.
Ταξικές δυνάμεις και Αριστερά
Αυτό τον στόχο επιχειρούν να υπηρετήσουν τα σωματεία και οι αγωνιστές και αγωνίστριες που ανταποκρίθηκαν στο κά
λεσμα της ΕΜΔΥΔΑΣ στις 5/11, για συνένωση δυνάμεων προς όφελος του μαζικού κινήματος και της επείγουσας μαχητικής απάντησης που πρέπει να δώσει στους αντιπάλους του.
Οι ταξικές δυνάμεις και η Αριστερά μέσα και έξω από τους εργατικούς χώρους καλούνται να δουλέψουν για την επιτυχία της απεργίας στις 14/11, εξασφαλίζοντας τους όρους για τα επόμενα βήματα, κάτι που απεύχεται ολόκληρο το μνημονιακό καθεστώς, από την κυβέρνηση, τη μνημονιακή αντιπολίτευση, το κεφάλαιο και τους συνδικαλιστές τους.
Οι απεργίες του Νοεμβρίου προέκυψαν με διαφορετικές από τις συνηθισμένες διαδικασίες και γι’ αυτό η διαχείρισή τους από τις αριστερές-ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος είναι κρίσιμη και μπορεί να δυσκολέψει πολύ τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές που τις προκήρυξαν.
Το φετινό σκηνικό του απεργιακού Νοέμβρη ήταν διαφορετικό από τα προηγούμενα (πρόσφατα) χρόνια, προσφέροντας δυνατότητες αξιοποίησης.
Αρκεί να γίνει κατανοητή η ανάγκη συγκέντρωσης δυνάμεων και κοινής δράσης απέναντι σε έναν ισχυρό αντίπαλο που διαθέτει τα μέσα παραγωγής, οικονομική υπεροχή, κυβέρνηση και κόμματα, αλλά και προσβάσεις στα συνδικάτα των εργαζομένων.
Η απάντηση σε αυτόν τον αντίπαλο είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να δοθεί μέσα από καταγγελίες και «καθαρά» πλαίσια. Χρειάζονται πολυάριθμες δυνάμεις από τους εργατικούς χώρους, διαθέσιμες και διατεθειμένες να ξαναβγούν στο δρόμο να διεκδικήσουν και να απειλήσουν το σύστημα και την παραγωγή του.
Περιμένουμε αυξημένα αντανακλαστικά από τον συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων και τις πολιτικές δυνάμεις που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον χώρο (ΝΑΡ), αφήνοντας στην άκρη το σεχταρισμό των «εγγυημένων, υπερ-αριστερών» κειμένων, που δεν μεταφράζονται και δεν μετουσιώνονται σε αντίστοιχες δυνατότητες μαζικών αγωνιστικών παρεμβάσεων των εργαζομένων, ικανών να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό υπέρ του λαού, αλλά αρκούνται στη διεκδίκηση ενός πολύ μικρού, υπαρκτού μικρόκοσμου, που δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά στη «μεγάλη πίστα» της ταξικής πάλης.
Περιμένουμε από το ΠΑΜΕ, που έδειξε στοιχειώδη σημάδια αλληλεπίδρασης με τις επιδιώξεις της υπόλοιπης συνδικαλιστικής Αριστεράς, να μην οπισθοχωρήσει και να μην αφήσει περιθώρια ανάκαμψης και διαιώνισης του συνδικαλισμού τύπου Παναγόπουλου.
Το διάστημα που προηγήθηκε φανέρωσε περισσότερο από άλλοτε ότι η επικοινωνία, έστω και έμμεση, των ταξικών δυνάμεων μπορεί να στριμώχνει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τους κυβερνητικούς κι εργοδοτικούς συνδικαλιστές.
Οι απεργίες του Νοέμβρη έδωσαν και δίνουν ένα νέο στίγμα, που καμιά ταξική δύναμη δεν επιτρέπεται να παραμελήσει. Καμιά απεργία δεν προέκυψε με τον «παραδοσιακό» και αποστειρωμένο τρόπο της αποκομμένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Την 1η Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε μία δυναμική απεργία, οργανωμένη από τη βάση εργαζομένων σε άγριους χώρους δουλειάς, που μπορούν να προσθέσουν δυνάμεις σε ένα σχέδιο επανάκαμψης του εργατικού κινήματος.
Στις 14 Νοέμβρη επιβλήθηκε στην ΑΔΕΔΥ και σε μεγάλους χώρους του ιδιωτικού τομέα μία απεργία μέσα από την κινητοποίηση σωματείων, ταξικών συνδικαλιστικών σχημάτων και αγωνιστών στους χώρους δουλειάς, που ξεφεύγει από τη μοναδική και καθιερωμένη απεργία για τον προϋπολογισμό κάθε Δεκέμβρη.
Για τις 28 Νοέμβρη η ΓΣΕΕ αναγκάστηκε να προκηρύξει μία απεργία που δεν ήθελε και που αμφισβητεί ήδη από πέρσι (ακόμα και αυτή την εθιμοτυπική που προκηρύσσει κάθε τέλος του χρόνου), για να βγει από το περιθώριο όπου είχε τεθεί από τις δεκάδες αποφάσεις σωματείων, ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων που συσσωρεύονταν για τις 14 Νοέμβρη.
Έχουμε δουλειά να κάνουμε! Να ενώσουμε δυνάμεις και να συνεχίσουμε, επιβάλλοντας το δικό μας σχέδιο για το εργατικό κίνημα!