Η σημασία του ασύλου, τότε και σήμερα

Το άσυλο δεν αποτελεί μια «έμμονη ιδέα της Αριστεράς», ούτε το «άλλοθι για επεισόδια» όπως κραυγάζουν συστηματικά επιφανείς δημοσιογράφοι και πολιτικοί. Το άσυλο αποτελεί ένα συλλογικό κεκτημένο αγώνων σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Το πανεπιστημιακό άσυλο όμως δεν είναι συνυφασμένο μόνο με φοιτητικά αιτήματα και διεκδικήσεις. Εκτείνεται σε ένα μεγάλο εύρος αγώνων που αναπτύχθηκαν από τη Χούντα κι έπειτα, εξασφαλίζοντας ζωντανούς κοινωνικούς χώρους πολιτικής αναζήτησης, αντιπαράθεσης και διεκδίκησης.
Οι αγώνες ενάντια στη Χούντα
Στα πρώτα χρόνια της Χούντας, ο κόσμος μουδιασμένος δεν ήξερε πώς να αντιδράσει απέναντι στο στρατιωτικό καθεστώς. Η Αριστερά βρισκόταν υπό διωγμό σε φυλακές και ξερονήσια και η κρατική καταστολή ήταν διαρκώς παρούσα. Αυτή η κατάσταση αρχίζει να υποχωρεί το 1972 με 1973 όπου εμφανίζονται κάποιες πρώτες αντιστάσεις. Οι απεργίες των τυπογράφων και των συντακτών αθηναϊκών εφημερίδων, των αλιεργατών στην Καβάλα, των τεχνικών της Ολυμπιακής και η 48ωρη καθολική απεργία στη ΔΕΗ αποτελούν κάποιες από αυτές. Παράλληλα όμως αναπτύσσεται και έντονη κίνηση στους φοιτητικούς χώρους. Αυτή η κίνηση φαίνεται πώς θα αποτελούσε τη σπίθα για τη φωτιά που θα έριχνε τη χούντα λίγους μήνες αργότερα.
Στις 21 Φεβρουαρίου 1973 φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική Σχολή στην Αθήνα διαμαρτυρόμενοι για το νομοθετικό διάταγμα 1347, με βάση το οποίο το καθεστώς μπορούσε να ανακαλεί την αναβολή στράτευσης των φοιτητών που απείχαν από τα μαθήματα ως μέσο αντίδρασης. 4000 νεολαίοι πλημμυρίζουν το κτίριο της Σόλωνος νοηματοδοτώντας το άσυλο μέσα σε συνθήκες σκληρής αστυνομοκρατίας. Λίγες ημέρες πριν η αστυνομία είχε εισβάλλει στο πολυτεχνείο διαλύοντας τη συγκέντρωση 1500 φοιτητών και συλλαμβάνοντας 100 άτομα. 
Το πανεπιστημιακό άσυλο απέκτησε υπόσταση μέσα από αυτό το σπάσιμο της χουντικής τρομοκρατίας και το άνοιγμα του δρόμου για τα γεγονότα του Νοέμβρη λίγους μήνες αργότερα, όπου χιλιάδες φοιτητές καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο. Για τρεις μέρες ένα τεράστιο πλήθος πλημμυρίζει την Πατησίων και τα αμφιθέατρα του Πολυτεχνείου. Οι εργάτες παίζουν καθοριστικό ρόλο στο να αποκτήσει άλλη βαρύτητα ο φοιτητικός ξεσηκωμός. Εργατες-φοιτητές-μαθητές οργανώνονται, κάνουν συνελεύσεις και αντιδρούν δημόσια στο καθεστώς. Τα μεσάνυχτα της 17ης Νοέμβρη ο στρατός καταλύει το άσυλο και εισβάλει με τανκς στο Πολυτεχνείο.
Σήμερα, επί της «αριστερής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τα λοκ άουτ των σχολών και η συστηματική λάσπη στο πανεπιστημιακό άσυλο τείνουν να γίνουν κανονικότητα. Ένα συγκροτημένο μπλοκ απαρτιζόμενο από τις πρυτανικές αρχές, βουλευτές, δημοσιογράφους, μέλη της ΔΑΠ και αστυνομικούς επιχειρεί να τελειώσει το άσυλο όπως το γνωρίζαμε, μια ώρα αρχύτερα.
Συλλογική υπεράσπιση
Στη φιλοσοφική σχολή, η δημιουργία στεκιού μιας αναρχικής συλλογικότητας αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για μια σειρά αντιδράσεων: από ανακοινώσεις της κοσμητείας και της ΔΑΠ που έμμεσα ή άμεσα ζητούσαν την κατάλυση του ασύλου, την εγκατάσταση πανεπιστημιακής αστυνομίας και την αναθεώρηση του άρθρου 16, μέχρι αποφάσεις για λοκ άουτ της σχολής και σταμάτημα των μαθημάτων. Στο ΟΠΑ (ΑΣΟΕΕ), η σύγκλητος  επίσης προχώρησε σε λοκ άουτ της σχολής στοχοποιώντας τα τοξικοεξαρτημένα άτομα που βρίσκονται περιμετρικά της και ζητώντας από την αστυνομία την απομάκρυνσή τους. Για άλλη μια φορά η αστυνομία, οι έμποροι και οι μαφίες έμειναν στο απυρόβλητο, ενώ η πιάτσα τελείως τυχαία έχει μεταφερθεί και πάλι έξω από πανεπιστημιακό  ίδρυμα. Στο Πάντειο, ο διαπληκτισμός μεταξύ μελών της ΚΝΕ και κάποιων αναρχικών, αποτέλεσε το λόγο για τον οποίο ανεστάλη η λειτουργεία ολόκληρης της σχολής (!) με απόφαση της διοίκησης και κλείσιμό της με λοκ άουτ. Αν προσθέσει κανείς και το πατροπαράδοτο λοκ άουτ στη Νομική το τριήμερο του Πολυτεχνείου, θα διαπιστώσει ότι σχεδόν όλες οι σχολές του κέντρου κλείνουν όχι από τους καταληψίες και τους υπερασπιστές τους ασύλου, αλλά από τις διοικήσεις των σχολών.
Όλα τα παραπάνω, προφανώς δεν αποτελούν τυχαία γεγονότα. Η υποχώρηση της πολιτικής κίνησης εντός των σχολών έδωσε το κατάλληλο χώρο στο σύστημα προκειμένου να χτυπήσει το πανεπιστημιακό άσυλο. Το σύστημα δε φοβάται τους κάθε λογής «μπαχαλάκηδες» και «κουκουλοφόρους» που παρουσιάζει ως τρομοκράτες και διασαλευτές της δημόσιας τάξης προκειμένου να τρομοκρατήσει και αποπροσανατολίσει τον κόσμο. Αυτοί απλώς του δίνουν το χώρο να κάνει το παιχνίδι του. Το σύστημα φοβάται τη μαζική πολιτική αντίδραση που μπορεί να οικοδομηθεί μέσα σε ζωντανούς κοινωνικούς χώρους στους οποίους το ίδιο δεν μπορεί εύκολα «να βάλει χέρι». Πιάνοντας μόνο την περίοδο από τους αγώνες του 2006-7 μέχρι σήμερα, μπορεί κανείς να αντιληφθεί την εκρηκτικότητα που έχει το νεολαιίστικο στοιχείο όταν συναντιέται στο δρόμο με τους εργαζόμενους.
Δεν υπάρχει λοιπόν καλό και κακό άσυλο. Υπάρχει το άσυλο που ζει στους αγώνες και τις διεκδικήσεις είτε πρόκειται για την κατάληψη του ’73 είτε του Δεκέμβρη του 2008. Αυτό το άσυλο καλούμαστε να υπερασπιστούμε επανανοηματοδοτώντας το πολιτικά, αρχής γενομένης από το τριήμερο του Πολυτεχνείου. Στο φετινό τριήμερο δε χωρά ενδοκινηματική αντιπαράθεση και εσωστρέφεια αλλά επείγει ένα άνοιγμα προς την κοινωνία με σκοπό τη μαζική συμμετοχή στο τριήμερο και στην πορεία. Τώρα που συκοφαντείται η συλλογική μνήμη και η συνέχεια της εξέγερση του πολυτεχνείου με τη στοχοποίηση του ασύλου, οφείλουμε να απαντήσουμε ριζοσπαστικά και συλλογικά στην επίθεση του συστήματος.