Τα τελευταία χρόνια τόσο η αύξηση της έμφυλης βίας και των περιστατικών σεξισμού και μισογυνισμού, όσο και οι εικόνες από τις συγκλονιστικές κινητοποιήσεις γυναικών σε ολόκληρο τον κόσμο, έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο ενδιαφέρον για τις φεμινιστικές ιδέες στην Ελλάδα, ιδιαίτερα ανάμεσα σε νεότερες γενιές γυναικών.
Ημερ.Δημοσίευσης
Ιδιαίτερα οι διαδηλώσεις της 8ης Μάρτη τα τελευταία δύο χρόνια όχι μόνο ήταν μαζικότερες, αλλά συγκέντρωσαν και ένα σημαντικό αριθμό νεολαίας. Παρόλο όμως τον ενθουσιασμό και την αναφορά στο φεμινισμό, υπάρχουν εμπειρίες και κατακτήσεις του παγκόσμιου φεμινιστικού κινήματος που δεν έχουν μπορέσει να ξεδιπλωθούν στην Ελλάδα.
Πρωταρχικό ζήτημα είναι η αναφορά σε ένα ενιαίο, ενωτικό φεμινιστικό κίνημα. Με εξαίρεση τα καλέσματα στις δύο σημαντικές διαδηλώσεις του χρόνου, την 8η Μάρτη και την 25η Νοέμβρη, μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει εφικτή η ενωτική δράση και η συμφωνία σε κάποια βασικά αιτήματα.
Αυτά τα αιτήματα είναι απαραίτητο να αφορούν τα ζητήματα υπεράσπισης του γυναικείου σώματος ενάντια σε λεκτικές και σωματικές επιθέσεις, τα νομικά δικαιώματα για την έκτρωση, το δικαίωμα στην αυτοάμυνα σε περιπτώσεις βιασμών ή δολοφονικών επιθέσεων και ταυτόχρονα να εξασφαλίζουν ισότητα και ίσες ευκαιρίες στους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης. Ταυτόχρονα είναι σημαντικό να συμπεριληφθεί στις διεκδικήσεις το αίτημα για χώρους-κέντρα αναψυχής, υγείας, υποστήριξης και εκπαίδευσης σε δήμους και περιφέρειες, ώστε οι γυναίκες να έχουν τη δυνατότητα όχι απλά να επιβιώνουν, αλλά να ζουν. Είναι βασικό να ξεπεραστεί ο ψευδο-διαχωρισμός ανάμεσα στα εργατικά-ταξικά αιτήματα και αυτά που αφορούν την έμφυλη βία, ανάμεσα στο πολιτικό και το προσωπικό. Κάθε όψη του σεξισμού αποτελεί συνέπεια των πατριαρχικών δομών και αντιλήψεων, που καλλιεργούνται και αναπαράγονται εντός της ταξικής και καπιταλιστικής κοινωνίας.
Το επόμενο διάστημα είναι κρίσιμο, επείγον και αναγκαίο, να συγκροτηθεί ένα ενωτικό κίνημα, το οποίο θα συνδέει τα αιτήματά του με αυτά των υπόλοιπων καταπιεσμένων. Που θα απευθύνεται στη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, μεταναστριών, φοιτητριών, άνεργων γυναικών, χωρίς να αναιρεί την ύπαρξη των γυναικείων τους σωμάτων, χωρίς να αναζητά «νέες υποκειμενικότητες».
Σε αυτή την κατεύθυνση είναι αναγκαίο να παρθούν ενωτικές πρωτοβουλίες που θα ξεδιπλώνουν δράσεις γύρω από σημεία που ενώνουν και όχι που δεν θα βασίζονται στη διαφορά. Πρωτοβουλίες που θα επεξεργαστούν ένα πρόγραμμα γυναικείων αιτημάτων σε δήμους, σχολεία, πανεπιστήμια, που θα πιέσουν σωματεία, ομοσπονδίες και συνδικάτα να εντάξουν στις διεκδικήσεις τους έμπρακτα μέτρα που θα βελτιώνουν άμεσα τη ζωή των γυναικών και που θα αποκαλύπτουν τις σεξιστικές ιδεολογίες και τις πατριαρχικές δομές εκεί που αναπτύσσονται. Οι ριζοσπαστικές-φεμινιστικές ιδέες δεν αποτελούν απλά έναν τρόπο ζωής για τις γυναίκες, αλλά μια πρόταση για συνολική αλλαγή της κοινωνίας.