Ρεπορτάζ και συμπεράσματα από το μεγάλο ξεσηκωμό στη Γαλλία
Ημερ.Δημοσίευσης
Σ ε μια σειρά πόλεις είχε αρχίσει η σύγκλιση με τμήματα του συνδικαλιστικού κινήματος σε μια σειρά πόλεις. Αυτή πήρε τη μορφή κοινών συγκεντρώσεων με την μέρα δράσης της CGT στις 1 Δεκέμβρη. Αλλά επίσης και με άμεσες εκκλήσεις συνδικάτων του ιδιωτικού τομέα, των σιδηροδρόμων και των ταχυδρομείων για συμμετοχή στις διαδηλώσεις των κίτρινων γιλέκων.
Το ζήτημα της «αγοραστικής δύναμης» σταδιακά μεταστράφηκε από το απλό θέμα της αύξησης στον φόρο καυσίμων προς το γενικότερο ζήτημα των φόρων: ότι οι έμμεσοι φόροι γενικά θίγουν τις εργαζόμενες τάξεις και ότι καταργήθηκε ο φόρος στον μεγάλο πλούτο και δίνονται φοροαπαλλαγές στους πλούσιους. Το ζήτημα της αναδιανομής του πλούτου έχει εμφανιστεί ρητά σε πολλές δηλώσεις και συνθήματα των κίτρινων γιλέκων. Τα ζητήματα των συντάξεων, των μισθών κλπ έχουν έρθει στο προσκήνιο.
Άρα η δυναμική ήταν ταξική, βάζοντας στο περιθώριο την ακροδεξιά. Όχι με την έννοια της απήχησής της σε κάποιους από τους διαδηλωτές, αλλά με την έννοια ότι το κίνημα πήρε αποστάσεις από την αγαπημένη της θεματολογία: την μετανάστευση ως πηγή όλων των κακών, την «υπερφορολόγηση» που τσουβαλιάζει τους φόρους που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες, την δημαγωγική επίθεση στους δημόσιους υπάλληλους.
Ο Μακρόν παρέμεινε σιωπηλός ως τις 8 Δεκέμβρη. Και επιστράτευσε όλα τα ενδιάμεσα «σώματα» που ίδιος είχε παραγκωνίσει νωρίτερα: βουλευτές και γερουσιαστές, δήμαρχοι και συνδικαλιστές. Αυτοί ανέλαβαν να καλέσουν σε ηρεμία, με δηλώσεις που τόνιζαν τη σημασία του «κοινωνικού διαλόγου».
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, με την εξαίρεση των SUD, εξέδωσαν μια αξιοθρήνητη κοινή δήλωση, που αποτελούσε μια «έκκληση σε τάξη». Αυτή η δήλωση προκάλεσε οργή σε πολλές ομοσπονδίες και σωματεία της CGT.
Αυτές οι τακτικές απέτυχαν πλήρως. Όχι μόνο οι υποχωρήσεις της κυβέρνησης ενθάρρυναν το κίνημα, αλλά προχώρησαν και οι συγκλίσεις με τμήματα του συνδικαλιστικού κινήματος σε διάφορες πόλεις και περιοχές. Αυτές εμφανίστηκαν στο δρόμο στις 8 Δεκέμβρη. Σε πολλές πόλεις και χωριά, υπήρξαν κοινές διαδηλώσεις όπου τα κίτρινα γιλέκα συμπορεύονταν με αγωνιστές των κοινωνικών κινημάτων και συχνά με τους διαδηλωτές κατά της κλιματικής αλλαγής.
Για πρώτη φορά μετά την εκλογή Μακρόν, και ίσως για πρώτη φορά μετά το 1995, αρχίζει να αλλάζει πραγματικά ο συσχετισμός δύναμης. Όλες οι μερίδες της εργατικής τάξης που δέχτηκαν επιθέσεις τα τελευταία χρόνια –που συχνά πάλεψαν και ηττήθηκαν η καθεμιά μόνη της- μπορούν να δουν μια ευκαιρία να ξαναβγούν στη δράση. Αλλά το παράδοξο είναι ότι το οργανωμένο εργατικό κίνημα δεν έχει –ως τώρα- αναλάβει την ευθύνη να επεκτείνει μέσα από τις απεργίες του ένα λαϊκό κίνημα στο οποίο οι εργάτες συμμετέχουν ως άτομα.
Η κυβέρνηση ελπίζει ότι έσβησε τη φωτιά και ότι τα κίτρινα γιλέκα θα απομονωθούν και θα καταρρεύσουν. Όλα θα εξαρτηθούν από το αν θα διατηρήσουμε το ρυθμό της κινητοποίησης, με δημοκρατικές δομές συγκρότησης στη βάση, με εξάπλωση και κινητοποίηση άλλων στρωμάτων, σε γειτονιές, χώρους δουλειάς, στα κοινωνικά κινήματα. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι η κινητοποίηση θα συνεχιστεί, να αποφύγουμε τη διαίρεση παρά το μιντιακό μπαράζ εκκλήσεων να υποχωρήσει το κίνημα, παρά τη σιωπή των συνδικαλιστών ηγετών που ξεπεράστηκαν από ένα μαζικό κοινωνικό κίνημα, προκειμένου να πετύχουμε μια γενικευμένη αντεπίθεση ενάντια στον Μακρόν και την πολιτική του.