Σ τα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων βρέθηκε η «ευκαιρία» που χρόνια αναζητούσε το κεφάλαιο στην Ελλάδα (και στην Ευρώπη και παγκόσμια) για την επίθεση στις κοινωνικές κατακτήσεις και στο Δημόσιο ιδιαίτερα.
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο κοινωνικός αυτοματισμός, που καλλιεργούύνταν συστηματικά πολύ πριν την κρίση ενάντια στο Δημόσιο τομέα, παρουσίασε έξαρση στη μνημονιακή εποχή. Μια έξαρση που κατάργησε χιλιάδες θέσεις εργασίας Δημοσίων Υπαλλήλων, που αφαίρεσε όμως και εκατοντάδες κοινωνικές υπηρεσίες που κάλυπταν βασικές ανάγκες των εργαζόμενων στρωμάτων, δωρεάν και με σχετικά καλή ποιότητα.
Οι καταργημένες υπηρεσίες και παροχές του κοινωνικού κράτους αντικαταστάθηκαν είτε από ιδιωτικές εταιρίες (για όσους έχουν να πληρώνουν), είτε από το… κενό για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού.
Έτσι προκαλούνται π.χ. οι δεκάδες θάνατοι φτωχών ανθρώπων στα νοσοκομεία, επειδή δεν έχουν προσωπικό οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, με πρόσφατα τραγικά παραδείγματα στο σύγχρονο νοσοκομείο της Ζακύνθου (βλέπε σελ. 9), αλλά και στη Λαμία, στην Αθήνα κ.ο.κ.
Έτσι προκύπτει η τεράστια οικονομική επιβάρυνση των Δημόσιων Οικονομικών, αφού τα ασφαλιστικά Ταμεία πολλές φορές πληρώνουν ιδιωτικά ιατρικά κέντρα για να μισθώσουν Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, αφού οι Δημόσιες ΜΕΘ δεν λειτουργούν. Το ίδιο ισχύει για τις διαγνωστικές εξετάσεις, τις επισκέψεις σε γιατρούς ειδικοτήτων που λείπουν από μεγάλα νοσοκομεία κλπ. Επιπλέον, οι ίδιοι οι χρήστες των υπηρεσιών αναγκάζονται να πληρώνουν επιπρόσθετη συμμετοχή σε εξετάσεις σε ιδιωτικά διαγνωστικά και σε ιδιώτες γιατρούς.
Όσες ιατρικές υπηρεσίες δουλεύουν επαρκώς στα Δημόσια νοσοκομεία, στηρίζονται σε μεγάλους αριθμούς επικουρικού προσωπικού. Οι ίδιοι οι διοικητές των Δημόσιων νοσοκομείων δηλώνουν ότι, αν φύγουν οι επικουρικοί, δεν μπορεί να συνεχίσει η λειτουργία των νοσοκομείων.
Οι πρόσφατες, μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις των αναπληρωτών και αναπληρωτριών στην εκπαίδευση, αποκάλυψαν μια φορά ακόμα ότι η Δημόσια εκπαίδευση βασίζεται στον τεράστιο αριθμό εκπαιδευτικών που απολύονται το καλοκαίρι, που αν είναι γυναίκες, απολύονται σε περίπτωση δύσκολης εγκυμοσύνης, που ζουν με την καλοκαιρινή αγωνία της επιβίωσης το χειμώνα, που είναι και αυτοί θύματα της ελαστικής εργασίας (βλέπε σελ. 7). Οι μαθητές και ακόμα πιο επίπονα οι μαθητές που χρειάζονται ειδική αγωγή, υφίστανται τις συνέπειες της διαρκούς αλλαγής δασκάλων και καθηγητών.
Οι δήμοι και οι περιφέρειες, ο άλλος τομέας του Δημοσίου για την απαραίτητη παροχή κοινωνικών υπηρεσιών σε μεγάλη πληθυσμιακή κλίμακα, επίσης λειτουργούν βασιζόμενοι σε ελαστικά εργαζόμενους. Είναι χαρακτηριστικά τα νούμερα που αποτυπώνουν την κατάσταση (βλ. σελ. 8). Πάνω από το 1/3 των θέσεων εργασίας καλύπτεται από κάθε μορφής συμβασιούχους.
Μόνο οι τρεις προαναφερθέντες Δημόσιοι τομείς (υγεία, παιδεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση) είναι αυτοί που αφορούν σχεδόν το σύνολο της ζωής και των βασικών αναγκών της κοινωνίας και αποτελούν το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό του Δημοσίου και των Δημοσίων Υπαλλήλων.
Η «εφεύρεση» σχέσεων εργασίας, με κορυφαίο παράδειγμα τα «κοινωφελή προγράμματα» του ΟΑΕΔ, φανερώνουν ότι προωθείται συνειδητά, από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, χωρίς εξαίρεση, η κατάργηση της εργασίας με δικαιώματα, μισθό, ασφαλιστική κάλυψη και σύνταξη.
Το Δημόσιο, ως εργοδότης, χρησιμοποιεί ένα όλο και αυξανόμενο ποσοστό εργαζομένων με ελαστικές σχέσεις. Οι δε προσλήψεις που εξαγγέλλονται, αφορούν σχεδόν αποκλειστικά εργασία ορισμένου χρόνου. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των 5.500 προσλήψεων στο «στενό» Δημόσιο, υπαλλήλων με «υψηλά προσόντα», μέχρι 29 ετών, που θα δουλέψουν για έναν χρόνο!
Η ανακύκλωση της ανεργίας, η ανθρωποφαγία με επίδικο τα «προσόντα», ο ανταγωνισμός για μια θέση εργασίας, η «ελαστική» ζωή και δουλειά, η εργασιακή «ζούγκλα» αποτελούν συνειδητή πολιτική επιλογή των προηγούμενων κυβερνήσεων και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Ταυτόχρονα, επιδοτούνται οι ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών από το κράτος, ενώ τα vouchers ωθούν από άλλο δρόμο χρήματα προς τους ιδιώτες.
«Τι ωραίο πλιάτσικο»!
Π ρόκειται για την κλασσική νεοφιλελεύθερη συνταγή, που εφαρμόζει απαρέγκλιτα ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, από τότε που «μετακόμισε» στη μνημονιακή πολιτική. Δηλαδή, βασικές υπηρεσίες να ιδιωτικοποιούνται, οι καθημερινές ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας να εμπορευματοποιούνται και οι πόροι να μεταφέρονται προς τις ιδιωτικές επιχειρήσεις είτε μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, είτε μέσω των δημοτικών και περιφερειακών προϋπολογισμών, είτε από τους πετσοκομμένους οικογενειακούς προϋπολογισμούς του εργαζόμενου λαού.
Η διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής δουλειάς για όλες κι όλους, με προσλήψεις στο Δημόσιο τώρα, είναι ο μόνος τρόπος να καλυφθούν οι λαϊκές ανάγκες.
Ο συντονισμός των κινητοποιήσεων κυρίως των «ελαστικών» εργαζομένων, που κατά κλάδο είναι υπαρκτές και αρκετά μαζικές, η σύνδεση των μονίμων με τα αιτήματα και τους αγώνες των «ελαστικών» συναδέλφων τους, η ενεργή συμπαράσταση σε δήμους και γειτονιές όλων όσων έχουν ανάγκη και χρησιμοποιούν τις Δημόσιες Υπηρεσίες στις μάχες που δίνονται για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων και νέες προσλήψεις, όπως και η απόρριψη του κανιβαλισμού και του αέναου και αναποτελεσματικού ανταγωνισμού μεταξύ εργαζομένων, μπορούν να έχουν ως αποτέλεσμα δημόσιες, δωρεάν και ποιοτικές υπηρεσίες για την κοινωνία και αξιοπρεπή δουλειά με δικαιώματα για όλες και όλους.
Η Αριστερά, πολιτική και συνδικαλιστική, έχει κάθε λόγο να πρωτοστατήσει σε αυτό το καθήκον, για να υπάρξουν νίκες και θετικά αποτελέσματα για τον κόσμο της, για τον κόσμο της δουλειάς. Τερματίζοντας την πολυδιάσπαση και τον κατακερματισμό, την περιορισμένη απεύθυνση και τη μίζερη και μικροπολιτική «τακτική», δημιουργώντας δίκτυα και μέτωπα εργαζομένων με στόχο να πάρουν πίσω τις παλιές και να διεκδικήσουν νέες κατακτήσεις. Με πρώτο και απαραίτητο βήμα τις προσλήψεις μόνιμου και σταθερού εργατικού δυναμικού.