Οι εργατικές νίκες στις ΗΠΑ «ανοίγουν την όρεξη» και σε άλλους

Η νίκη στος Λος Άντζελες
Κι όμως, με τη συμπλήρωση μιας βδομάδας απεργίας το Συμβούλιο σύρθηκε σε συνθηκολόγηση, παραχωρώντας στους απεργούς μεταξύ άλλων: μία νοσοκόμα πλήρους απασχόλησης σε κάθε σχολείο, όπως και επιπλέον συμβούλους και βιβλιοθηκονόμους, σταθερές μειώσεις στα μεγέθη των τάξεων, 6% αυξήσεις χωρίς επιβάρυνση υγειονομικής περίθαλψης στις τσέπες των εκπαιδευτικών, συνδικαλιστική εποπτεία στις συστεγάσεις ιδιωτικών και δημόσιων σχολείων, πολιτική στήριξη σε πλαφόν στην ίδρυση ιδιωτικών σχολείων, επέκταση των κοινοτικών σχολείων, δημιουργία χώρων πρασίνου στα σχολεία, δημιουργία ταμείου υπεράσπισης μεταναστών κ.ά. 
Οι εκπαιδευτικοί του ΛΑ γύρισαν στις δουλειές τους νικητές! Πώς το κατάφεραν; Όπως είπε το μέλος της διαπραγματευτικής τους ομάδας, Arlene Inouye:
«Το ένα είναι ότι έχουμε μια σκληρή διαπραγματευτική ομάδα – και είχαμε κάνει σαφές στην Περιφέρεια ότι υπήρχαν κάποια βασικά αιτήματα που ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Παραμείναμε σταθερές/οί στις αρχές μας.
Αλλά αυτό που πραγματικά έγειρε την πλάστιγγα ήταν το γεγονός ότι είχαμε 32.000 μέλη μας στις απεργιακές φρουρές έξω από κάθε σχολείο, μαζί με 15.000 γονείς και μέλη της κοινότητας. Και είχαμε 50.000 μέλη και υποστηρικτές μας στις συγκεντρώσεις μας σχεδόν κάθε μέρα. Αυτό είναι πραγματική δύναμη. Γνώριζαν λοιπόν ότι αν δεν ανταποκρίνονταν στα αιτήματά μας, θα συνεχίζαμε την απεργία – κι αυτό δεν το ήθελαν».
Σε μια συνέντευξη που αξίζει να διαβαστεί ολόκληρη (στο Rproject.gr), η Arlene ισχυρίστηκε ότι «Τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο» στο Λος Άντζελες, περιγράφοντας πώς η απεργία μεταμόρφωσε τους απεργούς εκπαιδευτικούς, αλλά και ευρύτερα στις ΗΠΑ, εκτιμώντας ότι η αγωνιστικότητα, ο ενθουσιασμός του αγώνα και η χαρά της νίκης «είναι μεταδοτικά, είναι σαν ιός, αυτό το κίνημα θα συνεχίσει να αναπτύσσεται». 
«...σαν άγρια πυρκαγιά»
Δεν μιλούσε αφηρημένα. Οι εκπαιδευτικοί του Λος Άντζελες είχαν εμπνευστεί από τη μεγάλη απεργία των εκπαιδευτικών του Σικάγου και από τους αγώνες σε μια σειρά Πολιτείες (Δ. Βιρτζίνια, Αριζόνα, Κολοράντο, Κεντάκι, Οκλαχόμα). Η απεργία τους θα ενέπνεε με τη σειρά της κι άλλους. 
Στο Όκλαντ έχουν ζήσει ήδη δύο «αυθόρμητες» (wildcat, χωρίς απόφαση του σωματείου) μονοήμερες απεργίες σε μια σειρά από σχολεία τους τελευταίους 2 μήνες, και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ετοιμάζονταν να ψηφίσουν για οργανωμένη απεργία. 
Οι εκπαιδευτικοί στο Ντένβερ έχουν ήδη ψηφίσει την απεργιακή πρόταση με 93% και παραμένει ανοιχτή η ημερομηνία έναρξης (πρώτη απεργία εδώ και 25 χρόνια). Στη Βιρτζίνια και την Ιντιάνα, προς το παρόν οργανώνονται (μαζικότατες!) συγκεντρώσεις. Στη Δ. Βιρτζίνια, την Πολιτεία που πυροδότησε «την εξέγερση των καθηγητών», προωθείται μια νέα νομοθεσία υπέρ της ιδιωτικοποίησης και κατά του συνδικαλισμού και οι εκπαιδευτικοί προετοιμάζονται για τη δεύτερη μεγάλη απεργία τους σε λιγότερο από έναν χρόνο. Το πνεύμα για το οποίο μίλησε η Arlene Inouye από το Λος Άντζελες μπορεί κανείς να το αναγνωρίσει σε δηλώσεις εκπαιδευτικού από τη Δ. Βιρτζίνια για τη νέα πρόκληση: 
«Πέρσι έπρεπε να ξαναανακαλύψουμε τον τροχό, αλλά τώρα πια ξέρουμε πώς να παλέψουμε. Έπειτα από όσα πετύχαμε πέρυσι, έχουμε επίγνωση της δύναμής μας… Θα οργανωθούμε, θα αναλάβουμε δράση – και θα νικήσουμε».
Το CNN υποχρεώνεται να βγει με τίτλο «Από τη μια ακτή των ΗΠΑ ως την άλλη, σιγοβράζει ένα νέο κύμα απεργιών εκπαιδευτικών» και να σχολιάζει ότι «η σπίθα του Λος Άντζελες εξαπλώνεται σαν άγρια πυρκαγιά σε όλη τη χώρα».
Οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, αλλά, όπως γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Ε.Α.», το κύμα των απεργιών τους εξελίσσεται σε ένα γενικότερο φόντο αναθέρμανσης της εργατικής αντίστασης, που χαρακτήρισε το 2018 (ξενοδοχεία, φαστ-φουντ, «σκλάβοι» στις φυλακές κ.ο.κ.). 
Ποιος τερμάτισε το λοκάουτ;
Αυτό το κλίμα μπορεί να εξηγήσει πώς τερματίστηκε (προσωρινά) το «κυβερνητικό λοκάουτ». Ο Τραμπ είχε οδηγήσει στο μεγαλύτερο «κλείσιμο του κράτους» στην αμερικανική ιστορία (35 μέρες), απαιτώντας πλειοψηφία στο Κογκρέσο για τη χρηματοδότηση του διαβόητου «τείχους» του στα σύνορα με το Μεξικό. Υποχρεώθηκε να υποχωρήσει και ο λόγος δεν ήταν κάποιες τάχα διαπραγματευτικές ικανότητες των Δημοκρατικών (που του έδωσαν πολλά στο ζήτημα του αντιμεταναστευτικού, αλλά ο Τραμπ αποδείχθηκε αρκετά φανατικός για να ζητά επίμονα «το τείχος»). Ο λόγος ήταν η αγανάκτηση των κρατικών υπαλλήλων, οι οποίοι εργάζονταν απλήρωτοι στη διάρκεια του «κράτος κλειστόν». Οι εργαζόμενοι του κεντρικού, ομοσπονδιακού κράτους απαγορεύεται να απεργήσουν. Αλλά έμαθαν απ’ όσα συμβαίνουν γύρω τους τη δύναμη που έχει η άρνηση εργασίας, οπότε πολλοί κατέφυγαν σε «άδειες ασθενείας», οι οποίες προκάλεσαν σοβαρές δυσλειτουργίες σε μια σειρά υπηρεσίες. 
Η νίκη στα αεροδρόμια
Στα αεροδρόμια αυτή η «μορφή πάλης» από τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας πήρε τόσο γενικευμένα και συντονισμένα χαρακτηριστικά που έγινε αμέσως αντιληπτή ως «ακήρυχτη απεργία», η οποία προκάλεσε χάος σε πολλά μεγάλα αεροδρόμια που υποχρέωσε τον Τραμπ να υποχωρήσει (προσωρινά), ξανανοίγοντας το κράτος για 3 βδομάδες. 
Το εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ βρέθηκε σε τραγική θέση και εξαιρετικά αποδυναμωμένο για πάρα πολλά χρόνια. Μόλις το 2017 άλλωστε ήταν η χρονιά με τις λιγότερες καταγεγραμμένες απεργίες (μόλις 7) από το 1947 και μετά. Αλλά το 2018 θεωρήθηκε «έτος επιστροφής των απεργιών», και το 2019 ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς…
Από την άλλη μεριά του Ατλαντικού δεν μας έρχονται μόνο μηνύματα για τα «τέρατα» που γεννά η εποχή μας (Τραμπ), αλλά και πολύτιμες υπενθυμίσεις για τη δύναμη της τάξης μας να τα πολεμήσει…