Της σύνταξης

Η Βρετανία βρίσκεται σχεδόν ένα μήνα πριν την ημερομηνία αποχώρησης από την ΕΕ, χωρίς να έχει μπορέσει το κοινοβούλιό της να καταλήξει σε συμφωνία. Ένας από τους παλιότερους, πιο έμπειρους και «τακτοποιημένους» καπιταλισμούς του πλανήτη, βαδίζει προς το άγνωστο, με τα δύο μεγάλα κόμματά του να είναι βαθιά διαιρεμένα και με το αποικιοκρατικό παρελθόν του να γυρίζει σήμερα να τον στοιχειώσει στην Ιρλανδία, που εξελίσσεται στο μεγαλύτερο αγκάθι της διαπραγμάτευσης (βλ. σελ. 17).
Στο Ισπανικό Κράτος, ο Πέδρο Σάντσεθ είδε τον προϋπολογισμό του να καταψηφίζεται και προκήρυξε πρόωρες εκλογές για τον Απρίλη. Η αντεπίθεση της Δεξιάς και οι ανοιχτές πληγές της άλυτης καταλανικής κρίσης και του αντιδημοκρατικού χειρισμού της οδήγησαν σε αδιέξοδο το «προοδευτικό» πείραμα μόλις 8 μήνες μετά την έναρξή του. Θα είναι η τρίτη εκλογική μάχη τα τελευταία 4 χρόνια στο ιβηρικό κράτος, το οποίο αυτές τις μέρες δικάζει την πολιτική ηγεσία του καταλανικού εθνικού κινήματος και βλέπει τον ισπανικό εθνικισμό να διαδηλώνει στους δρόμους (βλ. σελ. 18). 
Ταυτόχρονα, ανοίγει δημόσια η συζήτηση για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών και στην Ιταλία, προς το καλοκαίρι. Εκεί ίσως μπει τέλος σε ένα άλλο «πείραμα», αυτό της συνύπαρξης της Λίγκας με το Κίνημα Πέντε Αστέρων. Μια τοπική εκλογική μάχη, αλλά και οι δημοσκοπήσεις, δείχνουν ότι ο συσχετισμός των δύο εταίρων έχει ανατραπεί προς όφελος της ακροδεξιάς. Αντιμέτωπος με δυσοίωνες προβλέψεις για την ιταλική οικονομία, ο Σαλβίνι σκέφτεται σοβαρά μια ακροδεξιά φυγή προς τα εμπρός, με στόχο να απαλλαγεί από τον «περίεργο» σύμμαχο και να υλοποιήσει το σχεδιασμό του Στιβ Μπάνον για μια σκληρή (ακρο)δεξιά συμμαχία (βλ. σελ. 18).
Η Γαλλία θα βάδιζε ήδη σε πρόωρες εκλογές, αν ο Μακρόν είχε στοιχειώδη τσίπα. Αλλά προτιμά να κυβερνά με αντιδημοκρατικούς νόμους και ακραία καταστολή σε όλες τις γαλλικές πόλεις. Παρόλη την καταστολή, τα Κίτρινα Γιλέκα συνεχίζουν εδώ και 15 βδομάδες (!) κι αναζητούν τρόπους να οργανωθούν καλύτερα και να συνδεθούν με το εργατικό κίνημα (βλ. σελ. 3) Ο αγαπημένος πρίγκιπας του «ακραίου κέντρου», ο επίδοξος αναμορφωτής της Γαλλίας και της Ευρώπης, αντιμετωπίζει μια λαϊκή εξέγερση που εξαερώνει ταχύτατα το πολιτικό του κεφάλαιο. 
Ο αγώνας των Κίτρινων Γιλέκων είναι η πιο φωτεινή αχτίδα στο σκοτάδι της Ευρώπης. Ίσως όχι τυχαία, η πρώτη χώρα στην οποία αυτό το κίνημα βρήκε μιμητές, το Βέλγιο, έζησε πρόσφατα μια μεγάλη γενική απεργία. Το εργατικό στρατόπεδο μπορεί ακόμα (και επείγει) να μπει σε κίνηση σε όλη την ήπειρο, ως μοναδική βάση ανασύνταξης και της Αριστεράς. 
Σε όλες αυτές τις κρίσεις παρεμβαίνουν πολιτικές δυνάμεις –της ανερχόμενης ακροδεξιάς από τη μια και του «ακραίου κέντρου» από την άλλη. Απέναντι σε αυτούς τους αντιπάλους της εργατικής τάξης πρέπει να σταθεί η ριζοσπαστική Αριστερά και να αναδείξει έναν άλλο δρόμο. 
Ένα μεγάλο στοίχημα και μέτρημα θα είναι οι φετινές ευρωεκλογές, των οποίων το αποτέλεσμα θα παίξει ρόλο στους σχεδιασμούς όλων των επιτελείων για την επόμενη μέρα στην Ευρώπη, και θα βαρύνει στην πολιτική κατεύθυνση που θα πάρουν οι μεγάλες κρίσεις που είναι σε εξέλιξη. Ένα στοίχημα που πρέπει να απασχολήσει σοβαρά και τη ριζοσπαστική Αριστερά στην Ελλάδα.