37ο Συνέδριο ΓΣΕΕ
Ημερ.Δημοσίευσης
Α πό τις 14 ως τις 17 Μάρτη θα διεξαχθεί στην Καλαμάτα το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Ένα συνέδριο που, όπως όλα δείχνουν, για πολλοστή φορά τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια, δεν θα ασχοληθεί με το πραγματικό επίδικο: Την αγωνιώδη προσπάθεια χιλιάδων εργαζομένων να εξασφαλίσουν στοιχειώδη δικαιώματα και να αντιμετωπίσουν το μνημονιακό καθεστώς λιτότητας, που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας.
Είναι ένα καθεστώς που έχει συνθλίψει μισθούς, έχει τσακίσει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, έχει δώσει το δικαίωμα στους εργοδότες να απολύουν όσους εργαζόμενους θέλουν όποτε θέλουν και έχει αφαιρέσει το δικαίωμα ακόμη και της απεργίας σε μεγάλα τμήματα εργαζομένων, ειδικά του ιδιωτικού τομέα όπου, στην κατάσταση που είναι τα σωματεία σήμερα, είναι πρακτικά αδύνατο, ακόμη και στους χώρους που υπάρχει συνδικαλισμός, να συγκεντρώσουν το 50%+1 για να κηρύξουν μια απεργία. Σ’ αυτή την κατάσταση προστίθεται και η μη συμμετοχή των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα στις διαδικασίες του συνδικαλιστικού κινήματος είτε γιατί στους περισσότερους χώρους (εργοστάσια που δεν έχουν κλείσει ακόμη, καφετέριες, χώρους εστίασης, ντελιβεράδες, τηλεφωνικά κέντρα κλπ.) δεν υπάρχουν καν σωματεία, είτε γιατί τα σωματεία που υπάρχουν, δεν έχουν κερδίσει τη συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτά.
Χαμηλή συμμετοχή
Όπως όλα τα στοιχεία της ίδιας της ΓΣΕΕ δείχνουν, αν εξαιρέσουμε τις ΔΕΚΟ, η συμμετοχή των εργαζομένων δεν ξεπερνάει το 5% των συνολικά εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό δημιουργεί πτωτική τάση στις αρχαιρεσίες των συνδικάτων και ακόμη περισσότερο στις πρωτοβουλίες και τις κινητοποιήσεις που τα σωματεία πραγματοποιούν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κλείσανε εργοστάσια τα τελευταία χρόνια («Χαλυβουργική», «Softex», «Κατσέλης», «Pepsi», ΜΕΒΓΑΛ κ.ά.) κάτι που έχει στοιχίσει αρκετά στην Αριστερά, καθώς εκεί υπήρχαν σωματεία που έλεγχε πλήρως ή με μεγάλη αυτοδυναμία το ΠΑΜΕ. Κυρίως έχει στοιχίσει σε οργανωμένες δυνάμεις που θα μπορούσαν να αντιπαρατεθούν στην πολιτική λιτότητας και της σημερινής κυβέρνησης και να δώσουν μάχες αυτό το διάστημα για μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς κ.ά.
Μέσα από αυτές τις ήττες, αλλά κυρίως μέσα από τη σαπίλα που αναδύει με τη φιλεργοδοτική, φιλομνημονιακή και φιλοκυβερνητική στάση της τα τελευταία χρόνια η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, χιλιάδες εργαζόμενοι είτε αποστρέφονται τον συνδικαλισμό, είτε δεν πιστεύουν ότι η συλλογική οργανωμένη δράση τους μπορεί να έχει αποτελέσματα, καθώς τα καλά παραδείγματα είναι μικρά και αδύναμα. Σ’ αυτά τα παραδείγματα εντάσονται οι αγώνες των ντελιβεράδων, κυρίως μέσα από επιτροπές αγώνα που βρίσκονται σε εξέλιξη το τελευταίο διάστημα, ο αγώνας των εργαζομένων στο ΙΓΜΕ που είχε νικήσει προσωρινά, ο εμβληματικός αγώνας των καθαριστριών στο υπουργείο Οικονομικών που πέτυχε τεράστια νίκη, αλλά ακολούθησαν μακροχρόνιοι αγώνες χωρίς δικαίωση των καθαριστριών στα σχολεία και τα νοσοκομεία. Επίσης οι αγώνες των συμβασιούχων που έχουν πετύχει κάποιες δικαστικές νίκες, αλλά δεν έχουν πετύχει ακόμη το σημαντικότερο: να εξασφαλίσουν μόνιμη και σταθερή δουλειά.
Αριστερά
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι ευτυχώς υπάρχουν ακόμη τμήματα εργαζομένων που κινητοποιούνται και αυτές οι κινητοποιήσεις μπορούσαν και θα έπρεπε να είναι στο επίκεντρο των παρατάξεων της Αριστεράς, πηγαίνοντας προς το συνέδριο της ΓΣΕΕ. Απέναντι στην απογοητευτική τακτική της σημερινής ηγεσίας της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ) που προτείνει μαζί με τη ΔΑΚΕ την κοινωνική ειρήνη και συμμαχία με τους εργοδότες, απέναντι στην παλιά φορεσιά που φόρεσαν οι δυνάμεις της κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ (ομάδα Βασιλόπουλου και σία), προβάλλοντας ως εταίροι των άλλων μνημονιακών δυνάμεων, οι πρωτοβουλίες της Αριστεράς (ΠΑΜΕ, ΜΕΤΑ, ΑΤΕ-ΕΚΑ και λοιπές δυνάμεις ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ήταν από ανύπαρκτες ως αμήχανες.
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα των συμβασιούχων της ΔΕΗ, τους οποίους τα σωματεία των μονίμων (ελεγχόμενα στην πλειοψηφία τους από την ΠΑΣΚΕ) αρνούνται να τους εντάξουν στη δύναμή τους. Σε τόσο βαθιά σήψη και κρίση είναι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που δεν κάνει το αυτονόητο σε ένα χώρο που όλοι ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα. Αν δεχθούν να τους εγγράψουν στα σωματεία τους, θα πρέπει να αγωνιστούν για τη μονιμοποίησή τους και αυτό θα ήταν εναντίον της πολιτικής που υπηρετούν.
Προφανώς η κύρια ευθύνη της αμηχανίας της Αριστεράς ήταν του ΠΑΜΕ σαν η μόνη οργάνωση που είχε τις δυνάμεις ώστε να πάρει την ευθύνη να δημιουργηθούν παντού διάφορες πρωτοβουλίες. Όπως η παλιότερη πρωτοβουλία για τις συλλογικές συμβάσεις που δεν συνεχίστηκε και δεν πήρε πραγματικά χαρακτηριστικά κοινής δράσης στα σωματεία, αλλά έμεινε σε κεντρικό επίπεδο διακήρυξης, τελειώνοντας με την κοινοβουλευτική πρωτοβουλία του ΚΚΕ και βγάζοντας τη βάση ξανά εκτός παιχνιδιού, μάλλον απογοητεύοντας ακόμη περισσότερο ένα τμήμα κόσμου που ήδη είχε καεί αρκετά από την «ανάθεση» της λύσης των προβλημάτων στον ΣΥΡΙΖΑ.
Με αυτή την ηττοπαθή τακτική καταγεγραμμένη στη συνείδηση της πλειοψηφίας των εργαζομένων είναι αδύνατο, όταν η γραφειοκρατία ξεμπροστιάζεται, να βγει κερδισμένη, όπως θα έπρεπε, η Αριστερά. Αυτό συνέβη και με την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ).
Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων
Το Σαββατοκύριακο 23 και 24 Φλεβάρη ήταν προγραμματισμένο το συνέδριο της ΟΙΥΕ, από το αποτέλεσμα του οποίου θα κριθούν έδρες στο μετέπειτα συνέδριο της ΓΣΕΕ. Η κυβερνητική πλειοψηφία (ομάδα Βασιλόπουλου) έδειξε ότι τίποτα καινούργιο δεν φέρνει στο συνδικαλισμό. Με παλιές τακτικές (όπως καταγγέλλεται από όλες τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς), με μπράβους και τσιράκια της εργοδοσίας, με τραμπουκισμούς και απόπειρα νόθευσης του συνεδρίου, προσπάθησαν να εξασφαλίσουν τις θέσεις τους στην Ομοσπονδία και κάποιες παραπάνω ψήφους στη ΓΣΕΕ. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να διαλύσουν το συνέδριο, το οποίο επαναλαμβάνεται την Τετάρτη 6 και την Πέμπτη 7 Μάρτη.
Το ΠΑΜΕ ορθώς κάλεσε σε συγκέντρωση στο χώρο διεξαγωγής του συνεδρίου, καταγγέλλοντας τη στάση της πλειοψηφίας. Όμως χωρίς πρόταση ευρύτερης συνεργασίας με την υπόλοιπη Αριστερά που να έχει δουλευτεί από καιρό στους χώρους δουλειάς, χωρίς δηλαδή εναλλακτική πρόταση για την πλειοψηφία της Ομοσπονδίας και για ρήξη με τη γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ, η συγκέντρωση κατέληξε να είναι «κομματική» με προσπάθεια επιβολής σε κάποιες περιπτώσεις του νόμου του πιο ισχυρού, όπως μαρτυρούν τα βίντεο που κυκλοφορούν. Χάνοντας έτσι το δίκιο που σε αυτή την περίπτωση ήταν με το μέρος του (στο παρελθόν δυστυχώς έχουν καταγραφεί αντίστοιχες καταγγελίες σε σωματεία και για το ΠΑΜΕ).
Πρωτοβουλίες
ανασυγκρότησης
Είναι γεγονός ότι στην υπάρχουσα περίοδο τη λεγόμενη «μεταμνημονιακή», το εργατικό κίνημα μπορεί να διεκδικήσει και να ξανακερδίσει μια σειρά χαμένα δικαιώματα. Για να το καταφέρει, χρειάζεται να ξεφύγει από το τέλμα όπου το έχουν οδηγήσει πρακτικές εκτός του συνδικαλισμού όπως οι προσφυγές στη δικαιοσύνη για διορισμό διοικήσεων. Πρακτικές που υποκρύπτουν τη συμφιλίωση και τη συναλλαγή με τους εργοδότες. Πρακτικές που απαξιώνουν τους συνδικαλιστές και τον συνδικαλισμό στα μάτια των εργαζομένων.
Οι παρατάξεις της Αριστεράς χρειάζεται να πάρουν άμεσα κοινές πρωτοβουλίες, άσχετα από το αποτέλεσμα του συνεδρίου της ΓΣΕΕ, που θα ξεκινάνε από τα αυτονόητα, όπως η δημιουργία κοινών σωματείων σε δύσκολους χώρους του ιδιωτικού τομέα. Επιτροπές για τη δημιουργία σωματείων όπου χρειαστεί. Ή η δημιουργία ενιαίων σωματείων στις ΔΕΚΟ για μόνιμους, συμβασιούχους και εργολαβικούς εργαζόμενους. Και να συνεχίσουν τις προσπάθειες να γίνονται σε όλα τα σωματεία συνελεύσεις μια φορά το μήνα, όπου θα δίνεται πραγματικά ο λόγος στα μέλη της βάσης τους και θα ενημερώνονται οι εργαζόμενοι για όλα τα ζητήματα.
Οι παρατάξεις της Αριστεράς οφείλουν να συνεχίσουν τις πρωτοβουλίες, δίνοντας και κεντρικά μάχες για μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς, πλήρη επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων κ.ά. με κλιμακούμενες κινητοποιήσεις. Είναι κινήσεις κομβικές για τη δημιουργία όρων ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος, για την αναζωογόνηση των σωματείων, για να ξανανιώσει ο κόσμος της εργασίας ότι μπορεί συλλογικά και οργανωμένα να αγωνίζεται και να πετυχαίνει νίκες.