Πίσω από την κλειστή πόρτα ενός σπιτιού, σε κάποια γωνία ενός μπαρ ή σε πλήρως δημόσια θέα στο δρόμο, στο χώρο εργασίας, στη σχολή, στο σχολείο οι γυναίκες βιώνουν καθημερινά τη βία σε βάρος τους – ψυχολογική, λεκτική, σωματική. Βία που – συχνότερα από όσο μαθαίνουμε – μπορεί να φτάνει στην ίδια την αφαίρεση της ζωής του θύματος.
Το γεγονός, φυσικά, ότι το ζήτημα της έμφυλης βίας συζητιέται όλο και πιο έντονα δεν μπορεί παρά να είναι θετικό. Απέχουμε, όμως, πολύ από μια συζήτηση που θα αναγνώριζε τον πυρήνα του προβλήματος, αποφεύγοντας έτσι να αποδώσει την ευθύνη (ή μέρος της) στην επιζήσασα και άρα θα λειτουργούσε υποστηρικτικά προς και λυτρωτικά για την τελευταία.
Στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Λένε: «Ήταν η κακιά η στιγμή». «Είχε πιεί ένα ποτό παραπάνω». «Τον προκάλεσε». «Καλός άνθρωπος κατά τα άλλα». «Της άξιζε». Λέξεις και φράσεις που μονάχα εντείνουν την αίσθηση αδιεξόδου που κάποιος άλλος αποφάσισε για την επιζήσασα. Στην πραγματικότητα λένε οτιδήποτε, εκτός από το μόνο αληθές: ήταν γυναίκα. Και αυτό είναι πάντα το στοιχείο που δίνει περισσή άνεση στον δράστη και παρουσιάζει την πράξη ως φυσικό συμβάν. Γιατί στο σύστημα της πατριαρχίας η ανδρική κυριαρχία νομιμοποιείται να ασκεί βία στα γυναικεία σώματα που a priori αντιλαμβάνεται ως υποδεέστερα και πιο αδύναμα, υποκείμενα στην εξουσία της.
Κι αν στην καταγγελία του εκάστοτε περιστατικού από μέρος της επιζήσασας ο στιγματισμός από την κοινωνία και ο αδικαίωτος αγώνας είναι μονόδρομος, τότε γιατί να επιλέξει να εκθέσει το δράστη και να θέσει εαυτήν στο κέντρο ενός δημόσιου δικαστηρίου; Δεν λείπει το θάρρος από τις επιζήσασες, λείπει η προσδοκία ότι θα βοηθηθούν και θα δικαιωθούν. Ο ίδιος ο κοινωνικός διάλογος και πολύ συχνά οι επίσημοι φορείς στους οποίους μπορούν να προσφύγουν για βοήθεια τις ωθούν στη σιωπή.
Η έμφυλη βία είναι χωρίς άλλο το χειρότερο φαινόμενο που μπορεί να αντιμετωπίζει μια γυναίκα στη ζωή της. Εξ’ ου και είναι αναγκαία σήμερα και κάθε μέρα η πάλη για την εξάλειψή της. Πάλη σε επίπεδο ιδεολογικό, ώστε να αλλάξουν οι αντιλήψεις που κατατάσσουν τις γυναίκες δεύτερες. Πάλη σε επίπεδο πρακτικό, ώστε να υπάρξουν παντού δομές στήριξης και φιλοξενίας σε επιζήσασες. Τέλος και ιδιαιτέρως σημαντικό, πάλη σε επίπεδο νομικό, για την κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία» και του δικαιώματος στην αυτοάμυνα, για την αλλαγή του ορισμού του βιασμού και την κατοχύρωση της έννοιας της συναίνεσης (άρθρο 336 ΠΚ).
Ούτε μία λιγότερη!