Η φοιτητική Αριστερά μπροστά σε δύσκολα καθήκοντα
Ημερ.Δημοσίευσης
Το φοιτητικό κίνημα, με εξαίρεση ορισμένα «σκιρτήματα» της τελευταίας περιόδου που προήλθαν κυρίως από τις δυναμικές κινητοποιήσεις των αναπληρωτών εκπαιδευτικών και θίγουν άμεσα και έμμεσα του ίδιους τους φοιτητές, δείχνει ότι αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της συγκυρίας. Το προηγούμενο διάστημα, τόσο η ΑΡΕΝ όσο και τα ΕΑΑΚ, αλλά και γενικότερα η φοιτητική Αριστερά, συνέχισαν στον ίδιο δρόμο, του να μην μπορούν να ανταποκριθούν και να εκφράσούν τους προβληματισμούς της νεολαίας, της αντίστασης που είναι αναγκαία μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους, ώστε να μπλοκαριστεί η συνολική επίθεση της κυβέρνησης και των πολιτικών της.
Χαρακτηριστικό είναι ότι μπροστά σε αυτές τις ανάγκες και την εκλογική χρονιά που στρέφει τη συζήτηση στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, αλλά και την αδυναμία ύπαρξης εναλλακτικής πρότασης από την Αριστερά στις κυρίαρχες πολιτικές, τα μετωπικά εγχειρήματα που δημιουργήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια έχουν είτε ατονήσει ή χειρότερα έχουν εξαφανιστεί. Είναι πραγματικότητα ότι σε μία συγκυρία που καταβάλλει συνολικά τη νεολαία και μέσα στην ίδια την Αριστερά, οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς διολισθαίνουν διαρκώς, κάνοντας συνεχώς βήματα προς τα πίσω. Η μόνη δυνατότητα αλλαγής ρότας είναι το ένα σχήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς ανά κοινωνικό χώρο που έχει τεθεί τα τελευταία χρόνια επανειλημμένα ως στόχος.
Κόντρα σε όλα αυτά και πέρα από τα ευχολόγια που πολλές φορές δεν δοκιμάζονται στην πράξη, είναι αναγκαίο η φοιτητική Αριστερά να ορίσει έστω και τώρα τα συγκεκριμένα καθήκοντα της επόμενης περιόδου. Η λογική της «δικής μου» ανασυγκρότησης που δεν αντιλαμβάνεται τις συνολικές ευθύνες της αδράνειας, αλλά και η απραξία στο όνομα της καθαρότητας, οφείλουν και πρέπει να είναι λογικές μιας άλλης εποχής και συγκυρίας, όχι όμως της σημερινής. Η ύπαρξη πρωτοβουλιών μέσα στις σχολές, όπως οι πρωτοβουλίες για την 8η Μάρτη γύρω από το γυναικείο ζήτημα, αποτελεί μία διαφορετική και ταυτόχρονα αισιόδοξη ματιά, στον τρόπο με τον οποίο μπορεί κομμάτι της νεολαίας και εν προκειμένω οι γυναίκες να συσπειρωθούν μέσα στους συλλόγους, σχηματίζοντας συγκεκριμένα αιτήματα. Πρωτοβουλίες όπως αυτή, αλλά και διαδικασίες της φοιτητικής Αριστεράς που θα μπορούν να «πιάνονται» από ζητήματα και να παράγουν αποτελέσματα για όλη την Αριστερά και το κίνημα είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητες.
Το υπόλοιπο της ακαδημαϊκής χρονιάς μέχρι τις φοιτητικές εκλογές, αλλά πολύ περισσότερο λόγω των εθνικών εκλογών και ευρωεκλογών, πρέπει να σημάνει γενναίες αλλαγές στη λογική με την οποία έχει μάθει να λειτουργεί η φοιτητική Αριστερά. Αλλαγή που θα θέτει τους όρους για την πραγματική ύπαρξη διαδικασιών μέσα στους συλλόγους, οι οποίοι θα μπορούν να εμπνεύσουν και να δώσουν απαντήσεις στα πραγματικά ερωτήματα της νεολαίας. Πόσο μάλλον όταν η ακροδεξιά σηκώνει κεφάλι, ο μόνος τρόπος που μπορούμε να δείξουμε έναν άλλο δρόμο όχι μόνο για τη νεολαία, αλλά συνολικά για την κοινωνία είναι η ίδια η φοιτητική Αριστερά να μετρήσει το μπόι της μπροστά στα καθήκοντα και τις ανάγκες της περιόδου.