Έπειτα από μία χρονιά, κατά την οποία αφενός αναδιαρθρώθηκε ο νόμος Γαβρόγλου (αποστοίχιση επαγγελματικών δικαιωμάτων, απόσπαση παιδαγωγικής επάρκειας από τα πτυχία, διασπάσεις πτυχίων, συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων με παράλληλη ίδρυση άλλων, πάντοτε σύμφωνα με τα κριτήρια της αγοράς) και αφετέρου οι φοιτητές/τριες βρέθηκαν αντιμέτωποι/ες περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά με τα σαρωτικά αποτελέσματα της υποχρηματοδότησης και των μνημονιακών περικοπών στην εκπαίδευση και τις φοιτητικές παροχές (και όλα αυτά κατά τη χρονιά της «εξόδου από τα μνημόνια»!), ενώ θα κληθούν στις 10 Απρίλη να συμμετάσχουν στις φοιτητικές εκλογές.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Κατά τη διάρκεια της περασμένης χρονιάς στο στόχαστρο βρέθηκαν ως επί το πλείστον οι καθηγητικές και πολυτεχνικές σχολές, καθώς και το ΤΕΙ Αθήνας, ενώ φέτος η επίθεση επεκτάθηκε ραγδαία και σε άλλες σχολές, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Νομική, με την εξαγγελία περί ίδρυσης σχολής Δικηγόρων που θα περιλαμβάνει 80 ώρες υποχρεωτικών σεμιναρίων ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή στις εξετάσεις των δικηγορικών συλλόγων και την έξοδο στο επάγγελμα.
Προβλήματα
Γίνεται σαφές ότι το ζοφερό κλίμα που διαμορφώνεται στο χώρο της εκπαίδευσης, και της τριτοβάθμιας ειδικότερα, καθιστά επιτακτική την ανάγκη μαζικής, συλλογικής αντικυβερνητικής απάντησης από το φοιτητικό κίνημα, που στο παρελθόν έχει δώσει μάχες και μάλιστα νικηφόρες. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια οι φοιτητικοί σύλλογοι φυτοζωούν, αδυνατώντας να συγκροτηθούν σε μπλοκ αγώνα μέσα από Γενικές Συνελεύσεις και συλλογικές διαδικασίες. Τα ελπιδοφόρα παραδείγματα της περσινής χρονιάς (ΤΕΙ Αθήνας, Φιλοσοφική ΕΚΠΑ κ.ά.) φέτος δεν βρήκαν τη συνέχειά τους. Αντίθετα, στη συντριπτική πλειοψηφία των συλλόγων υπήρχε μεγάλη δυσκολία ακόμη και για την εξασφάλιση της απαρτίας για τη διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης.
Για ακόμη μία χρονιά, η φοιτητική Αριστερά βρίσκεται προ των ευθυνών της λίγο πριν από της φοιτητικές εκλογές, με τον κίνδυνο μιας κακής καταγραφής, χειρότερης ή αντίστοιχης της περσινής, να είναι υπαρκτός. Σε ό,τι αφορά την Αριστερή Ανατρεπτική Συνεργασία (ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ) –στης οποίας τα ψηφοδέλτια συμμετέχουμε για ακόμη μία χρονιά ως Κόκκινο Δίκτυο στις σχολές– η ολιγωρία σε ό,τι αφορά τις κοινές διαδικασίες, η εξασθένιση των πιο πολιτικών χαρακτηριστικών της κουβέντας και το «στένεμά» της στο επίπεδο του απλού συντονισμού πριν από μία γενική συνέλευση, η περιορισμένη κοινή παρέμβαση με κοινά υλικά στις σχολές έχουν ως αποτέλεσμα σταδιακά το εγχείρημα να χάνει σε δυναμική. Η προσπάθεια των τελευταίων εβδομάδων πριν τις εκλογές να καταγραφεί μία κοινή παρουσία και πρακτική μέσα από κοινά προεκλογικά υλικά, ανακοινώσεις, φεστιβάλ, πολιτικές εκδηλώσεις, είναι σε πολλή σωστή κατεύθυνση, αλλά σίγουρα δεν αρκεί να τίθεται σε λειτουργία ένα μήνα πριν από τις εκλογές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το φεστιβάλ της Ενωτικής Πρωτοβουλίας στην ΑΣΟΕΕ στις 3-4 Απρίλη, αλλά και αυτό της ΝΟΠΕ που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα.
Καθήκοντα
Οι αριστερές δυνάμεις μέσα στους συλλόγους είναι πολύ περιορισμένες και η κατάσταση αυτή θέτει τη φοιτητική Αριστερά μπροστά σε πραγματικά διλήμματα. Είναι σαφές και πρέπει να αναμετρηθούμε με τη σημερινή κατάσταση απονέκρωσης των φοιτητικών συλλόγων, θέτοντας νέες βάσεις στη συζήτηση. Οι φοιτητικές εκλογές, ως μέσο και όχι ως σκοπός, αποτελούν για εμάς μία ακόμη μάχη, στην οποία αποτυπώνεται ο συσχετισμός των δυνάμεων που αντιστέκονται μέσα στους συλλόγους, κόντρα στις νεοφιλελεύθερες επιλογές και τις πολιτικές της κυβέρνησης. Είμαστε κόντρα όμως και σε λογικές διαλυτισμού, που για ακόμη μία χρονιά έχουν εμφανιστεί από μερίδα της φοιτητικής Αριστεράς, που επιλέγει να στήνει μικροπολιτικά παιχνίδια στη βάση κάποιας καθαρότητας.
Μια τέτοια επιλογή είναι πολύ μακριά από τις ανάγκες των φοιτητών και της περιόδου και δεν θέτει καμία βάση ενωτικής ριζοσπαστικής απάντησης για την επόμενη ημέρα των εκλογών. Επιλέγουμε να ανοίξουμε το διάλογο για την επόμενη μέρα, στηρίζοντας τα ενωτικά ψηφοδέλτια της φοιτητικής Αριστεράς και συγκεκριμένα της Αριστερής Ανατρεπτικής Συνεργασίας ως τη βάση που από τη μία μπορεί να απαντήσει στις λογικές της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στην παιδεία, που στηρίζουν ΔΑΠ/ΠΑΣΠ/Bloco, και από την άλλη της ΠΚΣ που επιλέγει μόνο τη δική της καταγραφή δυνάμεων, αδυνατώντας να συγκροτήσει μαζική εναλλακτική απάντηση.
Ακόμη, επιλέγουμε να συγκροτήσουμε ψηφοδέλτια που απαντάνε στους προβληματισμούς των φοιτητών και χτίζουν αντιπαραθετική πρόταση για το μέλλον της φοιτητικής Αριστεράς, κόντρα στο διαλυτισμό και τον σεχταρισμό. Αυτή η επιλογή άλλωστε είναι και η μόνη που μπορεί να ξαναορίσει την όποια συζήτηση μέσα στη ριζοσπαστική Αριστερά, ξεπερνώντας τις αδυναμίες των ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ.