Η μάχη ενάντια στο σεξισμό συνεχίζεται

Η επιτυχημένη απεργία και οι μαζικές διαδηλώσεις που διοργανώθηκαν για την Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας, κατάφεραν να συσπειρώσουν έναν κόσμο (ιδιαίτερα γυναίκες) που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα βρισκόντουσαν στον δρόμο. Το στοίχημα είναι αυτή η δυναμική που εκφράστηκε, να μην εξαφανιστεί και οι γυναίκες που κατέβηκαν στον δρόμο, να μην επιστρέψουν σπίτια τους.
Με αυτό το σκεπτικό, αλλά και αναγνωρίζοντας την ανάγκη σύνδεσης του φεμινιστικού με το εργατικό κίνημα, η Συνέλευση 8ης Μάρτη αποφάσισε να συμμετέχει στην πορεία της Πρωτομαγιάς. Στόχος ήταν η ανάδειξη των ζητημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενες γυναίκες (από τις απολύσεις εγγύων έως τη σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας), να φανεί πως οι γυναίκες δεν βάλλονται μόνο από τις σεξιστικές αντιλήψεις και τη βία, αλλά κυρίως από τις μνημονιακές πολιτικές που τις οδήγησαν να είναι «οι φτωχότερες των φτωχών», πρώτες στους δείκτες της ανεργίας και της επισφαλούς εργασίας. Η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους έχει οδηγήσει χιλιάδες γυναίκες να αναλάβουν το βάρος της φροντίδας των παιδιών και των ηλικιωμένων και ταυτόχρονα τους έχει στερήσει τις δομές προστασίας θυμάτων βίας.
Διαδήλωση Πρωτομαγιάς
Παρά τις δυσκολίες που είχε το εγχείρημα της κινητοποίησης –τόσο επειδή η διαδήλωση της Πρωτομαγιάς έπεσε κοντά στις γιορτές του Πάσχα, όσο και επειδή υπήρχε μια αμηχανία ως προς το πώς θα μπορούσε να παρέμβει η Συνέλευση σε μια εργατική διαδήλωση– το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον ικανοποιητικό.
Μετά το πέρας της διαδήλωσης, η Συνέλευση 8ης Μάρτη, μαζί με την Κοινότητα Φιλιππινέζων Ελλάδος, το Μωβ, τη δημοτική παράταξη της Ανυπότακτης Αθήνας και άλλες φεμινιστικές ομάδες, οργανώσεις,  αγωνίστριες και αγωνιστές βρεθήκαμε έξω από την Κυπριακή Πρεσβεία, για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στην Φιλιππινέζικη Κοινότητα της Κύπρου μετά τα επτά θύματα γυναικοκτονίας από τον ίδιο θύτη, αλλά και την οργή μας για την αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού.
Το τελευταίο διάστημα η υπόθεση του «serial killer» της Κύπρου ήταν στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Ακόμα και σ’ αυτή την τραγική υπόθεση που μετράει μέχρι τώρα 7 θύματα (ανάμεσά τους και δύο παιδιά), έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να ξεπλυθεί ο θύτης και να κατηγορηθούν τα παιδικά του χρόνια και η μητέρα του(!), ενώ αστυνομία και Πρόεδρος της Δημοκρατίας νίπτουν τας χείρας τους και βαριά σιωπή επικρατεί στο πώς αυτές οι γυναίκες έγιναν «εύκολα θύματα» εξαιτίας του ρατσισμού και της θεσμικής αδιαφορίας.
Η αστυνομία επανειλημμένα αγνόησε τις δηλώσεις εξαφάνισης των Φιλιππινέζων και καθυστέρησε να ερευνήσει τους θανάτους τους, δείχνοντας με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πώς αντιμετωπίζει το κράτος αυτές τις γυναίκες –αλλά και τις περισσότερες μετανάστριες: ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ως ανύπαρκτες γυναίκες, ως «κοπέλες» που υπάρχουν μόνο για να καθαρίζουν σπίτια, σηκώνοντας πολλές φορές στις πλάτες τους βάρη που θα έπρεπε να αναλαμβάνει το κοινωνικό κράτος (όπως η φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων και των αρρώστων), αλλά που δεν μπορούν να έχουν καμία πρόσβαση σε αυτό.
Για να μη θρηνήσουμε νέα θύματα, είναι πολύ σημαντικό η υπόθεση να μην ξεχαστεί, ούτε να καταγραφεί ως «μεμονωμένο περιστατικό», αλλά να οδηγήσει σε δημιουργία νόμων που θα προστατεύουν τις εργαζόμενες ως οικιακές βοηθούς. Είναι καθήκον του φεμινιστικού κινήματος να φροντίσει γι’ αυτό.
Χωρίς συναίνεση είναι βιασμός
Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα κεντρικό καθήκον για το επόμενο διάστημα είναι να αποτραπεί η αλλαγή του άρθρου 336 του ποινικού κώδικα που ορίζει τον βιασμό και να εφαρμοστεί η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης που ορίζει τον βιασμό με βάση τη μη συναίνεση. Η πρόταση που έχει κατατεθεί από την αρμόδια επιτροπή ορίζει τον βιασμό μόνο με την απειλή κατά της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας, οδηγώντας στο να αποκλείονται χιλιάδες περιπτώσεις από το νομικό σύστημα και επιδεινώνοντας ένα ήδη συντηρητικό νομικό πλαίσιο.
Για τον λόγο αυτό έχει δημιουργηθεί η Συνέλευση «Χωρίς συΝΑΙνεση είναι βιασμός», η οποία διοργανώνει μια πανελλαδική ημέρα δράσης στις 18 Μαΐου. Παρά τη μεγάλη σημασία που έχει αυτή η πρωτοβουλία, δεν έχει καταφέρει να συσπειρώσει κόσμο πέρα από γυναίκες οι οποίες ήδη παρεμβαίνουν στο φεμινιστικό κίνημα. Στόχος για το επόμενο διάστημα πρέπει να είναι οι παρεμβάσεις με αυτό το θέμα σε κοινωνικούς χώρους (σχολές, εργασιακούς χώρους γειτονιές και σχολεία), ώστε στις 18 Μάη να βρεθούν στον δρόμο όσες περισσότερες γυναίκες είναι δυνατόν. Για να επιτευχθεί αυτό, οι φεμινιστικές ομάδες πρέπει να βγουν από την αυτό-περιθωριοποίηση και να συναντηθούν με τις πραγματικές γυναίκες, με έναν λόγο κατανοητό, χωρίς ακαδημαϊσμούς, με στόχο την πραγματική επικοινωνία με τον κόσμο.
Εξίσου σημαντικό είναι να κατανοήσουμε πως ο αγώνας για τον ορισμό του βιασμού δεν μπορεί να είναι απλά μια διαπραγμάτευση για τον νόμο. Πρέπει να συνδεθεί με τα αιτήματα για εκπαίδευση των δικαστικών και των αστυνομικών που χειρίζονται τις υποθέσεις βιασμού, για περισσότερα κέντρα κακοποιημένων γυναικών, για ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και τις σχολές. Αλλά ακόμα περισσότερο πρέπει να συνδεθεί με τη μάχη ενάντια στις πολιτικές που καταδικάζουν χιλιάδες γυναίκες στη φτώχια, στην ανεργία και την επισφαλή εργασία, εξαναγκάζοντάς τες να σωπάσουν για όλα αυτά που βιώνουν.